Η αναμενόμενη εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ έναντι της Ευρώπης κατά τη δεύτερη θητεία του θα έχει εκτεταμένες, και ενδεχομένως, σοβαρές συνέπειες.
Στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, δημοσιογράφος Νίκολας Βινκούρ πρότεινε ότι η επί δεκαετίες στενή σχέση Ευρώπης-Αμερικανικής επρόκειτο να τελειώσει, όποιος κι αν κέρδιζε τον Λευκό Οίκο. Και ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ανησυχούν λιγότερο για την προεδρία και «περισσότερο για το πώς η Ευρώπη μπορεί να την χακάρει μόνη της σε μια επικίνδυνη παγκόσμια σκηνή». Ο χθεσινός απαράδεκτος κυνισμός σχετικά με τη μείωση της αμερικανικής δέσμευσης στην Ευρώπη είναι η σημερινή προειδοποιητική ιστορία. Όμως, με τον Τραμπ ως πρόεδρο, αυτή η ανησυχία βαθαίνει σημαντικά, ιδιαίτερα όσον αφορά το εμπόριο και την άμυνα.
Στην πρώτη του προεδρία ο Τραμπ εξαπέλυσε α μπαταρία των τιμολογίωντσαμπουκά και εμπορικοί πόλεμοι με κράτη, εταιρείες και περιοχές συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ. Αυτή η τάση πρόκειται να συνεχιστεί, αν είναι του Τραμπ οι προεκλογικές υποσχέσεις πρέπει να γίνουν πιστευτέςσυμπεριλαμβανομένης της επιβολής 10-20% δασμούς σε όλες τις εισαγωγέςμε ιδιαίτερη έμφαση σε βασικά κράτη όπως η Γερμανία και βασικές εταιρείες συμπεριλαμβανομένων Mercedes-Benz.
Η δηλωμένη προτίμηση του Τραμπ είναι να επαναφέρει τις αλυσίδες εφοδιασμού προς όφελος των ΗΠΑείτε μέσα από τα μάτια βουρκωμένα ψηλά τιμολόγια ή εξασφάλιση μεγαλύτερης συναρμολόγησης ξένων προϊόντων μετά την κατασκευή στις ΗΠΑ. Αυτά είναι πράγματι υψηλά διακυβεύματα. Οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της ΕΕ, με συνεχώς αυξανόμενους όγκους αγαθών και υπηρεσιών που αγοράζεται.
Είναι έτοιμη η Ευρώπη;
Όχι μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ακονίζει τα δόντια της σε διάφορους μηχανισμούς εμπορίου, τεχνολογίας, τεχνητής νοημοσύνης και επενδύσεων που έχουν σχεδιαστεί για να διατηρήσουν Τραμπ ανωτερότητα σε δύσκολη θέση. Αλλά ο πολυαναμενόμενος εμπορικός πόλεμος έχει ήδη προετοιμάστηκε γιατουλάχιστον όσον αφορά την προστασία των οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ.
Ο Ευρωπαϊκή Επιτροπή επικεντρώνεται στην αύξηση της συνολικής αυτάρκειας της ΕΕ σε μεγάλες τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένης της κλιματικής τεχνολογίας και των πρώτων υλών. Αυτό πιθανότατα θα προκαλέσει διαφωνίες με τις ΗΠΑ, καθώς και ανεπίλυτα επιχειρήματα για το χάλυβα.
Η αντιπάθεια του Τραμπ για την Ευρώπη δεν είναι καινούργια. Και δεν είναι εντελώς προσωπικό. Η Ουάσιγκτον δεν είναι πλέον γεμάτη με υπεύθυνους χάραξης πολιτικής με φυσική ενσυναίσθηση ή ακόμα και προσωπικές διασυνδέσεις με την Ευρώπη. Ακόμη και επί προέδρων Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζο Μπάιντεν, η Ουάσιγκτον απομακρύνθηκε σαφώς, και ενδεχομένως μόνιμα, και από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ και προς την Ασία
Είτε μέσω μειωμένα επίπεδα στρατευμάτων ή μειωμένο διπλωματικό ενδιαφέρον για την Ευρώπη μεταξύ των αξιωματούχων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Η στάση των ΗΠΑ στην Ευρώπη κυμαίνονται από αδιάφορο στην καλύτερη περίπτωση έως εχθρικό στη χειρότερη.
