Απόψεις | Οι νότες 007 του Vic Flick: μια ζωή μέσα σε ένα riff

Υπάρχουν νότες που παραμένουν στον αέρα. Και δεν χρειάζονται λόγια. Παρακάμπτουν τον χρόνο, διαστέλλουν χώρους. Παρακάμπτουν τις μόδες, χαϊδεύουν καρδιές. Το θεματικό τραγούδι 007, για παράδειγμα. Ένα κιθαριστικό riff που ανοίγει κάθε ταινία της σειράς από την πρώτη, “License to Kill”, από το 1962. Πάντα η ίδια μελωδία, ποτέ η ίδια. Ο μουσικός που το δημιούργησε, ο Vic Flick, δεν είναι πια μαζί μας. Ήταν 87 ετών. Ένα εξειδικευμένο όνομα κι ας τον θυμούνται όσοι γνωρίζουν μουσική να συνεργάζεται με τον Έρικ Κλάπτον και τους Beatles. Αλλά για να μείνει κανείς στην ιστορία δεν είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί.

Τα δάχτυλα του Φλικ σαν τα ίχνη του πρώτου ανθρώπου στο φεγγάρι. Αλάνθαστος. Και αιώνια. Το riff του για τον πιο διάσημο μυστικό πράκτορα του κόσμου είναι μια υπενθύμιση αυτού που ήμασταν. Σε αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Μας κάνει πάλι αγόρια και μας κάνει άντρες. Απλές νότες, ρυθμικές σαν τους δρόμους της ζωής όταν είναι επιτυχημένο. Η κιθάρα του άνοιξε την πόρτα σε όλους τους Τζέιμς Μποντ που γνωρίζουμε: από τον πρώτο, τον Σον Κόνερι μέχρι τον Ντάνιελ Κρεγκ. Στη μέση οι George Lazenby, Roger Moore, Timothy Dalton και Pierce Brosnan. Και τι ακολουθεί ο Κρεγκ. Οι 007 που αλλάζουν την εμφάνισή τους, κολλημένοι σε μια μουσική που αξίζει περισσότερο από μια ταυτότητα. Ήχοι που ξυπνούν τις στιγμές της ύπαρξής μας. Μια μουσική που θέλει λίγες συγχορδίες. Τα σωστά για να μας συγκινήσουν.