Απόψεις | Οι Βρυξέλλες και τα περίχωρά τους, η ένωση των αδύναμων δυνάμεων

Όταν έφτασε χθες το πρωί η είδηση ​​ότι ο Τιερί Μπρετόν, ο ισχυρός και έμπειρος Ευρωπαίος επίτροπος που διορίστηκε από το Παρίσι, παραιτήθηκε από το αξίωμα σε ανοιχτή και μοχθηρή διαμάχη με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιενελπίζαμε. Ελπίζαμε ότι η συνεχιζόμενη πολιτική σύγκρουση για ορισμένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη είχε επιτέλους αποκαλυφθεί. Ο Breton είναι (ήταν) επίτροπος της εσωτερικής αγοράς. Είπαμε στον εαυτό μας: μεταξύ αυτού και της Ούρσουλα θα υπάρξει διαφωνία για το περιεχόμενο της έκθεσης Letta, με σκοπό ακριβώς την ολοκλήρωση και την επέκταση της. Ή μάλωναν για τα μεγάλα ζητήματα της ανταγωνιστικότητας που έχασε η ήπειρός μας, τα οποία κατήγγειλε δραματικά ο Μάριο Ντράγκι. Ή ίσως για την Ουκρανία και τη χρήση ευρωπαϊκών όπλων εναντίον ρωσικού εδάφους. Ή πάλι για τα θεσμικά ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά στην Ένωση, όπως η παράταση της πλειοψηφίας για να αποτρέψει μια χώρα να μπλοκάρει 27. Ή τελικά διχάστηκαν στη μεγάλη «ψηφιακή μάχη», την οποία ο Μπρετόν είχε αντιμετωπίσει άμεσα επιτιθέμενος βροντερά ο Έλον Μασκ.

Εδώ, είπαμε μέσα μας, την παραμονή της παρουσίασης της νέας Επιτροπής, που είναι προγραμματισμένη για σήμερα, αλλά στις Βρυξέλλες δεν μπορείς ποτέ να πεις, Θέλετε να δείτε ότι γίνεται πράξη δημοκρατικής διαφάνειας μπροστά στην κοινή γνώμη;
Αλίμονο, δεν ήταν έτσι. Πράγματι, το επιτελείο της Ούρσουλα έκανε γνωστό ότι δεν θα υπάρξει καμία απάντηση, επειδή η πρόεδρος ενδιαφέρεται πολύ για την «εμπιστευτική» μέθοδο με την οποία αντιμετωπίζει το κεφάλαιο ανά κεφάλαιο, κόμμα με κόμμα, τα ονόματα και τις αντιπροσωπείες της Επιτροπής της. Εν ολίγοις, θα ήταν μια απλή προσωπική ιδιοσυγκρασία, η οποία ήταν ήδη εμφανής εδώ και αρκετό καιρό. Και ενός αμφίδρομου πολιτικού παιχνιδιού μεταξύ Βρυξελλών και Παρισιού. Η Ούρσουλα δεν ήθελε πλέον τον Μπρετόν, ο Μακρόν ήθελε πιο σημαντικές αντιπροσωπείες για τον Γάλλο επίτροπο, τις οποίες ο πρόεδρος του πρόσφερε ως αντάλλαγμα για το κεφάλι του Μπρετόν. Έτσι, ούτε λίγες ώρες αργότερα, τα Ηλύσια ανέφεραν το νέο του όνομα, Υπουργός Εξωτερικών Stéphane Séjourné, ένας μακρονιστής που δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακρονιστής. Και αυτό που φαινόταν σαν σεισμός αποδείχθηκε μια απλή προσαρμογή της πολιτικής d’abbor. Κάτι που ίσως ανοίγει ακόμη και τον δρόμο για τα σημερινά ραντεβού. Από τώρα το Παρίσι είχε αυτό που ήθελε και οι φιλελεύθεροι δεν μπορούν πλέον να πουν τίποτα για τις θέσεις των άλλων. Τελευταίο εμπόδιο παραμένει το σλοβενικό χάλι, η εσωτερική διαμάχη για την επικύρωση του ονόματός τους. Όμως, όσο σημαντική και αν είναι η Λιουμπλιάνα, δεν αξίζει ένα ευρωπαϊκό αδιέξοδο.
Ως εκ τούτου, παραδόξως, η υπόθεση Breton φέρνει επίσης πιο κοντά τον διορισμό του Raffaele Fitto ως εκτελεστικού αντιπροέδρου με ευθύνη για τα κεφάλαια Cohesion και Pnrr (η αντιπροσωπεία για την Οικονομία δεν έχει συζητηθεί ποτέ, όπως έχει επίσης γραφτεί, και στην πραγματικότητα δεν θα υπάρξει να είναι).

