Μετά από χρόνια άρνησης εκπαίδευσης από τις ινδικές αρχές, πρόσφυγες Ροχίνγκια στην Ινδία ετοιμάζονται να εγγράψουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία, μετά από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Στην Ινδία ζουν 40.000 Ροχίνγκια και άλλοι 20.000 βρίσκονται στον ΟΗΕ. Είναι εγγεγραμμένοι στο προσφυγικό σύστημα. Όταν ο στρατός της Μιανμάρ ξεκίνησε μια βίαιη καταστολή των Μουσουλμάνων Ροχίνγκια στη δυτική πολιτεία Ραχίν το 2017, θεωρούμενη ως εθνοκάθαρση, οι περισσότεροι από αυτούς διέφυγαν από τη Μιανμάρ.
Η πλειοψηφία ζει στο Τζαμού, Δελχί, Χαϊντεραμπάντ, Χαριάνα, Ούταρ Πραντές και Ρατζαστάν, και πολλοί αντιμετωπίζουν προκλήσεις στην πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες λόγω της έλλειψης δελτίων ταυτότητας που εκδίδονται από τη Μοναδική Αρχή Ταυτοποίησης της Ινδίας – έγγραφο του ΟΗΕ του 1951. Δεδομένου ότι η Ινδία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για τους Πρόσφυγες, δεν έχουν δικαιώματα στα έγγραφα.
Ωστόσο, την περασμένη εβδομάδα, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας αποφάσισε ότι οι Ροχίνγκια μπορούν να έχουν πρόσβαση σε κυβερνητικά σχολεία και νοσοκομεία ακόμη και χωρίς ινδικά έγγραφα. Το δικαστήριο είπε ότι τα παιδιά που έχουν κάρτες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες μπορούν να απευθυνθούν σε κυβερνητικά σχολεία για εισαγωγή και, εάν αρνηθούν, μπορούν να επιλύσουν απευθείας το ζήτημα στο ανώτατο δικαστήριο.
«Από τότε που ήρθαμε στην Ινδία, μας αρνήθηκαν την εκπαίδευση. «Αυτό θα είναι το πρώτο βήμα για την πρόοδό μας… θα δώσει (πίσω) αξιοπρέπεια στους πρόσφυγες Ροχίνγκια», είπε ο Μοχάμαντ Εμανούλ, ο οποίος έφυγε από τη Μιανμάρ στην Ινδία το 2018 και ζει σε καταυλισμό προσφύγων στη Χαριάνα.
Όταν η νέα συνεδρία εισαγωγής ξεκινά τον Απρίλιο, μόνο στην κατασκήνωσή του, οι μαθητές και οι οικογένειές τους προετοιμάζονται ήδη για την εισαγωγή στο σχολείο.
«Εκεί που μένω, περισσότεροι από 100 μαθητές έχουν εγκαταλείψει τα σχολεία και θα γίνουν δεκτοί στη νέα συνεδρία εάν τα σχολεία τους επιτρέψουν να εισέλθουν. «Θα συνεχίσουν ξανά την εκπαίδευσή τους», είπε ο Εμανούλ στο Arab News.
«Στο προσφυγικό μας ταξίδι σε όλο τον κόσμο, νιώθουμε τυφλοί. Ακόμα κι αν έχουμε μάτια, δεν μπορούμε να δούμε. Μερικές φορές αισθανόμαστε επίσης χαζοί επειδή τα λόγια μας δεν ακούγονται από τους άλλους επειδή είμαστε αμόρφωτοι. Επομένως, πιστεύουμε ότι χωρίς εκπαίδευση δεν είμαστε τίποτα σε αυτόν τον κόσμο. «Η εκπαίδευση είναι η μόνη λύση σε όλα αυτά τα εμπόδια».
Ο Sadiq Khan, ένας άλλος πρόσφυγας που ζει στη Haryana, ελπίζει ότι η κόρη του θα μπορέσει να επιστρέψει στην τάξη αφού του αρνήθηκαν το σχολείο από την όγδοη δημοτικού.
«Ελπίζω ότι η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου θα μας βοηθήσει και θα μπορέσει να φοιτήσει σε δημόσιο σχολείο. «Θα πλησιάσω το σχολείο για εισαγωγή», είπε. «Η απόφαση του δικαστηρίου ανοίγει μια θαυμάσια ευκαιρία για εμάς τους πρόσφυγες που δεν έχουμε επιλογές».
Όμως, παρόλο που η διάταξη του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι σε ισχύ, καμία εγκύκλιος δεν έχει σταλεί στα σχολεία. Εάν αρνηθούν ξανά το δικαίωμα στην εκπαίδευση, οι μαθητές Ροχίνγκια θα πρέπει να προετοιμαστούν για μια νομική μάχη.
«Το Ανώτατο Δικαστήριο που επιτρέπει στα παιδιά των Ροχίνγκια να σπουδάζουν σε δημόσια σχολεία είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά θα έπρεπε να είχαν κάνει ένα βήμα παραπέρα διασφαλίζοντάς το ως δικαίωμα. «Κάθε παιδί πρέπει να έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση, ανεξάρτητα από τη φυλή, το υπόβαθρο ή τη θρησκεία του», δήλωσε ο Priyali Suri, διευθυντής του Azadi Project, μιας ΜΚΟ που εργάζεται για τους πρόσφυγες.
«Αποθέτοντας το βάρος της αναζήτησης εισδοχής στα παιδιά και προσεγγίζοντας τα ανώτερα δικαστήρια εάν τους αρνηθούν την είσοδο, απέτυχε. Τα παιδιά πρέπει να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, είναι η ανάγκη της ώρας. «Δεν θα έπρεπε να διεκδικούν αξιώματα μόνο και μόνο για να μορφωθούν».
