Η Σμαράντα* είναι 35 ετών, μια όμορφη και χαμογελαστή γυναίκα, σπούδασε Κοινωνιολογία από ενδιαφέρον και Μουσική από πάθος. Πριν από 10 χρόνια ήταν νιόπαντρη και είχε σχέδια για το μέλλον. Πριν από 10 χρόνια, μετακόμισε στο σπίτι της μητέρας της, η οποία διαγνώστηκε με τη νόσο του Πάρκινσον, για να τη φροντίσει. Έκτοτε είναι αυτό που λέγεται το να ανήκεις και να φροντίζεις τη μητέρα της και έχει βάλει τις δικές της ανάγκες σε δεύτερο πλάνο. Μίλησα με τη Smaranda για το πόσο δύσκολη είναι η ζωή ως ασθενής με τη νόσο του Πάρκινσον, μια ζωή που είναι μοιρασμένη μεταξύ θυσίας και ενοχής και στην οποία η ίδια, ως άτομο, μετά βίας μπορεί να βρει τον εαυτό της.
*Για λόγους προστασίας της ταυτότητας, τα ονόματα που χρησιμοποιούνται σε αυτό το άρθρο δεν είναι αληθινά.
Κανονίζω με τη Σμαράντα να συναντηθούμε σε ένα καφέ στο κέντρο του Βουκουρεστίου, κοντά στο σπίτι της. Με αυτόν τον τρόπο, της είναι πιο εύκολο να χωρέσει τη συνάντησή της μαζί μου, για μία ή δύο ώρες το πολύ, στο πολυάσχολο πρόγραμμά της να φροντίζει τη μητέρα της. Θα μπορέσω να έρθω αν είναι καλή μέρα για τη μαμά, αν όχι, θα πρέπει να το προγραμματίσουμε ξανά, με προειδοποιεί.
Την ημέρα της συνάντησης έρχεται. Η Σμαράντα είναι 35 χρονών, αλλά δεν νομίζεις ότι είναι πάνω από 30. Είναι όλη χαμογελαστή, πολύ όμορφη και γαλήνια. Νομίζω ότι από τότε που ήρθε σημαίνει ότι η μαμά της περνάει καλά. Τι σημαίνει όμως μια καλή μέρα και τι μια κακή μέρα για τη μητέρα της, που έχει Πάρκινσον;
«Και σήμερα ξεκίνησε με ένα μικρό ρίσκο. Η μητέρα μου ξυπνάει κάποιες μέρες νιώθοντας άρρωστη, κάτι που καταφέραμε να ισορροπήσουμε πριν προλάβω να φύγω από το σπίτι. Αυτό σημαίνει μια κατάσταση ναυτίας που σχετίζεται με δυσφορία, δεν μπορεί καν να καθίσει και πρέπει να τη μεταφέρω στην καρέκλα, στο κρεβάτι. Και πρέπει επίσης να παρακολουθείται για πιθανούς εμετούς, άλλαξε η θεραπεία σε περίπτωση που κάνει εμετό», μου εξηγεί η Σμαράντα.
Μάλιστα, προσθέτει, οι αυθόρμητες ανάγκες της μητέρας της μπορεί να προκύπτουν καθημερινά, είτε οργανικής είτε συναισθηματικής φύσης: «Πρέπει να έχει κάποιον να της εξηγήσει τι συμβαίνει, είναι αρκετά αποτραβηγμένη από τον κοινωνικό κόσμο και θέλει να έχει συναισθηματικό υποστήριξη. Όμως, τις περισσότερες φορές χρειάζεται σωματική υποστήριξη».
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στον ιστότοπό μας για την ευημερία www.smartliving.ro
