φάΟι δημοσιονομικές δυσκολίες του rance, τις οποίες το Κοινοβούλιο δυσκολεύεται τόσο πολύ να επιλύσει, επιδεινώθηκαν από μια άλλη απειλή. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου, η γαλλική οικονομία έχει υποστεί μια αξιοσημείωτη οικονομική ύφεση. Οι επενδύσεις επιβραδύνονται, η καμπύλη της ανεργίας αντιστρέφεται, τα σχέδια απολύσεων και οι χρεοκοπίες πολλαπλασιάζονται, η οικονομική ελκυστικότητα της χώρας επιδεινώνεται και το κοινωνικό κλίμα είναι τεταμένο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Τέσσερα χρόνια μετά την κρίση του Covid-19, τα μέτρα που ελήφθησαν για την προστασία του οικονομικού πλαισίου ολοκληρώνονται, προκαλώντας μια οδυνηρή επιστροφή στην πραγματικότητα για τις πιο εύθραυστες εταιρείες. Η Γερμανία, ο κύριος εμπορικός εταίρος της χώρας, βιώνει ύφεση που αρχίζει να έχει αντίκτυπο στη δραστηριότητα στη Γαλλία. Και το πολιτικό πλαίσιο δημιουργεί ένα δυσμενές περιβάλλον για τη λήψη οικονομικών αποφάσεων. Αντιμέτωποι με τη δημοσιονομική αβεβαιότητα, τα νοικοκυριά αποταμιεύουν και οι ηγέτες των επιχειρήσεων βάζουν φρένο στις επενδύσεις.
Αυτές οι δυσκολίες έρχονται τη χειρότερη δυνατή στιγμή, καθώς ο παγκόσμιος ανταγωνισμός εντείνεται. Επιδιώκοντας να τονώσει την οικονομία της μέσω των εξαγωγών, η Κίνα γίνεται όλο και πιο επιθετική στο μέτωπο του εμπορίου. Στις ΗΠΑ, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να εγκαινιάσει μια νέα εποχή προστατευτισμού, της οποίας η Ευρώπη, μαζί με την Κίνα, θα είναι τα κύρια θύματα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανησυχεί. Αποτυγχάνοντας να λάβει αποφάσεις που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν βαθιά τη λειτουργία του, πολλαπλασιάζει τις αναφορές σχετικά με τον τρόπο ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας έναντι των μπλοκ που επιδιώκουν να εδραιώσουν την οικονομική τους δύναμη και ζητά άμεση δράση.
Απουσία ορθολογικού προβληματισμού
Αντίθετα, η απουσία ορθολογικού προβληματισμού για τον τρόπο εφαρμογής της οικονομικής πολιτικής στη Γαλλία είναι προφανής. Οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις, που χαρακτηρίζονται από βαθιά διχόνοια, περιορίζονται σε στάσεις. Η αριστερά είναι κλειδωμένη στο δόγμα της επίλυσης των πάντων χάρη στη φορολογία. Το δικαίωμα είναι σωστό να αποδοκιμάζει την κακή κατάσταση των δημοσίων λογαριασμών, αλλά προτιμά να συγκινεί την πελατεία του (συνταξιούχους, τοπικούς αιρετούς) παρά να υποστηρίζει μια συνεκτική στρατηγική ανάκαμψης.
Οι Μακρονιστές, από την πλευρά τους, επιμένουν να υπερασπίζονται την πολιτική τους από την πλευρά της προσφοράς, με το πρόσχημα ότι επί επτά χρόνια βοήθησε στη μείωση της ανεργίας και στην προσέλκυση ξένων επενδυτών, αλλά δείχνουν πλήρη αμνησία για το δημοσιονομικό πλατό που άφησαν πίσω τους. Η αναγκαία διαλογή μεταξύ καλών και κακών δαπανών δεν θα πρέπει να περιορίσει τις απαλλαγές κοινωνικών εισφορών, οι οποίες αντιπροσωπεύουν ετήσια δαπάνη άνω των 70 δισεκατομμυρίων ευρώ και χρήζουν προσεκτικής εξέτασης όσον αφορά την αποτελεσματικότητά τους και την επιταγή της φορολογικής δικαιοσύνης.
Όταν ο Μισέλ Μπαρνιέ ανέλαβε τη θέση του πρωθυπουργού κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, προσπάθησε να κάνει αυτό που η Γαλλία είχε πάντα τη μεγαλύτερη δυσκολία να κάνει όταν έχει την πλάτη στον τοίχο: να επιτύχει δημοσιονομική ανάκαμψη διατηρώντας παράλληλα την παραγωγή. Το δημοσιονομικό ισοζύγιο που πρότεινε σε μια προσπάθεια επίλυσης αυτής της δύσκολης εξίσωσης φαινόταν λογικό: λίγο περισσότερος φόρος, συγκεντρωμένος σε αυτούς που μπορούν να τον αντέξουν, πολύ λιγότερες δημόσιες δαπάνες. Αλλά έπαιξε υπερβολικά το χέρι του. Σε αυτή τη φάση, όλο το κείμενό του έχει αποδομηθεί και το μόνο μήνυμα που προκύπτει είναι ότι όλοι θέλουν να συνεχίσουν να ξοδεύουν περισσότερα. Αυτό μπορεί να είναι ένα θεμιτό αντανακλαστικό σε μια χώρα που αναζητά προστασία, όπως εκφράζεται από μέρος του πληθυσμού, αλλά δεν είναι ρεαλιστικό στον κόσμο που ζούμε αυτή τη στιγμή.