Ο Ιταλός στις Βρυξέλλες, ο οποίος έγινε δεκτός χθες στο Quirinale, θα διαχειριστεί λοιπόν ένα επενδυτικό πρόγραμμα ύψους περίπου χιλίων δισεκατομμυρίων ευρώ. Και ενώ περιμένουμε τα 800 δισεκατομμύρια ετησίως που έχει υποδείξει ο Ντράγκι ως την ελάχιστη προϋπόθεση για να διατηρηθεί ο ρυθμός παραγωγικότητας με τις ΗΠΑ και την Κίνα, το ποσό που θα διαχειριστεί η Fitto είναι η μόνη μάζα χρημάτων που διατίθεται για να δαπανηθεί σήμερα. Δεδομένου ότι πολλές χώρες έχουν καθυστερήσει στο Pnrr (πολύ περισσότερο από τη Ρώμη), ο Fitto θα μπορούσε πράγματι να κληθεί να παίξει ένα λεπτό ρόλο ως διαπραγματευτής με τις πρωτεύουσες για την αναθεώρηση ή την επανεγγραφή των σχεδίων, και ποιος ξέρει, ίσως ακόμη και στην επέκταση των δανείων προς τις χώρες. Κάτι που θα αύξανε το βάρος του ιταλικού χαρτοφυλακίου.

Όμως, ανεξάρτητα από το πόση ικανοποίηση μπορεί να δηλώσει η κυβέρνηση Μελόνι, εάν τα πράγματα πάνε έτσι, σίγουρα δεν θα είναι δυνατό να προηγηθεί ένα σημείο καμπής στην Ευρώπη. Είναι πράγματι δύσκολο να το αρνηθεί κανείς η υπόθεση Breton αποκαλύπτει μια βαθιά κρίση των ευρωπαϊκών θεσμών και επιδεινώνει τις αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητά τους να καθοδηγούν την ιστορική διαδικασία που αντιμετωπίζουμε. Δεν διαφεύγει κανενός ότι χθες στις Βρυξέλλες έγινε ανοιχτή συμπλοκή μεταξύ ενός Γάλλου και μιας Γερμανίδας, σίγουρα όχι σύνηθες σε αυτά τα δωμάτια. Ίσως μια μικρή, αλλά περαιτέρω ένδειξη αποδυνάμωσης της γαλλογερμανικής πρακτικής συνεργασίας χωρίς την οποία η Ένωση δεν μπορεί να προχωρήσει.

Ο μόνος ηγέτης που τα τελευταία χρόνια είχε σκιαγραφήσει κάποιο όραμα για την Ευρώπη, ο Εμμανουέλ Μακρόν, φαίνεται ανάπηρος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, σε σημείο που πρέπει να αλλάξει επίτροπο στην εκλογή. Ο Scholz, από την πλευρά του, δεν άσκησε ποτέ ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, και ίσως ούτε στη Γερμανία. Εν ολίγοις, τα χθεσινά γεγονότα φαίνεται να είναι μια άλλη επιβεβαίωση της μεγάλης δυνατότητας που προσφέρει η κατάσταση στην Ιταλία για να εισέλθει σε ένα δωμάτιο ελέγχου που σήμερα είναι τόσο φτωχό σε πρωταγωνιστές ικανούς να. Δεν είναι δεδομένο ότι η Γιώργη Μελώνη μπορεί να τα καταφέρει, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να προσπαθήσει. Ο χοντρός αντιπρόεδρος θα ήταν μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία για την Ιταλία. Πρέπει όμως να σκεφτούμε και την επιτυχία της Ευρώπης.