Ο Paulo Pascoal έχει μια ιστορία ζωής που θα έκανε μια ταινία ή μια παγκόσμια επιτυχημένη σειρά, που αποτελείται από πολλές δόξες, προκλήσεις και σκιές. Ήδη έφτασε ένα βιβλίο, καθώς μόλις κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό έργο «X 4 PRXTX» της Sistema Solar, με το ημερολόγιο που έγραψε σε ηλικία 18 ετών όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με τη μητέρα και τον πατριό του.
Στο βιβλίο του, ο Πάουλο αφηγείται γενναιόδωρα και ελεύθερα την εμπειρία αυτής της ιλιγγιώδους χρονιάς στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, όπου τα όνειρα γεννιούνται και πεθαίνουν.
Ήταν η χρονιά της ανακάλυψης του σώματος, της σεξουαλικότητας, του ανεμοστρόβιλου της μητρόπολης και ενός εφήβου που έζησε τον νόμο της επιθυμίας και που είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα στη μόδα και τη μουσική το “Big Apple”μετά από μια φάση καταστολής και κλεισίματος σε κολέγιο ιερέων στην Ισπανία.
Αλλά αυτό είναι μόνο μια σύντομη “πειρακτήριο” της ζωής του Πάουλο, γεμάτη απίστευτα κεφάλαια. Όπως και το γεγονός ότι, αργότερα, ήταν ποπ σταρ στη μουσική της Αγκόλα. Μια καριέρα που διακόπτεται απότομα από ένα περιστατικό στη σκηνή και κυρίως από το ατύχημα της προκατάληψης κατά των queer καλλιτεχνών. Το επεισόδιο και η απήχησή του αφηγείται ο Paulo Pascoal σε αυτό το πρώτο μέρος. Έλα όμως.
Ο Πάουλο λέει ότι θεωρεί τον εαυτό του ονειροπόλο, ονειρεύεται πολύ, πιστεύει ότι είναι απαραίτητο να μπορέσουμε να ξαναφανταστούμε τον εαυτό μας πέρα από την προετοιμασία μας. Ότι, μερικές φορές, η μυθοπλασία είναι απαραίτητη για να αμβλύνει τις προστριβές της ζωής.
Και τι άλλο; Ο Paulo χρησιμοποιεί το ίδιο άρωμα εδώ και 25 χρόνια, το «The Dreamer» της Versace. Πρόκειται για ρουτίνες. Και είναι πρωί. Σηκώνεται πάντα με την ανατολή του ηλίου, κοιμάται με το παράθυρο ανοιχτό, διαλογίζεται, απλώνεται και βγαίνει να πιει καφέ σε έναν κήπο, να βρέξει ή να λάμψει.
Πηγαίνετε στο γυμναστήριο κάθε μέρα για να εξασφαλίσετε τη μακροζωία σας. Και αλλάζει περούκες για να ανακτήσει την ανωνυμία. «ΗΣήμερα δεν υπάρχω χωρίς περούκα, έχω πολλές περούκες, περισσότερες από όσο θα έπρεπε».
Το βιογραφικό του είναι εκτενές, ως πολυεπιστημονικός καλλιτέχνης, και καλύπτει μουσική, θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Στην τηλεόραση συμμετείχε στο καστ σειρών όπως «Morangos com Açúcar» (2004), «Voo Direto» (2010), «After Adeus (2012)», «Coração d’Ouro» (2016), «Lua de Mel» (2022), «Lusitânia» (2023) μεταξύ άλλων.
Στον κινηματογράφο ήταν ο πρωταγωνιστής των ταινιών «Corpo Fechado» του Carlos Motta, «Beco do Imaginário» του Romano Cassellis, «A Viagem do Rei» του João Pedro Moreira, «Pele Escura» της Graça Castanheira, «Fado Menor» του Salvador Gutiérrez, μεταξύ άλλων. Στο θέατρο εργάστηκε για παραγωγές των Cão Solteiro, Nova Companhia, Rabbit Hole και πιο τακτικά με το Teatro Praga.
Η ομορφιά των μικρών πραγμάτων
Διαβάστε επίσης
Αυτήν τη στιγμή είναι συν-οικοδεσπότης στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα Avenida Marginal στο RDP Africa και είναι μέλος της επιμελητικής ομάδας για τη νέα έκθεση του Julianknxx στο Gulbenkian’s CAM (κέντρο μοντέρνας τέχνης) – που θα ανοίξει τον Φεβρουάριο του 2025. Και, την ίδια εβδομάδα, στις 23 και 24 Νοεμβρίου, μέρος της παράστασης «We Should Be Dreaming» με τη Sonya Lindfors και τη Maryan Abdulkarim στο Φεστιβάλ Alkantara.
Η πρώτη ερώτηση μας τοποθετεί στον χώρο και τον χρόνο: Αν η ζωή σας ήταν μια σειρά ή μια ταινία, θα ξεκινούσε με ποιο κεφάλαιο ή ποια σκηνή;
Όπως γνωρίζετε, το γενόσημο υπογράφεται από Μάρσια και έχει τη συνεργασία των Είχε πάρει. Τα πορτραίτα είναι από Χοσέ Φερνάντες. Και η σχεδίαση ήχου αυτού του podcast είναι Ζοάο Ριμπέιρο.
Το δεύτερο μέρος αυτού του επεισοδίου θα κυκλοφορήσει αυτό το Σάββατο το πρωί. Καλή ακρόαση!