Τζακάρτα (ΑΝΤΑΡΑ) – Μια μεσήλικη γυναίκα ανέβηκε βιαστικά σε έναν γκρεμό με σαγιονάρες που σχεδόν είχαν σπάσει. Το πρόσωπό της ήταν σκυθρωπό και γεμάτο σύγχυση.
Συνέχισε να κοιτάζει τον ουρανό, όχι το μονοπάτι μπροστά. Είχε φαινομενικά απομνημονεύσει το βραχώδες και υγρό μονοπάτι που οδηγούσε στο σπίτι της.
Οι κάτοικοι της περιοχής την αποκαλούσαν Άμμα Μαρ. «Άμμα» σημαίνει μητέρα στη γλώσσα των Μαντάριων.
Εκείνο το απόγευμα, ο 43χρονος κάτοικος του χωριού Batetangnga, Binuang, Polewali Mandar, West Sulawesi, είχε μόλις επισκεφτεί το γραφείο του αρχηγού του χωριού.
Μετά από περίπου 20 λεπτά περπάτημα, με το μέτωπό της γεμάτο ιδρώτα, έφτασε σε μια ξύλινη καλύβα της οποίας η οροφή ήταν φτιαγμένη από ξερά φύλλα, τα οποία είχαν μπαλώσει πολλές φορές. Το σπίτι της βρισκόταν ακριβώς σε μια κορυφογραμμή με κλίση 50 μοιρών.
Προσδεδεμένη σε μια καρύδα και περιτριγυρισμένη από νεαρά κακαόδεντρα, η παράγκα ήταν όπου ζούσε η Άμα Μαρ.
«Ναι, αυτό είναι το σπίτι μου, το καταφύγιο που έχουμε», είπε η γυναίκα, της οποίας το πλήρες όνομα είναι Μάρνη.
Έγινε ανύπαντρη μητέρα πριν από δυόμισι χρόνια μετά το διαζύγιο του συζύγου της και δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιστρέψει στο χωριό της, αν και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ζήσει σε μια καλύβα κοντά στο δάσος, μακριά από τον οικισμό άλλων χωρικών.
Νωρίτερα, ζούσε με τον άντρα της σε ένα μικρό σπίτι σε άλλο χωριό. Μετά το διαζύγιο, προσπάθησε να επιβιώσει ως μεροκάματο στο Baras, αλλά το παρελθόν της στοίχειωσε τις σκέψεις της.
Τον Αύγουστο του 2021, η Marni αποφάσισε να φέρει τα τρία της παιδιά —Abdul, Mira και Fadly— πίσω στην Batetangnga. Με αρκετά χρήματα, χρειάστηκε να οδηγήσουν εκ περιτροπής ένα αυτοκίνητο για να φτάσουν στο Binuang ενώ κουβαλούσαν αρκετά χαρτόκουτα γεμάτα ρούχα.
Τους πήρε 10–12 ώρες για να διασχίσουν τον δρόμο Majene-Mamuju. Χρειάστηκε να ανέβουν και να κατέβουν από το αυτοκίνητο πολλές φορές και για να φτάσουν στο Batetangnga, έπρεπε να πάρουν ένα ταξί με μοτοσικλέτα.
Αφού έφτασαν στο χωριό, η ζωή των παιδιών του Μάρνη άλλαξε άρδην. Πόσο μάλλον που πήγαιναν στο σχολείο, δεν είχαν την ευκαιρία να παίξουν και να κοιμηθούν καλά σε ένα αξιοπρεπές σπίτι.
Ο μεγαλύτερος γιος της Μάρνι, ο Αμπντούλ, 14 ετών, χρειάστηκε να εργαστεί σε μια φάρμα κοτόπουλου για να συμπληρώσει το εισόδημα της οικογένειας. Σε ένα μήνα, έβγαλε μόλις 500.000 Rp (περίπου 30 $).
Εν τω μεταξύ, η κόρη της, Mira Wati, 12 ετών, έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά της με κάθε είδους περίεργες δουλειές, από την πώληση υπολειμμάτων τσίλι μέχρι το μάζεμα κόκκων κακάο. Σε ένα μήνα, κέρδισε μισθό από 200.000 Rp έως 300.000 Rp.