Οι ΗΠΑ έχουν απομακρυνθεί από τα μεταψυχροπολεμικά επίπεδα συνεργασίας το 1994 να στραφούν προς την Ασία τη δεκαετία του 2000. Τώρα, επιταχυνόμενη από τον εδραιωμένο κομματισμό, τον απομονωτισμό και τη δεύτερη νίκη του Τραμπ, η Ουάσιγκτον παραμένει ικανοποιημένη με η συνεχιζόμενη «Υποβάθμιση της Ευρώπης στην ψυχή των αμερικανικών ελίτ».
Αυτό παρά το (όπως υποστηρίχθηκε από τον απόστρατο αξιωματικό του αμερικανικού στρατού και πρώην διοικητή στρατηγό Ben Hodges) μειώνοντας κριτικά το «τεράστιο πλεονέκτημα που έχουμε (οι ΗΠΑ) με την ηγεσία μας στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ και τη σχέση μας με τις ευρωπαϊκές χώρες». Ως πρόεδρος, ο Τραμπ απλώς πρόκειται να επιταχύνει αυτήν την τάση.
Στη Βαλτική
Μεταξύ των χωρών της Βαλτικής υπάρχει ήδη η προσδοκία ότι ο Τραμπ θα πιέσει τα ευρωπαϊκά κράτη ανώτερη άμυνα δαπάνες. Ωστόσο, στα μάτια ορισμένων, το αίτημα του Τραμπ δεν είναι κακό από μόνο του.
Ως διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Άμυνας και Ασφάλειας με έδρα το Ταλίν, Indrek Kannik υποστηρίζει: «Αν οι ΗΠΑ δαπανούν 3,5 έως 4 τοις εκατό για την ασφάλεια, ενώ η Ευρώπη ξοδεύει μόνο 1,5 έως 2 τοις εκατό, είναι ανισορροπία».
Η πρόταση του Kannick ότι «η Ευρώπη θα αναλάβει σταδιακά περισσότερη ευθύνη για την άμυνά της» απηχεί προοπτικές που υποστηρίζονται όλο και περισσότερο στις ίδιες τις Βρυξέλλες. Στην πραγματικότητα: τώρα είναι η ώρα για την Ευρώπη να αναγνωρίσει επιτέλους την άτονη, διάσπαρτη προσέγγισή της στον αμυντικό συντονισμό.
Άλλοι φοβούνται ότι το Trump 2.0 «θα ήταν τόσο εχθρικό προς την Ευρώπη… που το μπλοκ δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να ενισχύσει τις αμυντικές του δαπάνες».
Για τις Βαλτικές χώρες, το ζήτημα της βελτίωσης του αμυντικού συντονισμού και της διευθέτησης της χρηματοδότησης είναι ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση της απειλής ενός πεινασμένου για εδάφη Πούτιν στα σύνορά τους.
Ξύπνα, Νάτο;
Την τελευταία φορά, ο Τραμπ επέκρινε σφοδρά το ΝΑΤΟ, κυρίως επειδή παρέχουν οι ΗΠΑ η μεγαλύτερη μερίδα αμυντικών δαπανών. Η άποψη του Τραμπ το 2016 ήταν ότι αυτό ενθάρρυνε την ελεύθερη ιππασία μεταξύ άλλων μελών, με χαρά να συνεισφέρουν λιγότερο σε βάρος των ΗΠΑ.
Αυτή τη φορά, ο Τραμπ έχει εντείνει την κριτική του ότι οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ εξακολουθούν να αποτυγχάνουν να δαπανήσουν αρκετά. Αυτό με τη σειρά του ώθησε τον Τραμπ να προτείνω ότι θα «ενθάρρυνε» τη Ρωσία «να κάνει ό,τι διάολο θέλουν» στους συμμάχους του ΝΑΤΟ που δεν πληρώνουν τον λογαριασμό τους.
