Απόψεις | Vannacci, η γενική και η απαραίτητη επιλογή

Η Ευρώπη, φυσικά, που δεν θα ικανοποιηθεί με περικοπές δαπανών, αλλά απαιτεί διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εγγυώνται τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους μας. Στη συνέχεια, το φάντασμα του ius scholae, που υψώθηκε με μεταβλητή θέρμη από την Forza Italia. Και πάλι μισθοί και συντάξεις, δικαιοσύνη και φυλακές, συν τη μη αμελητέα σκιά ενός δημοψηφίσματος για τη διαφοροποιημένη αυτονομία. Αλλος; Ω ναι, υπάρχουν κι άλλα.
Από τη μακρά σειρά προβλημάτων που περιμένουν την κυβέρνηση όταν επανεκκινήσει μετά από έναν ταραχώδη Αύγουστο, και όχι λόγω εξωτερικών πλοκών αλλά λόγω εσωτερικών συγκρούσεων, ξεχωρίζει ευδιάκριτα το μεγάλο κεφάλι του Roberto Vannacci.

Μα αν και ο στρατηγός δεν κάνει πολλά για να κρυφτεί, η αναταραχή του δεν φαίνεται να ανησυχεί πάρα πολύ, στην πλειοψηφία της οποίας συμμετέχει πλήρως. Ωστόσο, η ανακοίνωση ότι έχει αρχίσει να δομείται ένα κίνημα που πήρε το όνομά του από το βιβλίο που το κυκλοφόρησε, Il Mondo al Contrario, το οποίο έχει ήδη 8 χιλιάδες μέλη (30 ευρώ ανά συνδρομή)μια δομή χωρισμένη σε πέντε εθνικές μακροοικονομικές περιοχές, συν δύο πολύ ενδεικτικά ξένα γραφεία, δηλαδή τη Ρωσία και την Ουγγαρία, θα άξιζε περισσότερη προσοχή. Σίγουρα ανάμεσα στις τάξεις της Λέγκας, η οποία βρίσκεται με τόσο έντονη δεξιά πλευρά που σχεδόν ξεπερνά τους Αδελφούς της Ιταλίας, την ηγεμονική δύναμη αυτής της περιοχής. Επιστρατευμένος από τον Σαλβίνι με πραξικόπημα πολιτικής-αγοράς, θεωρητικός της στατιστικής κανονικότητας ως μέτρο δικαιωμάτων.

Ιδιος με τις θεωρίες του για την κανονικότητα (αν είσαι «εκτός του κανόνα», γιατί μαύρη ή ομοφυλόφιλη για παράδειγμα, φεμινίστρια ή μετανάστρια ή και περιβαλλοντολόγος, μείνε στη θέση σου και μη σπάσεις), ο Vannacci έφερε 560 χιλιάδες προτιμήσεις στον σκοπό και κέρδισε μια θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η ντροπή της μη αποδοχής ως αντιπροέδρου από τους νέους Πατριώτες της Μαρίν Λεπέν και του Βίκτορ Όρμπαν για «δηλώσεις που δεν ανταποκρίνονται στις αξίες μας», ένα αδιαμφισβήτητο σημάδι κάποιου που δεν ενδιαφέρεται να περάσει κανένα σημάδι, έχει, ωστόσο, ει δυνατόν, ενίσχυσε την θηριώδη αποφασιστικότητα να ανέβει θέσεις: από επιφανής πτέραρχος σε αρχηγό μιας θορυβώδους μειοψηφίας που βλέπει μέσα του τον πολυπόθητο ισχυρό άνδρα, ικανό να μετατρέψει τη δυσαρέσκεια σε μανία μάχης, χωρίς προνοητικότητα ή διπλωματία.

Η πορεία του στη Ρώμη και το Στρασβούργο έχει τώρα ένα ευανάγνωστο σχέδιο και η παραμέληση των συμμάχων του στο συνασπισμό υπόσχεται να την κάνει ακόμα πιο γρήγορη και ευκολότερη. Ο Fabio Rampelli, ένας από τους υποτιθέμενους θείους της Giorgia Meloni, μόλις είπε στη Repubblica: «Είμαι υπέρ του χωρισμού της καριέρας. Ο Vannacci ήταν ένας εξαιρετικός στρατηγός. Η πολιτική είναι κάτι άλλο». Πολλοί εχθροί κλπ. Αλλά ακριβώς εδώ βρίσκεται μια μη αμελητέα ουσία του θέματος: η επικάλυψη των σταδιοδρομιών.

