Καθώς πλησιάζει η επέτειος της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου, εμείς οι Εβραίοι αναπολούμε μια χρονιά ζοφερών αντιλήψεων μπροστά στο άφθονο μίσος των Εβραίων που συναντάμε όλο και περισσότερο στην καθημερινή μας ζωή. Το χάσμα μεταξύ της δηλωμένης δέσμευσης των πολιτικών για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού και της αδιαφορίας της κοινωνίας των πολιτών είναι αβυσσαλέο.
Ενώ είμαστε χαρούμενοι για την επένδυση του προϋπολογισμού της κυβέρνησης για την εξασφάλιση της εβραϊκής ζωής, ανησυχούμε για ένα ολοένα και πιο πολωμένο κλίμα πολιτικής συζήτησης που χαρακτηρίζεται από μονοδιάστατες αφηγήσεις που διχάζουν σε μια εποχή που η κοινωνία υποβάλλεται σε συνεχή stress tests. Εξτρεμιστικά πολιτικά κινήματα διαδίδουν παραπληροφόρηση και θεωρίες συνωμοσίας που υπονομεύουν την πίστη στη δημοκρατία και την εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων.
Αλλά ακόμη και στο πεδίο μεταξύ των πόλων του εξτρεμισμού υπάρχει πόλωση και πειρασμοί σε απλές λύσεις που βασίζονται σε ασπρόμαυρες αφηγήσεις στις οποίες ομάδες και άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι. Σε αυτό το πλαίσιο προσγειώνεται και η συζήτηση για τον αντισημιτισμό.
Φυσικά, θα πρέπει να του επιτραπεί να ελέγχει, να αμφισβητεί και να επικρίνει την ισραηλινή κυβέρνηση και να εκφράζει λύπη και οργή για τα δεινά των αμάχων στη Γάζα.
Παρά τη μεγάλη προσοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τις πολιτικές πρωτοβουλίες, τις εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες και τα προγράμματα δράσης για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, λάμπει. Γιατί; Αν και τα όρια έχουν ξεπεραστεί και ασαφή φέτος, πολλοί αναρωτιούνται: πού είναι η γραμμή μεταξύ της πολιτικής κριτικής και του αντισημιτισμού; Η απάντηση είναι πολύ συχνά ότι τα όρια του αποδεκτού ωθούνται μπροστά.
Φυσικά και θα έπρεπε να επιτρέπεται να εξετάζει, να αμφισβητεί και να επικρίνει την ισραηλινή κυβέρνηση και να εκφράζει τη θλίψη και την οργή για τα δεινά των αμάχων στη Γάζα. Αλλά η πολυπλοκότητα της σύγκρουσης πρέπει να αντικατοπτρίζεται έτσι ώστε ο πόλεμος της Γάζας να μην χρησιμοποιείται ως διέξοδος και κάλυψη για αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας και τροπάρια σχετικά με την εβραϊκή δύναμη και την εβραϊκή «λευκή αποικιοκρατία».
Ένα επικίνδυνο και δυσοίωνο προηγούμενο που ώθησε τα πρότυπα πολύ πέρα από όλες τις γκρίζες ζώνες.
Αυτές οι αντιλήψεις ήταν αρκετά ισχυρές κινητήριες δυνάμεις για τη σφαγή, τους βιασμούς και τις απαγωγές στις 7 Οκτωβρίου που γιορτάστηκαν από καραβάνια αυτοκινήτων που κυμάτιζαν με σημαία στις σουηδικές πόλεις ήδη εκείνο το βράδυ, πολύ πριν από την ισραηλινή χερσαία εισβολή στη Γάζα. Μόλις τρεις μήνες μετά τη σφαγή, οι διαδηλωτές θεώρησαν καλή ιδέα να φωνάξουν «παιδοκτόνος» στους επισκέπτες της συναγωγής Εβραίων, ανάμεσά τους και σε επιζώντες του Ολοκαυτώματος, την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος στη Στοκχόλμη. Χωρίς ποινή. Ένα επικίνδυνο και δυσοίωνο προηγούμενο που ώθησε τα πρότυπα πολύ πέρα από όλες τις γκρίζες ζώνες.
Βλέπουμε πόσο απλοϊκές και μονοδιάστατες απεικονίσεις του πολέμου στη Γάζα περιορίζουν και νομιμοποιούν τις αντισημιτικές εκφράσεις μέσω της απουσίας ή της απαξίωσης των εβραϊκών και ισραηλινών προοπτικών. Τουλάχιστον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία πλέον επισκιάζονται από δημοσιεύσεις όπου ο πόλεμος απεικονίζεται με εικόνες και ρητορική παρμένη από τη ναζιστική εφημερίδα Der Stürmer.
