Από την ημέρα που γλίτωσαν τον θάνατο, στις 7 Οκτωβρίου 2023, ο Yaniv και η Anita Meoded έχουν στην κατοχή τους δύο ασημένιες αλυσίδες. Το πρώτο εμφανίζει το “Nova”, με καλλιγραφικά κεφαλαία γράμματα. Υπενθυμίζει την προσκόλλησή τους σε αυτό το φεστιβάλ τρανς, ένα υποείδος ηλεκτρονικής μουσικής, που πραγματοποιείται στην ισραηλινή έρημο κοντά στη Λωρίδα της Γάζας. Για τον 42χρονο υδραυλικό, έναν μακροχρόνιο λάτρη του metal, αυτές οι βραδιές του επέτρεψαν επιτέλους να βρει μουσικό κοινό έδαφος με τη σύζυγό του, μια 45χρονη δασκάλα πιάνου εκπαιδευμένη στο ωδείο. Το δεύτερο κόσμημα αντιπροσωπεύει το φορτηγό με το οποίο το ζευγάρι κατάφερε να δραπετεύσει από την τρομοκρατική επίθεση, κατά την οποία 364 από τους 4.000 θαμώνες του φεστιβάλ σκοτώθηκαν από τη Χαμάς.
Εκείνο το πρωί, ο Yaniv, ο οποίος πάσχει από αγγειακή νέκρωση, μια σοβαρή ασθένεια των οστών, απολάμβανε τη μουσική από μια ανασηκωμένη καρέκλα και κυκλοφορούσε μόνο με πατερίτσες, υποστηριζόμενος από τη σύζυγό του. Όταν οι πρώτοι πύραυλοι έπεσαν στον ουρανό στις 6:29 π.μ., φαντάστηκαν τους εαυτούς τους καταδικασμένους σε αυτό το κομμάτι άμμου, μακριά από τα τρία παιδιά τους, Thea (20), Barak (13) και Lahav (12). Κρυμμένοι για πολύ καιρό στους θάμνους και παραλυμένοι από τους ολοένα και πιο κοντινούς πυροβολισμούς, η Anita και ο Yaniv όφειλαν την επιβίωσή τους μόνο στο όχημα που κατάφερε να περάσει με ζιγκ-ζαγκ μέσα από τον «τρόμο», πριν τους πάρει μαζί με άλλα 15 άτομα. «Μοιραζόμαστε τώρα μια κοινή μοίρα με αυτή τη μικρή ομάδα», είπε ο Yaniv Meoded. Για να μην ξεχνιούνται ποτέ, μερικοί από αυτούς μαζεύονται συχνά σε μπάρμπεκιου και μπύρες, στα σπίτια τους ή, όπως στις 31 Ιουλίου του τρέχοντος έτους, κοντά σε μια τεχνητή λίμνη νότια του Τελ Αβίβ. Και από εδώ και πέρα, αυτοί οι 10 επιζώντες φορούν όλοι τις ίδιες ασημένιες αλυσίδες.
Κάθε εβδομάδα, αρκετές εκατοντάδες επιζώντες συγκεντρώνονται δίπλα στη λίμνη για μια «ημέρα αμοιβαίας υποστήριξης». Φορώντας καρό παντελόνι και με τα dreadlocks μέχρι τους ώμους του, ο Yaniv Meoded ομολόγησε ότι δίστασε πριν έρθει σε αυτό το μικροσκοπικό φεστιβάλ Tribe of Nova. Ήλπιζε να βάλει κάποια απόσταση ανάμεσα στον εαυτό του και την 7η Οκτωβρίου και τους 1.195 θανάτους της, για να επιστρέψει στη ζωή του. Όλα όμως τον φέρνουν πίσω σε εκείνη τη μαύρη μέρα. Ακόμη και ο ήχος ενός κλαδιού δέντρου που πέφτει του θυμίζει τον απότομο ήχο του όπλου. Όσο κι αν καταπραΰνει τα άγχη του καπνίζοντας αρθρώσεις «όλη τη μέρα», η ανάμνηση της τραγωδίας σέρνεται σε κάθε συζήτηση, ειδικά μετά από μερικές μπύρες.
Στο τέλος, αυτός και η Ανίτα αποφάσισαν να μην χάσουν καμία από αυτές τις «θαυματουργές» συναντήσεις. Μιλούν για τα βάσανά τους και βοηθούν ο ένας τον άλλον. Μερικοί από αυτούς, των οποίων οι μνήμες αποτυγχάνουν λόγω του τραύματος, μεταγράφουν τις δικές τους ιστορίες σε μικρά τετράδια. «Κάποιοι επιζώντες δεν μπόρεσαν να φύγουν από τα σπίτια τους από πέρυσι», είπε ο Yaniv Meoded, με τα μάτια του να θολώνουν πίσω από τα γυαλιά του. «Έτσι, προσπαθούμε να τους φέρουμε σε αυτόν τον ασφαλή, περιποιητικό χώρο».
Έχετε να διαβάσετε το 86,36% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα είναι μόνο για συνδρομητές.
