Θέτοντας ερωτήματα σχετικά με τη νομιμότητα της κατεδάφισης σπιτιών που ανήκουν σε φερόμενους παραβάτες, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας έχει διατυπώσει μια έγκυρη και διαδεδομένη ανησυχία σχετικά με τη χρήση της μπουλντόζας ως μορφή τιμωρίας. Η στοχευμένη κατεδάφιση μουσουλμανικών σπιτιών έχει γίνει μέρος του μοντέλου διακυβέρνησης στα κράτη που διοικούνται από το BJP και εάν το Δικαστήριο καταφέρει να τερματίσει την ατιμωρησία με την οποία χρησιμοποιούνται αυτά τα εξωνομικά μέτρα από αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, θα ήταν μια ωφέλιμη παρέμβαση. Όπως παρατήρησε ο δικαστής BR Gavai, επικεφαλής μιας έδρας τμήματος με τον Justice KV Viswanathan, ο νόμος πράγματι δεν επιτρέπει την κατεδάφιση του σπιτιού κανενός μόνο και μόνο επειδή κατηγορείται σε μια υπόθεση, και αυτό δεν μπορεί να συμβεί ακόμη και στην περίπτωση ενός κατάδικου. Το δικαστικό σώμα δεν μπορεί να αγνοεί τον πολιτικό συμβολισμό που έχει αποκτήσει η μπουλντόζα ως όργανο συλλογικής τιμωρίας που επιβάλλεται σε αυτούς που οι αρχές χαρακτηρίζουν ως ταραξίες. Υπάρχουν περιπτώσεις που κατεδαφίστηκαν σπίτια κατονομαζόμενων υπόπτων, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι η υπόλοιπη οικογένεια μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το αδίκημα. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι τοπικοί νόμοι επιτρέπουν την άρση καταπατήσεων και μη εξουσιοδοτημένων κατασκευών, το Bench έχει διατυπώσει την πρόθεσή του να θεσπίσει ενιαίες κατευθυντήριες γραμμές σε πανινδική βάση για να εξορθολογίσει τη διαδικασία δράσης εναντίον τέτοιων κατασκευών. Οι παρατηρήσεις του δικαστή Viswanathan υποδεικνύουν ότι μπορεί να περιλαμβάνουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αναγνωρίζονται μη εξουσιοδοτημένες κατασκευές, να εκδίδονται ειδοποιήσεις στους ενδιαφερόμενους και να τους δίνεται δίκαιη ακρόαση πριν από οποιαδήποτε ενέργεια.
Εδώ είναι που το Δικαστήριο πρέπει να κινηθεί προσεκτικά. Η θέσπιση κατευθυντήριων γραμμών δεν θα πρέπει να στέλνει μήνυμα ότι η προφανής συσχέτιση μεταξύ περιστατικών κοινοτικής βίας και των κατεδαφίσεων που τα ακολουθούν, μπορεί να ασαφεί με διοικητικό δόλο. Σε πολλές περιπτώσεις εκδίδονται αναδρομικές ανακοινώσεις έξωσης για να δικαιολογήσουν αυτές τις κατεδαφίσεις, ακόμη και όταν η προφανής γοητεία για τα δεινά των κατοίκων προδίδει το πολιτικό και κοινοτικό κίνητρο. Η ιδέα της ψηφιοποίησης των ειδοποιήσεων έξωσης μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των αναδρομικών ανακοινώσεων, αλλά μπορεί να μην είναι δυνατή η μετάβαση σε όλα τα μέρη της χώρας. Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπίσει το Δικαστήριο είναι εάν ο ισχυρισμός ότι μόνο καταπατήσεις κατεδαφίζονται αρκεί για να δικαιολογήσει την κατάφωρη παραβίαση του κράτους δικαίου και την απουσία δίκαιης διαδικασίας σε αρκετές πρόσφατες περιπτώσεις στο Uttar Pradesh, Madhya Pradesh, Haryana και Δελχί . Θα πρέπει να είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το κυβερνών κόμμα σε αυτά τα κράτη επιδιώκει να κερδίσει πολιτικά χιλιόμετρα δίνοντας την εντύπωση ότι το καθεστώς ενεργεί αυστηρά εναντίον αντικοινωνικών στοιχείων, ακόμη και ενώ συγκαλύπτει αραιά την κραυγαλέα κοινοτική δράση περνώντας την ως αντικοινωνικό -οδήγηση καταπάτησης.