Η πολιτικοποίηση και η πόλωση κλέβουν την εστίαση από αντικειμενικές εκτιμήσεις, διαβρώνουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των ομάδων και μειώνουν τους Εβραίους και τον αντισημιτισμό σε νυχτερίδες στη συζήτηση κατά των μεταναστών ή των μουσουλμάνων ως συλλογικότητα
Ταυτόχρονα βλέπουμε πώς η ασάφεια και η ασάφεια των γενικά διαδεδομένων σχεδίων κατά του ρατσισμού φαίνεται να αφήνουν το πεδίο ανοιχτό για μια αόρατη φύση της ειδικής φύσης του αντισημιτισμού, όπου η ευπάθεια της εβραϊκής μειονότητας γίνεται επιφάνεια προβολής για πολιτικές ατζέντες που δεν αφορούν κυρίως την καταπολέμηση του αντισημιτισμού -Σημιτισμός. Η πολιτικοποίηση και η πόλωση κλέβουν την εστίαση από αντικειμενικές εκτιμήσεις, διαβρώνουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των ομάδων και μειώνουν τους Εβραίους και τον αντισημιτισμό σε νυχτερίδες στη συζήτηση κατά των μεταναστών ή των μουσουλμάνων ως συλλογικότητα.
Όταν οι πολιτικοί πετούν πέτρες στο γυάλινο σπίτι του αντισημιτισμού, τα θραύσματα πέφτουν πάνω μας τους Εβραίους. Ανεξάρτητα από το αν αφορά αριστερούς που η αντιρατσιστική αυτοεικόνα τους τυφλώνει ξανά και ξανά όταν οι συνάδελφοί τους εκφράζονται αντισημιτικοί. Ή όταν οι Σουηδοί Δημοκράτες συλλαμβάνονται επανειλημμένα με αντισημιτικές δηλώσεις, αλλά παρουσιάζονται ως πρότυπα, επειδή κάποιοι από τις τάξεις των συμβιβασμένων μελών του κόμματος έχουν αποκλειστεί. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει μια μετατόπιση των κανόνων προς την αυξημένη ανοχή και τη νομιμοποίηση του αντισημιτισμού.
Με φόντο το Η αυξανόμενη πολιτικοποίηση του αντισημιτισμού, βλέπουμε όλο και πιο ξεκάθαρα την ανάγκη για διασταυρούμενες συμφωνίες που μπορούν να αποκαταστήσουν την εστίαση στο θέμα χωρίς να το εκμεταλλεύονται ή να συσκοτίζονται από την ιδεολογία ή την κομματική πολιτική. Οι κοινά αποδεκτοί παρονομαστές θα μπορούσαν να αποτελέσουν το πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής κατά του αντισημιτισμού με έμφαση σε μέτρα που βασίζονται σε στοιχεία.
Πιστεύουμε ότι μια στοχευμένη στρατηγική είναι βασική προϋπόθεση για την αντικειμενική και αποτελεσματική αποκωδικοποίηση και την καταπολέμηση των αντισημιτικών απειλών και μίσους. Τα γενικά σχέδια χωρίς σαφή περιγράμματα κινδυνεύουν διαφορετικά να γίνουν επιφάνεια προβολής για να κατηγορηθούν μειονότητες ή πολιτικοί αντίπαλοι.
Μια στοχευμένη στρατηγική μπορεί να συμβάλει στην ορατότητα του αντισημιτισμού που εμφανίζεται σε αντιρατσιστικά πλαίσια, όπου η εστίαση είναι στον ρατσισμό που βασίζεται σε ένα σύστημα εξουσίας που συνδέεται με τους κανόνες εθνότητας και λευκότητας. Μια προοπτική που είναι απολύτως σημαντικό να επισημανθεί αλλά που δεν είναι περιεκτική. Κεντρική θέση στον αντισημιτισμό είναι ακριβώς μια διαστρεβλωμένη ανάλυση της εξουσίας με θεωρίες συνωμοσίας για την εβραϊκή εξουσία ως επεξηγηματικό μοντέλο για τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα.
Ή ας αγνοήσουμε για λίγο ορισμούς που κινδυνεύουν να πολιτικοποιηθούν
Μια στοχευμένη στρατηγική θα μπορούσε να προωθήσει τη συναίνεση σχετικά με τα κριτήρια αποκωδικοποίησης του αντισημιτισμού, προς όφελος της ασφάλειας δικαίου. Ο ορισμός του αντισημιτισμού της Διεθνούς Συμμαχίας Μνήμης του Ολοκαυτώματος (IHRA), που υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση, δεν έχει ακόμη επηρεάσει την πραγματικότητα. Το νόημα του ορισμού πρέπει ακόμη να αναλυθεί, να συζητηθεί και να εδραιωθεί, σε επίπεδο παραδειγμάτων, ώστε να μην περιοριστεί στη σηματοδότηση της πολιτικής.
Ή ας αγνοήσουμε για λίγο ορισμούς που κινδυνεύουν να πολιτικοποιηθούν και ας ξεκινήσουμε από τις περιγραφές των ερευνητών για τον αντισημιτισμό. Ό,τι απαιτείται ώστε την επόμενη χρονιά στις 27 Ιανουαρίου να μην μας συναντήσουν ομάδες ψαλμωδών, που χωρίς αντίσταση επιτρέπεται να εκφράσουν το εβραϊκό μίσος μεταμφιεσμένο σε αγώνα ελευθερίας την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, έξω από τις συναγωγές μας.
Η πολιτικοποίηση και η πόλωση κλέβουν την εστίαση από αντικειμενικές εκτιμήσεις, διαβρώνουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των ομάδων και μειώνουν τους Εβραίους και τον αντισημιτισμό σε νυχτερίδες στη συζήτηση κατά των μεταναστών ή των μουσουλμάνων ως συλλογικότητα.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα από το DN Debatt.