Αυτό αφήνει ανοιχτό το ερώτημα εάν οι ίδιες οι ΗΠΑ θα υπερασπίζονταν άλλο μέλος σε περίπτωση επίθεσης ή ακόμη και θα εγκατέλειπαν την οργάνωση.
Οι επιλογές του Τραμπ σχετικά με την Ουκρανία είναι απλές: είτε να την οπλίσει είτε να της αρνηθεί τη βοήθεια. Ο πρώτος κινδυνεύει να παγώσει τις γραμμές μάχης και να επιβάλει ατελή ειρήνη στην Ουκρανία, ο δεύτερος δίνει στον Πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν μια ικανοποιητική νίκη, φέρνοντας μια επιθετική Ρωσία στο κατώφλι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για τα κράτη της Βαλτικής: με την Ουκρανία να κυριαρχείται, την ανατολική πλευρά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ θα εκτεθεί, κάτι που με τη σειρά του θα αποσταθεροποιούσε την ευρωπαϊκή συλλογική ασφάλεια.
Από την άποψη της εξωτερικής πολιτικής, η απογοήτευση είναι ότι οι ευρωπαίοι φορείς λήψης αποφάσεων απλά δεν μπορούν να είναι σίγουροι για το τι θα κάνει πραγματικά ο Τραμπ στη συνέχεια. Ως δημοσιογράφος Ο Janan Ganesh παρατήρησε πρόσφαταοι ΗΠΑ «στο αποκορύφωμά τους είχαν περισσότερα πράγματα παρά συντριπτική δύναμη. Είχε μια ορισμένη προβλεψιμότητα. Χωρίς κανένα από τα δύο, η αγορά του σε εκδηλώσεις δεν μπορεί να είναι η ίδια».
Φίλοι σε ορισμένα μέρη
Η νίκη του Τραμπ θα χαιρετιστεί θερμά από ορισμένους Ευρωπαίους, ιδιαίτερα από αυτούς ακροδεξιά κόμματα που θα έχουν πλέον αυτοπεποίθηση σε έναν Λευκό Οίκο που θα μοιράζεται τις ιδεολογικές τους προσεγγίσεις. Ομοίως, ο Τραμπ μπορεί ακόμη και να προσφέρει ενεργή υποστήριξη σε ακροδεξιές κυβερνήσεις στην Ουγγαρία και την Ιταλία.
Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν έχει περάσει χρόνια καλλιεργώντας προσωπικά μια βαθιά σχέση με τον Τραμπ και τους Μάγκα-Ρεπουμπλικάνους. Και η πρωθυπουργός της Ιταλίας Giorgia Meloni θα μπορούσε να συνεχίσει την ίδια εξισορροπητική πράξη που έχει εντός της ΕΕ σε βασικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της μετανάστευσης.
Άλλοι, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα πρέπει να παίξουν είτε το χαρτί του πραγματισμού, είτε να είναι έτοιμοι να αντεπιτεθούν και να χτυπήσουν σκληρά τα πάντα, από τους απομονωτικούς δασμούς έως τις εξαφανισμένες αμυντικές δεσμεύσεις.
(Συγγραφέας: Αμέλια ΧάντφιλντΠροϊστάμενος του Τμήματος Πολιτικής, Πανεπιστήμιο του Surrey)
(Δήλωση αποκάλυψης: Η Amelia Hadfield είναι η Ιδρύτρια του Κέντρου για τη Βρετανία και την Ευρώπη που έχει λάβει χρηματοδότηση Erasmus+ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή)
Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύεται από Η Συνομιλία με άδεια Creative Commons. Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο.
(Εκτός από τον τίτλο, αυτή η ιστορία δεν έχει επεξεργαστεί από το προσωπικό του NDTV και δημοσιεύεται από μια κοινοπρακτική ροή.)
