Απόψεις | Η κριτική κατά της Δύσης ξεκίνησε από τη Δύση

Στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, η καλύτερη πολιτική θεωρία είχε καταλήξει σε παγκόσμια συναίνεση. Το κοινωνικό μοντέλο στο οποίο βασίστηκε ήταν ένα φιλελεύθερο και σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο δυτικής προέλευσης. Που σε ιστορικό επίπεδο αντιστοιχούσε σε μια προοδευτική αμερικανική ηγεμονία. Ο λόγος που δόθηκε σε ακροατήρια εκτός Δύσης ήταν λίγο πολύ του παρακάτω τενόρου. «Αυτό είναι το μοντέλο που προέρχεται από την πρωτοπορία του κόσμου και σύντομα θα έρθετε να το μοιραστείτε κι εσείς».

Δεν ήταν το τέλος της ιστορίας, αλλά συνολικά αυτό το επιχείρημα λειτούργησε. Στις μέρες μας, αυτό δεν ισχύει πλέον. Η πολιτισμική αντίσταση και η παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών αναδεικνύουν τα όρια αυτού του μοντέλου. Η κύρια θεωρητική συνέπεια είναι η παρακμή του συναινετικού κλίματοςπου αναφέραμε στην αρχή. Έξω από τη Δύση, οι άνθρωποι αρχίζουν να σκέφτονται «Μας κυριάρχησαν για αιώνες, αλλά τώρα είμαστε πιο δυνατοί και πρέπει να απελευθερωθούμε από αυτή την υποδεέστερη θέση με γάντζο ή με απατεώνα». Σε αυτή τη βάση, γεννιέται μια συγκρουσιακή και αντιδυτική εναλλακτική, που τείνει να βλέπει τον δυτικό άνθρωπο ως άπληστο, χωρίς αξίες, εγωιστή και ανίκανο να θυσιαστεί για ιδανικά. Μια τέτοια πεποίθηση μοιράζονται οι Ρώσοι σλαβόφιλοι, οι πεπεισμένοι ισλαμιστές, οι Ινδοί μετα-αποικιοκράτες, ο νοτιοαμερικανικός αντικαπιταλισμός, η κινεζική κομμουνιστική αριστερά, ο αφρικανικός ριζοσπαστισμός και τα ιθαγενή κινήματα σε όλο τον κόσμο..

Ο κύριος στόχος αυτών των ομάδων είναι η ηγεμονική διεκδίκηση του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού. Μια πολιτισμική πτυχή αυτής της πολιτικής αντίθεσης που συνήθως παρατηρείται ελάχιστα είναι ότι – όταν πρόκειται για θεωρητικά μοντέλα – οι αντιδυτικοί προέρχονται από τη δυτική σκέψη. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η κύρια πηγή των αντιδυτικών ιδεών δεν βρίσκεται στα αρχαία τοπικά κείμενα αλλά στον γερμανικό υπαρξισμό και στον γαλλικό μεταστρουκτουραλισμό. Κάτι που όχι τυχαία εμφανίζεται στο παρασκήνιο πολλών αντιδυτικών συγγραφέων και βοηθά να κατανοήσουμε γιατί οι σκέψεις τους εμψυχώνουν τη διαμαρτυρία μεγάλων διεθνών πανεπιστημίων.