Όλοι ενδιαφέρονται (και καλά) για τα σενάρια για το τι μπορεί να συμβεί στον Προϋπολογισμό: συμφωνία με ΠΣ, συμφωνία με CHEGA, έγκριση χωρίς συμφωνία, απόρριψη Προϋπολογισμού.
Κανείς όμως δεν έχει αναλύσει την υπόθεση που θα αναφέρω, η οποία είναι εντελώς πρωτότυπη στον σημερινό συνταγματισμό και θα μπορούσε να δημιουργήσει μια καφκική κατάσταση.
Συνοπτικά: η υπόθεση είναι ότι στην αρχική ψηφοφορία γενικά, το PS ή το CHEGA καθιστούν δυνατή τη συζήτηση του Προϋπολογισμού στην ειδικότητα, στη συνέχεια εγκρίνονται βαθιές αλλαγές στον Προϋπολογισμό από την Αντιπολίτευση και στην τελική συνολική ψηφοφορία ο Προϋπολογισμός θα εγκριθεί με την καταψήφιση των κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση.
Όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Fernando Pessa, «και αυτός, ε;». Ας το πάμε τότε.
Μ.Χ. – ΨΗΦΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ;
Μπορεί επομένως να συμβεί να εγκριθεί Προϋπολογισμός για το 2025 με το PSD και το CDS να καταψηφίζουν.
Μπροστά σε αυτό, η AD μένει σε μια καφκική κατάσταση: είτε δέχεται να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τις προτεραιότητες της Αντιπολίτευσης είτε παραιτείται και διατρέχει τον κίνδυνο οι ψηφοφόροι να την θεωρήσουν υπεύθυνη για πρόωρες εκλογές που υποτίθεται ότι δεν θέλουν.
Όταν είχα αυτή την ανάλυση, θυμήθηκα ότι ο καθηγητής Tiago Duarte –ο οποίος ήταν ο ασκούμενος, μετέπειτα συνεργάτης μου και πάντα φίλος μου– είχε αναφερθεί σε αυτό το θέμα στη διδακτορική του διατριβή («Ο νόμος πίσω από τον προϋπολογισμό: το συνταγματικό ζήτημα του νόμου για τον προϋπολογισμό» ) .
Ο Tiago Duarte, το 2006, κατέληξε επιστημονικά στο συμπέρασμα ότι (i) παρά το γεγονός ότι δεν εφαρμόζεται ο «Νόμος Travão» κατά την ψηφοφορία για τον Προϋπολογισμό, και (ii) οι βουλευτές μπορούν να ψηφίζουν ελεύθερα για αλλαγές στον Προϋπολογισμό στην ειδικότητά τους, θα ήταν αντισυνταγματικό να «Στρεβλώνουν» τον Προϋπολογισμό αναγκάζοντας την Κυβέρνηση να εφαρμόσει ό,τι δεν ανταποκρίνεται στη στρατηγική της.
Του τηλεφώνησα λοιπόν και έμαθα ότι προφανώς το δόγμα και η μετέπειτα νομολογία δεν ανέλυσαν το θέμα, επομένως δεν υπάρχουν προηγούμενα που θα μπορούσαν να μας καθοδηγήσουν.
Νομικά, το όριο μεταξύ των αλλαγών που εγκρίνονται στην ειδικότητα που είναι παραδεκτές και εκείνων που είναι απαράδεκτες επειδή στρεβλώνουν τον Προϋπολογισμό είναι πάντα συζητήσιμο, ακόμη κι αν υπερισχύει η διατριβή του καθηγητή Tiago Duarte. Και πρέπει να είναι το Συνταγματικό Δικαστήριο που ορίζει τη λύση αφηρημένα και στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Αλλά αυτό θα συμβεί μόνο εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζητήσει προληπτικό έλεγχο του Νόμου για τον Προϋπολογισμό, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Και, αν δεν το κάνετε, οι διαδοχικοί έλεγχοι δεν θα εμποδίσουν την έναρξη ισχύος του Προϋπολογισμού και η απόφαση θα πάρει μήνες, καθιστώντας τον (σχεδόν) άσχετο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Θα μου πουν ότι η σκοπιμότητα να συμβεί αυτό εξαρτάται από το PS και τη CHEGA να εγκρίνουν μαζί αλλαγές ή από την αποχή της CHEGA από προτάσεις που προτείνει η ενωμένη Αριστερά. Και κάποιοι θα πουν ότι δεν έχει νόημα.
Δεν θα γίνει. Αλλά έχει ήδη γίνει: πριν από μήνες ενέκριναν, κατά της κυβέρνησης, ένα διαφορετικό μοντέλο μείωσης της εφορίας, το τέλος των διοδίων στους αυτοκινητόδρομους στο εσωτερικό, τη μείωση της αξίας των ενοικίων της ΔΟΥ και του ΦΠΑ στο ρεύμα.
