Απόψεις | Εκείνοι οι πρόσφυγες και τα λευκά γάντια

Υπήρχαν 125.099 λέξεις στο κατηγορητήριο με τις οποίες η εισαγγελέας Marzia Sabella ζήτησε να καταδικαστεί σε έξι χρόνια ο Matteo Salvini για «κατάχρηση εξουσίας στερώντας την προσωπική τους ελευθερία από 147 μετανάστες διαφόρων εθνικοτήτων». Και ούτε μια φορά ο δικαστής, επικαλούμενος τη Σύμβαση των Βρυξελλών του 1910, η οποία περιελάμβανε «ακόμη και τη διάσωση του εχθρού στη θάλασσα, επιβεβαιώνοντας την καθολικότητα των δικαιούχων» και την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948 και τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες στην οποία «οι επιβαίνοντες πρέπει επίσης να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν το δικαίωμα υποβολής αίτησης για διεθνή προστασία» ή ακόμα και η Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων του 1984, ανέφερε την καταγωγή αυτών των 147 μεταναστών στο Open Arms. Ακριβώς επειδή, για τους διεθνείς νόμους, οι αρχές του δικαίου προηγήθηκαν, ανεξαρτήτως διαβατηρίων. Όπως ελάχιστες είναι οι αναφορές στο πλαίσιο της διελκυστίνδας που αποφάσισε ο τότε Υπουργός Εσωτερικών ακριβώς τις ημέρες που, με τον άνεμο στα πανιά της νίκης του στις περιφερειακές εκλογές της Σαρδηνίας και στις στρατοσφαιρικές εκλογές, ήταν με στόχο την πρόωρη ψηφοφορία ζητώντας «πλήρη εξουσίες» και καταθέτοντας πρόταση δυσπιστίας κατά της κιτρινοπράσινης κυβέρνησης της οποίας ήταν μέρος. Ένα στοίχημα, ως γνωστόν, τελείωσε άσχημα για εκείνον.

Ωστόσο, τα μέρη από τα οποία είχαν φύγει αυτοί οι 147 άνδρες, γυναίκες και παιδιά θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην κατανόηση του ζητήματος πέρα ​​από το «δικαίωμα στη μετανάστευση» που διεκδικούν οι παππούδες μας που πέρασαν τα σύνορα, συχνά λαθραία, για να «σταθούν τυχεροί» στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αυστραλία. Υπήρχαν στην Ανοιχτή Αγκαλιά, στην πραγματικότητα, όχι μόνο «οικονομικοί» μετανάστες καθώς απολύονται αυτοί που φεύγουν (όπως οι παππούδες μας) από φτωχές χώρες, αλλά και άνθρωποι που έφυγαν από το Τσαντ, το Σουδάν, την Αιθιοπία, τη Γκάμπια, την Ακτή του Ελεφαντοστού (χώρες σε πόλεμο ή εξουθενωμένοι από κλιματικές κρίσεις ή στην τελευταία θέση της κατάταξης του Δείκτη Δημοκρατίας) αλλά κυρίως από την Ερυθραία. Εκεί που ο δικτάτορας Isaias Afewerki, στην εξουσία από το ’91 και πρόεδρος ισόβια από το ’93, ανταγωνίζεται εδώ και χρόνια τη Βόρεια Κορέα του Kim Jong-un για την τελευταία θέση μεταξύ των απατεώνων χωρών. Δραπέτες που σύμφωνα με τους νόμους δικαιούνταν το καθεστώς του πρόσφυγα. Μακάρι να μπορούσαν να είχαν αναγνωριστεί ως τέτοιοι αντί να απαχθούν από εκείνους που, όπως ο Σαλβίνι, είχαν φτάσει στο σημείο να λένε ότι «όσοι πραγματικά φεύγουν από τον πόλεμο θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με παιδικά γάντια»…
© ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