Νέο Δελχί:
Ένας αρχαίος σπόρος ηλικίας 1.000 ετών μεγάλωσε σε ένα δέντρο με το όνομα «Σέμπα» στο Ισραήλ. Το δέντρο, που συνδέεται με τους βιβλικούς χρόνους, παρουσιάζει φαρμακευτικές ιδιότητες, συμπεριλαμβανομένων των αντικαρκινικών ενώσεων. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι θα μπορούσε να συνδεθεί με ιστορικές ρητίνες που αναφέρονται σε θρησκευτικά κείμενα.
Αυτή η αξιοσημείωτη εξέλιξη ξεκίνησε όταν οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τον παρθένο σπόρο τη δεκαετία του 1980. Χρόνια αργότερα, η Δρ Sarah Sallon, από το Ερευνητικό Κέντρο Φυσικής Ιατρικής Louis L Borick στην Ιερουσαλήμ, ξεκίνησε μια μελέτη για τη φύτευση του σπόρου, ο οποίος ήταν εντυπωσιακά χρονολογημένος στα 1.000 χρόνια.
Προς έκπληξη των ερευνητών, ένας μικροσκοπικός βλαστός εμφανίστηκε μόλις πέντε εβδομάδες μετά τη φύτευση, οδηγώντας τους επιστήμονες να αναγνωρίσουν το δέντρο ως μέρος του γένους Commiphora, αν και το ακριβές είδος του παραμένει άγνωστο και είναι πιθανό να εξαφανιστεί.
Τώρα έχει μεγαλώσει σε ένα δέντρο ύψους 10 ποδιών. Παρά το ύψος του, το δέντρο δεν έχει ακόμη ανθίσει ή παράγει καρπούς. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι θα μπορούσε να συνδέεται με ένα θεραπευτικό φυτό που αναφέρεται στη Βίβλο. Αυτό το έργο είναι μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας για την επαναφορά εξαφανισμένων ειδών, όπως το μάλλινο μαμούθ και το ντόντο, χρησιμοποιώντας υβριδικές τεχνικές.
Πέρα από τα φυτά, οι επιστήμονες μελετούν επίσης το αρχαίο DNA για νέα φάρμακα και γνώσεις για τη γενετική ποικιλότητα, που θα μπορούσαν να ωφελήσουν τη σύγχρονη ιατρική. Αυτές οι προσπάθειες δείχνουν πώς η εξερεύνηση του παρελθόντος μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να βελτιώσουμε το μέλλον μας.
Παράλληλα, το Έβερεστ ανεβαίνει πιο γρήγορα από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως, αυξάνοντας με ρυθμό περίπου 0,08 ίντσες (2 χιλιοστά) ετησίως λόγω γεωλογικών διεργασιών που χρονολογούνται εκατομμύρια χρόνια πριν. Ένα πρόσφατο φαινόμενο γνωστό ως «πειρατεία ποταμών» συμβάλλει σε αυτήν την απροσδόκητη ανάπτυξη.
Στη Δανία, οι αρχαιολόγοι βρήκαν ένα ταφικό σημείο της εποχής των Βίκινγκς με πάνω από 50 καλοδιατηρημένους σκελετούς, συμπεριλαμβανομένης μιας γυναίκας θαμμένης σε ένα βαγόνι. Σκοπεύουν να εξαγάγουν DNA από τα λείψανα για να μάθουν περισσότερα για τους ανθρώπους που είναι θαμμένοι εκεί.
Εν τω μεταξύ, ο πληθυσμός της βόρειας φαλακρής ίβις έχει ανακάμψει χάρη σε αφοσιωμένες προσπάθειες, αυξάνοντας από μόλις 59 ζεύγη τη δεκαετία του 1990 σε πάνω από 500 σήμερα. Άλλα προγράμματα επανεισαγωγής, συμπεριλαμβανομένης της διδασκαλίας των διαδρομών μετανάστευσης των ιβίδων που εκτρέφονται από ζωολογικούς κήπους με χρήση υπερελαφρών αεροσκαφών, έχουν βοηθήσει αυτά τα διακριτικά πουλιά να επιστρέψουν στην Ευρώπη για πρώτη φορά από το 1600.