Όπως έλεγαν, «η περίσταση κάνει τον κλέφτη», κανένας δεν θέλει εκλογές και και οι δύο φοβούνται μην κατηγορηθούν από τους ψηφοφόρους που τις φέρνουν μπροστά.
Τίποτα καλύτερο από το να προσπαθήσουμε να ρίξουμε τις ευθύνες στο PSD, ακόμη περισσότερο αν λόγω αυτού δεν πραγματοποιηθούν πολλές εκατοντάδες ευρώ επιδομάτων που ψήφισε το PS και ΕΡΧΕΤΑΙ σαν να μην υπάρχει αύριο.
Εν ολίγοις: ίσως το PSD θα πρέπει να σκεφτεί δύο φορές και να προσπαθήσει ακόμη περισσότερο να καταλήξει σε συμφωνία πριν από την αρχική ψηφοφορία για τον Προϋπολογισμό.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΑΣΟΣ (ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 2)
Όσο περιμένουμε το αποτέλεσμα της σαπουνόπερας του προϋπολογισμού, ας δούμε ξανά την τραγική ταινία για τις φωτιές.
Το πρόγραμμά μου «Σώστε το Δάσος;», την περασμένη εβδομάδα, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και ευχαριστώ όσους μου έγραψαν ή με ανέκριναν σε περιστασιακές συναντήσεις.
Ας θυμηθούμε τι υπερασπιζόμουν: είτε επιλέγει κανείς την παραίτηση να το αφήσει να καεί και να προσπαθήσει να το μετριάσει με κάποια ανακουφιστικά, μερικές πρέζες παιδαγωγικής και εκατομμύρια λίτρα νερό, όλα τυλιγμένα σε πολλά χρήματα, είτε πρέπει να έχουν το θάρρος να δράσουν και ρισκάρουν την κριτική.
Αυτό που προτείνω είναι:
α) Αντιμετωπίστε το δάσος ως παραγωγική επιχειρηματική δραστηριότητα και ρυθμίστε το·
β) Απαιτείται ένα ελάχιστο μέγεθος βιωσιμότητας για να επιτρέπεται η εκμετάλλευση ιδιωτικών ή κοινωνικών επιχειρήσεων.
γ) Να απαιτήσει από όσους ασκούν τέτοια δραστηριότητα να εκτελούν ετήσια σχέδια καθαρισμού και ελέγχου κινδύνων, με κυρώσεις.
δ) Εάν μετά από μια ορισμένη (σύντομη) περίοδο δεν γίνει αυτό που απαιτείται, το Δημόσιο θα πρέπει να υποβάλει πρόταση για τη γενική απόκτηση γης σε αυτές τις περιπτώσεις με βάση τιμές που αντιστοιχούν σε δίκαιες αξίες της αγοράς, υποθέτοντας ότι δεν υπάρχει πρόσθετη κατασκευή και απαγορεύοντάς την. α στο μέλλον?
ε) Για όσους (i) δεν πωλούν στο κράτος, (ii) δεν συνεργάζονται για να αποκτήσουν το ελάχιστο απαιτούμενο μέγεθος, (iii) δεν επιλέγουν να πουλήσουν σε οντότητες που εγγυώνται το ελάχιστο μέγεθος και (iv) για γη των οποίων τους ιδιοκτήτες δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να αναγνωρίσουν, το κράτος πρέπει να απαλλοτριώσει ό,τι υπάρχει μέσω ενός συστήματος που είναι γρήγορο και αποτελεσματικό.
στ) Στη συνέχεια, το κράτος πρέπει να ανοίξει διαγωνισμούς για τη χορήγηση παρτίδων από αυτές τις εκτάσεις με οικονομική διάσταση που να τις καθιστά βιώσιμες για δασική εκμετάλλευση.
ζ) Τέλος, το Δημόσιο πρέπει να επιχορηγήσει μέρος των δαπανών καθαρισμού γης.
Δέχτηκα κριτική (ότι το κράτος είναι χειρότερο από τον ιδιωτικό τομέα, ότι υπερασπίζομαι τη δήμευση, ότι θα ήταν καλύτερα το κράτος να κάνει την καθαριότητα και να αναλάβει το κόστος κ.λπ.), αλλά κυρίως χειροκροτήματα και σε ορισμένες περιπτώσεις προτάσεις Αυτό θα ήταν χρήσιμο (και κάποιοι πεπεισμένοι) εάν μια μέρα το πολιτικό σύστημα αποκτούσε το θάρρος να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Εξακολουθώ να μην το πιστεύω, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να επιστρέψω γρήγορα στο θέμα.
