ΕΝΑnna Sebastian Perayil ήταν 26 ετών και εργαζόταν ως λογιστής στα γραφεία του ελεγκτικού γίγαντα EY στην Pune, μια μεγάλη πόλη στη δυτική Ινδία. Πέθανε ξαφνικά στις 20 Ιουλίου. Για τη μητέρα της, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν η δουλειά που τη σκότωσε. Στα social media περιέγραψε την πίεση, το άγχος και τις πολλές ώρες εργασίας που έπρεπε να υπομείνει η κόρη της. Σε μια επιστολή προς την εταιρεία, που ανέφερε το BBC, εξήγησε ότι η τραγωδία «αναδεικνύει μια κουλτούρα που εξυμνεί την υπερβολική εργασία (…) Η πίεση για την επίτευξη μη ρεαλιστικών στόχων έχει κοστίσει στην κόρη μας τη ζωή», κατέληξε.
Η ιστορία της έχει πυροδοτήσει μια εθνική συζήτηση για την «τοξική κουλτούρα της εργασίας» που επηρεάζει κυρίως τους νέους. Οι εξομολογήσεις ξεχύθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολλές από τις οποίες απευθύνθηκαν στην EY. Ως απάντηση στη δημόσια κατακραυγή, η τοπική διοίκηση εργασίας ξεκίνησε έρευνα για τη συμβουλευτική εταιρεία.
Πέρα από την ίδια την ελεγκτική εταιρεία, αρκετοί Ινδοί επιχειρηματίες τάχθηκαν κατά αυτής της ερμηνείας. Ο Narayana Murthy, συνιδρυτής της εταιρείας υπηρεσιών πληροφορικής Infosys, πυροδότησε διαμάχη όταν ισχυρίστηκε ότι οι νέοι πρέπει να εργάζονται 70 ώρες την εβδομάδα για να τονώσουν την ανάπτυξη της Ινδίας. Για τον Bhavish Aggarwal, διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας μεταφορών Ola, «αν αγαπάς τη δουλειά σου, θα είσαι ευτυχισμένος στη ζωή».
Πολύ ψηλά προσωπικό τζίρος ποσοστά
Δεν είναι αυτό το συναίσθημα που κυριαρχεί στους εργαζόμενους. Σύμφωνα με την τελευταία παγκόσμια έρευνα για την ευημερία στο χώρο εργασίας της Gallup, που αναφέρθηκε από την Economic Times of Indiaμόνο το 14% των Ινδών εργαζομένων αισθάνεται πληρότητα, ενώ το υπόλοιπο 86% αγωνίζεται ή υποφέρει στη δουλειά. Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε πολύ υψηλά ποσοστά εναλλαγής προσωπικού.
Αυτή η έντονη εργασιακή δέσμευση έχει τροφοδοτηθεί από την εξειδίκευση της Ινδίας στον παγκόσμιο τομέα επιχειρηματικών υπηρεσιών, ο οποίος γνωρίζει άνθηση από τη δεκαετία του 1990. Μέσα σε 30 χρόνια, η χώρα έγινε το back office του κόσμου. Είτε απαντάτε στο τηλέφωνο, είτε αναπτύσσετε λογισμικό είτε αναλύετε ιατρική απεικόνιση, οι ανοιχτοί χώροι της Μπανγκαλόρ, της Πούνε και της Βομβάης δεν κοιμούνται ποτέ. Από το σχολείο και μετά, η κουλτούρα της σκληρής δουλειάς είναι ο κανόνας.
Είναι αυτό απέχει πολύ από την καλύτερη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής που απαιτεί ένας αυξανόμενος αριθμός δυτικών εργαζομένων, όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη έκρηξη στην τηλεργασία; Δεν είναι έτσι, δεδομένων των ισχυρών συναισθημάτων που προκάλεσε στους νεαρούς Ινδιάνους η τραγωδία της Anna Perayil. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και των ρομπότ, η ταλαιπωρία στη δουλειά δεν έχει πλέον καμία σχέση με τις εξαντλητικές συνθήκες ενός ορυχείου. Όμως η μάχη συνεχίζεται.