Έχει συμβεί και συμβαίνει για πολλές κατηγορίες, και ανάμεσα σε αυτές που είναι πιο εκτεθειμένες στο θέμα είναι σίγουρα αυτή των δικαστών. Αλλά υπάρχουν τομείς, και κυρίως ρόλοι, που ακούγονται ασυμβίβαστοι με τόσο τολμηρές καταβάσεις στο ναρκοπέδιο της πολιτικής. Από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών, ο Roberto Vannacci εξακολουθεί να είναι Επιτελάρχης της Διοίκησης των Δυνάμεων της ξηράς, σε άδεια λόγω εκλογικής εντολής. Δεν θα ήταν καιρός να παραιτηθεί τιμητικά από ένα τόσο υψηλό αξίωμα, που απαιτεί, μεταξύ πολλών άλλων, πιστότητα στην γραμμή της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική και απόλυτο σεβασμό του Συντάγματος και των αρχών που το εμπνέουν και το νευρώνουν;

Πριν από λίγες μέρες, στο «In Onda» στο La7, αναφερόμενος στη διάσημη πλέον διαμάχη με τον Pier Luigi Bersani και μια επακόλουθη παρέμβαση της Rosi Bindi, ο στρατηγός είπε: «Επειδή δεν απαγορεύεται από κανέναν νόμο να είσαι φασίστας, δεν το θεωρώ αδίκημαακόμα κι αν προσωπικά δεν είμαι γιατί ο φασισμός ανήκει στο παρελθόν, λες και μου είπαν ναπολεόντεια. Ο μαλάκας είναι αδίκημα, όχι φασίστας».

Σε μια σελίδα του Corriere della Sera της 21ης ​​Αυγούστου, αφιερωμένο στο εκκολαπτόμενο κίνημα Il mondo al Contrario, παρουσιάζει τον ιδρυτή, Fabio Filomeni, συνταξιούχο αντισυνταγματάρχη του Folgore, τον οποίο ο Vannacci φιλικά αποκαλεί «σύντροφο» και με τον οποίο μοιράστηκε πολεμικά κατορθώματα από τη Ρουάντα στο Ιράκ. Οι δυο τους εμφανίζονται σε μια φωτογραφία όπου κάνουν το σημάδι του. Το Δέκατο είχε ως σύμβολο ένα κρανίο με ένα τριαντάφυλλο ανάμεσα στα δόντια του (ομοίωμα του «όμορφου θανάτου»), συμμάχησε αμέσως με τους Ναζί, πολέμησε ενάντια στην προέλαση των Συμμάχων και κατά των παρτιζάνων, διαπράττοντας εγκλήματα πολέμου, μέχρι παραδόθηκαν στις 26 Απριλίου 1945, την επομένη της Απελευθέρωσης. Και σε όλα αυτά αναφέρεται η επίδειξη αυτού του Χ από τους δύο πρώην συντρόφους.

Ωστόσο, η «σύντροφος» Φιλωμένη εξηγεί ότι προς το παρόν οι «Vannaccians» απλώς οργανώνονται. «Να βρούμε πάρτι; Όποιος ζει θα δει”. Και ακόμη κι αν το αφεντικό, μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο, διαβεβαιώσει ότι «ο Vannacci δεν έχει σκοπό να φύγει από τη Λίγκα», δεν αποκλείει ωστόσο τη δημιουργία της δικής του λίστας και δίνει ραντεβού στους πολλούς πιστούς για το 19/ 20 Σεπτεμβρίου στο Βιτέρμπο. Μάλλον εκεί, στο ντεμπούτο του «Noi con Vannacci», θα επικυρωθεί το περαιτέρω άλμα στο καθεστώς του νέου αστέρα του εθνικού πολιτικού στερεώματος. Ο στρατιώτης που έγραψε ένα βιβλίο, γίνεται σημείο αναφοράς για όσους λένε όχι σε οποιαδήποτε υπόθεση μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας («Η ιταλική ιθαγένεια δεν μπορεί να ξεπουληθεί σαν να ήταν στην αγορά: αν κάποιος γεννηθεί σε στάβλο, δεν είναι απαραίτητα ένα άλογο» ), με την εκδήλωση στο Βιτέρμπο θα εγκαταλείψει τελείως τις τάξεις και θα αναλάβει επίσημα κάτι που θα κάνει την επικάλυψη με τον άλλο εαυτό του ακόμα πιο έντονη, τον πολύ υψηλό αξιωματικό στην υπηρεσία της χώρας, όλοι τους και όχι δηλωμένα μόνο ένα, αυτό του νόμου, της τάξης και της πειθαρχίας, το περίφημο παρελθόν που δεν περνά.

Δεν απαιτείται συμβουλή. Προλάβετε τη διαμάχη, κύριε Vannacci, και κάντε μια από αυτές τις χειρονομίες ομορφιάς που η προπόνησή σας θεωρεί ηρωική: ας παραιτηθεί ως στρατηγός και ας μπει στον πολιτικό στίβο ως ο καθένας που τόσο επιδέξια ενσαρκώνει.