Απόψεις | Ελευθερία του λόγου στο Ηνωμένο Βασίλειο, επτά νικητές του βραβείου Νόμπελ στον τομέα

Οι Βρετανοί Εργατικοί υποκύπτουν για να ακυρώσουν τον πολιτισμό, αλλά οι διανοούμενοι του Βασιλείου δεν είναι υπέρ αυτού: επτά νικητές του βραβείου Νόμπελ, συμπεριλαμβανομένου του Sir John Gurdon, του πατέρα του κλωνοποιημένου προβάτου Ντόλι, υπέγραψαν την έφεση κατά της απόφασης της κυβέρνησης υπό τον Keir Starmer να απορρίψει τον νόμο για την προστασία της ελευθερίας του λόγου στον ακαδημαϊκό κόσμο, ο οποίος είχε εισαχθεί από συντηρητικούς . Η διάταξη υποχρέωνε τα πανεπιστήμια να εγγυώνται χώρο για διαφορετικότητα απόψεων, με κυρώσεις: αλλά η νέα υπουργός Παιδείας, Bridget Phillipson, ανέστειλε τον νόμο επ’ αόριστον μεταξύ των πρώτων πράξεών της. Σε αντίδραση, περισσότεροι από 600 ακαδημαϊκοί υπέγραψαν αίτηση για την αποκατάσταση του νόμου: μεταξύ αυτών είναι ο βιολόγος Richard Dawkins, γνωστός κριτικός της θρησκείας και συγγραφέας του «The God Delusion», ο ιστορικός Niall Ferguson και η φιλόσοφος Kathleen Stock. , η οποία είχε αποβληθεί ευρέως από το πανεπιστήμιό της για τις κριτικές της απόψεις σχετικά με την ιδεολογία του φύλου, καθώς και 50 καθηγητές της Οξφόρδης και 30 καθηγητές του Κέιμπριτζ, συμπεριλαμβανομένων των διαπρεπών ιστορικών David Abulafia και Robert Tombs.

Η έκκληση αναφέρει ότι «η απόφαση για αποκλεισμό του νόμου φαίνεται να αντανακλά την άποψη, ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των αντιπάλων της, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ελευθερίας του λόγου στα βρετανικά πανεπιστήμια. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο. Εκατοντάδες ακαδημαϊκοί και φοιτητές έχουν διωχθεί, λογοκριθεί, φιμωθεί ή ακόμα και απολυθεί τα τελευταία 20 χρόνια επειδή εξέφρασαν νομικές απόψεις. Αυτή η κατάσταση έχει σοβαρές συνέπειες για όλους μας». Αυτό στο οποίο αναφερόμαστε είναι η ηγεμονία, στον αγγλοσαξονικό ακαδημαϊκό κόσμο, της λεγόμενης κουλτούρας της αφύπνισης, η ακραία μορφή πολιτικής ορθότητας, η οποία συχνά καταλήγει να θεωρεί απαράδεκτες διαφορετικές απόψεις για θέματα που κυμαίνονται από τον ιμπεριαλισμό έως την ταυτότητα φύλου, με το αποτέλεσμα να οδηγεί στην καλύτερη περίπτωση στην αυτολογοκρισία, αν όχι στην περιθωριοποίηση: αυτό που ονομάζεται κουλτούρα ακύρωσης. Η κυβέρνηση των Εργατικών υποστήριξε ότι η ελευθερία του λόγου έχει φτάσει στα άκρα της ενέχει τον κίνδυνο να ανοίξει το δρόμο για τους αντισημίτες και τους αρνητές του Ολοκαυτώματος: αλλά οι ακαδημαϊκοί αντιτίθενται ότι υπάρχουν ήδη νόμοι κατά της ρητορικής μίσους που προστατεύουν από αυτούς τους κινδύνους. Η συζήτηση για την ελευθερία της έκφρασης και τα πιθανά της όρια είναι προφανώς λεπτή: αλλά η κυβέρνηση των Εργατικών φαίνεται να θέλει να γείρει τη ζυγαριά προς εκείνους που προτιμούν να φιμώσουν τη διαφωνία.