Απόψεις | Η πολιτιστική διασπορά των νέων

Δύο εμφανείς αποριές χαρακτηρίζουν το φαινόμενο της νεανικής δυσφορίας. Το πρώτο είναι ότι οι έφηβοι, παρά το γεγονός ότι είναι πιο συνδεδεμένοι μέσω της χρήσης νέων τεχνολογιών, ιδιαίτερα των κινητών τηλεφώνων και των υπολογιστών, βιώνουν μια κατάσταση βαθιάς μοναξιάς. οφείλεται σε πολλές περιπτώσεις στην έλλειψη ενός σαφώς καθορισμένου οικογενειακού μοντέλου, παραμένοντας έτσι εκτεθειμένος στην επιρροή των τρόπων ζωής που προτείνουν τα μέσα ενημέρωσης. Το άλλο είναι ότι αν και η φύση της βίας έχει αυξηθεί, ο αριθμός των εγκλημάτων που διαπράττονται από εφήβους δεν έχει αυξηθεί. Πιθανώς οριακά στοιχεία που ωστόσο επιβεβαιώνουν την κεντρικότητα και τη σοβαρότητα του προβλήματος τόσο σε επίπεδο εγκληματικότητας όσο και γενικότερα για κοινωνικό, σε σημείο που δεν είναι υπερβολικό να το θεωρούμε πραγματική έκτακτη ανάγκη.

Τα αίτια του φαινομένου, που σίγουρα επιδεινώθηκε από την πανδημία, είναι σύνθετα, αν και από τα πιο σημαντικά είναι η έλλειψη παιδαγωγικής ικανότητας από την πλευρά των γονέων, οι οποίοι λόγω της μεγαλύτερης ανοχής στις παραβάσεις έχουν διαβρώσει με την πάροδο του χρόνου την εξουσία και την εξουσία τους απέναντι στα παιδιά τους. εγκατάλειψη του σχολείου. Είναι λοιπόν σαφές ότι οι λύσεις ή ούτως ή άλλως οι πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν πρέπει να αφορούν πρωτίστως την οικογένεια και το σχολείο. Όσον αφορά το πρώτο, είναι αναπόφευκτη η χάραξη κατάλληλων πολιτικών για την υποστήριξη της απόδοσης του γονικού ρόλου, καθώς, για τους λόγους που αναφέρθηκαν ήδη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να εκπαιδεύσει κανείς τα παιδιά πρέπει να ξεκινήσει από τους γονείς. Σε ό,τι αφορά το σχολείο, είναι χρήσιμο να συνειδητοποιήσουμε ότι η εκπαιδευτική συνθήκη επηρεάζει καθοριστικά τις κοινωνικές δυσκολίες και ότι μια ισχυρή απειλή αντιπροσωπεύει η σχολική εγκατάλειψη, η απομάκρυνση των νέων από την εκπαιδευτική πορεία. Αλλά και από την πολιτιστική διασπορά για την οποία ελάχιστα συζητιέται παρά το γεγονός ότι αντιπροσωπεύει μεγαλύτερο κίνδυνο, καθώς σχετίζεται με την πλέον διαπιστωμένη ανεπάρκεια των βασικών δεξιοτήτων των μαθητών μας, απέναντι στους οποίους τείνουμε περισσότερο στη συγκατάβαση παρά στην αυστηρότητα.