ΔΑΣΟΣ: ΣΩΘΗΚΕ ΤΟ 2042;
Το περασμένο Σάββατο, το Diário de Notícias δημοσίευσε ένα εξαιρετικό έργο του Rui Miguel Godinho το οποίο, μεταξύ άλλων, αποκαλύπτει:
α) «Περισσότερο από το ήμισυ της χώρας έχει γη χωρίς γνωστό ιδιοκτήτη», είναι ο τίτλος του κειμένου.
β) Περισσότεροι από τους μισούς μητροπολιτικούς δήμους (153 από τους 278) δεν έχουν ακόμη κτηματολογικό μητρώο της γης τους, καθώς αυτό βρίσκεται κυρίως στο Βορρά και στο Εσωτερικό όπου κυριαρχούν οι μικροκαλλιέργειες.
γ) Εκτός από την Ελλάδα, η Πορτογαλία θα είναι η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς γενικό μητρώο.
δ) Για γραφειοκρατικούς λόγους, καμία πληροφορία από το απλουστευμένο πληροφοριακό σύστημα εγγραφής του Balcão Único do Prédio (BUPi), που εφαρμόζεται καλά στο Βορρά, με εθελοντική προσχώρηση από τους δήμους και δωρεάν, δεν έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι στιγμής για τη διεξαγωγή ή την ενημέρωση. την εγγραφή·
ε) Υπάρχει νομοθεσία από το 2023 που επιτρέπει στο κράτος το 2026 και σε «εδαφικές περιοχές παρέμβασης προτεραιότητας» να πάρει τον έλεγχο του «κανέναν γη», των οποίων δεν είναι γνωστό ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες γιατί κανείς δεν τους έχει διεκδικήσει.
Η περίπτωση αυτών των «κτισμάτων χωρίς γνωστό ιδιοκτήτη» είναι πολύ περίεργη. Από το 1966, ο Αστικός Κώδικας (άρθρο 1345) ορίζει ότι «τα ακίνητα χωρίς γνωστό ιδιοκτήτη θεωρούνται περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου».
Και από το Ν.Δ. 15/2019 της 21ης Ιανουαρίου, μετά από πολύπλοκη διαδικασία, επετράπη η προσωρινή καταχώρηση εκ φύσεως για 15 χρόνια τέτοιας έκτασης που αποκτήθηκε υπέρ του Δημοσίου, μετά την οποία η εγγραφή καθίσταται οριστική.
Μετά από πέντε χρόνια, η Público δήλωσε φέτος τον Ιανουάριο ότι «το δίπλωμα δεν έχει ακόμη τεθεί σε λειτουργία». Και πραγματικά φαίνεται ότι μόνο όταν τελειώσει η διαδικασία BUPi στα τέλη του 2025, το κράτος σκοπεύει να ξεκινήσει την εφαρμογή του διπλώματος. Με άλλα λόγια, στο καλύτερο σενάριο θα το έχουμε τελειώσει το 2042… αν έχει μείνει ακόμα δάσος.
Δεν είναι περίεργο ότι το DN αναφέρεται σε μια «κατάσταση της άγριας δύσης». Και, χωρίς αμφιβολία, ήμουν πολύ πιο πεπεισμένος για τη δικαιοσύνη και την αναγκαιότητα αυτού που πρότεινα.
ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΣΙ: ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Χαίρομαι που μερικές από τις ερωτήσεις που κάνω εδώ, συχνά αποστέλλονται από πολίτες που δεν γνωρίζω καν, αρχίζουν να παίρνουν απαντήσεις.
Αυτό συμβαίνει με την εξαγγελία μιας φιλόδοξης στρατηγικής από τον Κάρλος Μοέδας (συγκρίσιμη με αυτό που υπενθύμισε ότι κάνει με τη Στέγαση) για να γίνει η Λισαβόνα πιο καθαρή και για τον σκοπό αυτό να συμπεριληφθεί αύξηση των τουριστικών φόρων.
Και ισχύει επίσης – ανακοινώθηκε χθες από την Publico – ότι τελικά η φορολογική αρχή (ATA) θα συνεργαστεί με το Ινστιτούτο Αμπέλου και Οίνου (IVV) και τις Περιφερειακές Αμπελουργικές Επιτροπές (CVR) για τον έλεγχο της εισόδου του κρασιού χύμα στο περιοχές από όπου προέρχεται –μου λένε συχνά– ως ντόπιο κρασί.
Στην ίδια κατεύθυνση θα ληφθούν μέτρα και στην Οριοθετημένη Περιφέρεια Δούρου (συμπεριλαμβανομένης της αποκλειστικότητας χρήσης σταφυλιών από την περιοχή για οινοποίηση). Και, αυτό που είπα είναι απαραίτητο, θα υπάρξουν νέοι κανόνες επισήμανσης, ώστε να μην πίνουμε κρασί από όλο τον κόσμο νομίζοντας ότι είναι πορτογαλικό.