Για να χαλαρώσουν μετά από μια κουραστική μέρα εργασίας, είχαν μόνο την παράγκα τους 2×3 μέτρων. Για να κοιμηθούν, έπρεπε να τοποθετηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος ανάμεσα στα κλινοσκεπάσματα, τα έπιπλα κουζίνας και τους σωρούς από ρούχα.
Παρόλο που βρήκαν τρόπο να κοιμηθούν, δεν κατάφεραν να αποφύγουν το κρύο της νύχτας. Η οροφή από ξερά φύλλα και η υφασμάτινη πόρτα δεν προστατεύουν από την καταρρακτώδη βροχή και τον αέρα που φυσούσε.
Η Marni είπε ότι αυτό έκανε τον μικρότερο γιο της, Fadly, να γκρινιάζει σχεδόν κάθε βράδυ, ζητώντας μια αγκαλιά για να ζεστάνει το σώμα του. Τα βράδια συχνά δακρύζονταν, σκεπτόμενη τα δεινά των παιδιών της.
Ένα νέο σπίτι
Η ιστορία της Μάρνι έφτασε στον υπουργό Κοινωνικών Υποθέσεων Τρι Ρισμαχαρίνι αφού ακτιβιστές ανέφεραν τη ζωή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ένα σύντομο βίντεο για αυτήν που κοινοποιήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώθησε τη Rismaharini να τους επισκεφτεί στο χωριό.
Αξιωματούχοι του χωριού στην περιοχή προετοιμάστηκαν για την επίσκεψη του υπουργού στις 2 Ιουλίου.
Λίγες ώρες πριν φτάσει ο υπουργός Rismaharini εκείνο το απόγευμα, μια σειρά από φορτηγά ήρθαν στο χωριό, που μετέφεραν οικιακά έπιπλα, βασικά είδη, παιδικά παιχνίδια και σκηνές για τον Marni.
Την επιφύλασσαν περισσότερα καλά νέα: ο επικεφαλής του χωριού Batetangnga της είπε ότι θα υπήρχε ένα νέο σπίτι για εκείνη, μόλις 200 μέτρα μακριά από την παράγκα της.
Το σπίτι των δύο δωματίων, κατασκευασμένο από τούβλα και διαστάσεων 60 τετραγωνικών μέτρων σε έκταση 320 τετραγωνικών μέτρων, αγοράστηκε έναντι πληρωμής 130 εκατομμυρίων Rp (περίπου 8.000 $ ΗΠΑ) από το Υπουργείο Κοινωνικών Υποθέσεων.
Η Marni και τα παιδιά της μετακόμισαν κατευθείαν στο σπίτι, το οποίο ήταν πλήρες με ηλεκτρική ενέργεια που τροφοδοτείται από ένα ηλιακό πάνελ 100 Watt. Της παρασχέθηκαν επίσης εργαλεία εκτροφής, κοτόπουλα και μωρά γατόψαρου έτοιμα για καλλιέργεια.
Η βοήθεια του υπουργείου βοήθησε στη μείωση του βάρους της ζωής του Μάρνι. Ωστόσο, ο υπουργός Rismaharini τόνισε ότι οι τοπικές κυβερνήσεις πρέπει να είναι πιο ενεργές στη συλλογή δεδομένων για άτομα που έχουν ανάγκη, ώστε να μπορεί να προσεγγιστεί από το υπουργείο.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να διασφαλίσει την κοινωνική δικαιοσύνη για όλους τους Ινδονήσιους, όπως ορίζεται από την πέμπτη αρχή του Pancasila.
Σχετικές ειδήσεις: Υπουργός καλεί άστεγους να κατοικήσουν στα διαμερίσματα του Υπουργείου Κοινωνικών Υποθέσεων
Σχετικές ειδήσεις: 2,3 δισεκατομμύρια Rp που διατέθηκαν για βοήθεια αστέγων και ζητιάνων: Υπουργείο
Μεταφραστής: M Prasetyo, Kenzu
Επιμέλεια: Anton Santoso
Πνευματικά δικαιώματα © ANTARA 2024