Συνεχίστε να μου στέλνετε ερωτήσεις (όπως συνέβη σε αυτές τις περιπτώσεις) γιατί μου αρέσει να είμαι κήρυξ ή ενισχυτής ήχων…
ΟΙ ΕΠΑΝΟΙ
Luís Montenegro, για την εθνική ενότητα που πέτυχε στην επιλογή του νέου PGR, για τη διαχείριση των προσδοκιών, για τη Συμφωνία Εισοδήματος και Τιμών που εγκρίθηκε σήμερα και για τον τρόπο που συνέταξε μια ήρεμη στρατηγική για να αντιμετωπίσει το (προφανώς) άλυτο πρόβλημα της έγκρισης του Προϋπολογισμού .
Όποιος είχε αμφιβολίες θα τις έχανε αν ξαναδιάβαζε στην κασέτα τι λέει ο Αντρέ Βεντούρα σε διαδοχικές αντιφάσεις, και κυρίως άκουγε το PNS να δηλώνει (με ενθουσιασμό και να φέρνει τους ακτιβιστές σε ένα περιφερειακό συνέδριο στις Αζόρες) «θα μάλλον να χάσουμε τις εκλογές παρά να εγκαταλείψουμε τις πεποιθήσεις μας».
Είναι πράγματι δουλειά να κάνεις τον αρχηγό της αντιπολίτευσης να προσφέρει δωρεάν το σύνθημα για την προεκλογική εκστρατεία της κυβέρνησης…
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Το «Chiquinho» (Caminho), του Μπαλτάσαρ Λόπες, που τώρα αναδημοσιεύεται, είναι ένα σημαντικό βιβλίο στη λογοτεχνία του Πράσινου Ακρωτηρίου. Από το 1947 μέχρι σήμερα διατηρεί τη φρεσκάδα που επιτρέπει η ποιότητα.
Το “Visitar Amigos” (D. Quixote) είναι μια όμορφη συλλογή διηγημάτων της Luísa Costa Gomes, που μόλις κυκλοφόρησε. Έχω ήδη διαβάσει το πρώτο («Δικτατορία του Προλεταριάτου») και έχω αποκτήσει όρεξη για τα άλλα.
Διαβάστε και ο Πολιτισμός της Πορτογαλικής Γλώσσας σας ευχαριστεί.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΡΩΤΗΣΗ
Χθες στο Gulbenkian, παρουσίαση της επανέκδοσης του βιβλίου με τη συνέντευξη σε 3 τόμους της Maria João Avillez στον Mário Soares πριν από σχεδόν 30 χρόνια.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έχω δει μια τόσο υπέροχη στιγμή για μια πολιτική προσωπικότητα και ο Mário Soares είναι ο «κολοσσός» της 3ης Δημοκρατίας.
Τα ονόματα των ομιλητών παραμένουν, όλα υπέροχα: Duarte Azinheira, José Manuel dos Santos, João Soares, Teresa Patrício de Gouveia, Marcelo Rebelo de Sousa.
Και τα ερωτήματα: πώς είναι δυνατόν το μόνο που θα μείνει στα ΜΜΕ να είναι ένα σιβυλλικό μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας προς τον αρχηγό του ΠΣ; Και ότι αυτό που ήταν ένα αξιόλογο μάθημα της Σύγχρονης Ιστορίας μας δεν μεταδόθηκε (όπως πιστεύω);
Τουλάχιστον φαίνεται ότι η Γκιουλμπένκιαν τα έχει όλα ηχογραφημένα και μπορεί να κυκλοφορήσει.
Η ΜΑΚΡΙΑ ΤΡΕΛΑ
Το CLIMÁXIMO άλειψε τους τοίχους του Κάστρου του S. Jorge με κόκκινη μπογιά, με έναν βιολόγο που συνδέεται με αυτή την ένωση βανδάλων που μου θυμίζει τους Ταλιμπάν, δηλώνοντας για να το δικαιολογήσει ότι «τα κάστρα είναι κάτι που όλοι θέλουν να διατηρήσουν, αλλά τι καλό είναι τα ιστορικά μνημεία, αν επιτρέψουμε στην ανθρωπότητα να περάσει στην ιστορία;».
Είναι ενδιαφέρον ότι, με εξαίρεση τις SIC Notícias και NiT – New in Town (που μίλησαν για «βανδαλισμό», τιμή τους) τα πορτογαλικά μέσα επέλεξαν το ουδέτερο «pintam Castelo de S. Jorge» σε ειδήσεις που προϋποθέτουν αυτού του είδους ενέργειες ως φυσικό .
Δυστυχώς, η τρέλα οφείλεται πολύ περισσότερο στα ΜΜΕ (αντικειμενικά συνένοχοι) παρά στους βανδάλους.
