Απόψεις | Ευρώπη, ανακαλύψτε ξανά τις θεμελιώδεις αρχές

«Η Ευρώπη τελείωσε, πρέπει να έχουμε Ευρωπαίους». Παραφράζοντας τη διάσημη φράση που συνδέεται με τον Massimo D’Azeglio, μπορούμε να κατανοήσουμε τις αναλογίες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης με την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα μας στην ιστορική στιγμή της ενοποίησής της. Γεωγραφικά και πολιτικά έλαβε χώρα το 1861, ακόμη κι αν ο πληθυσμός ήταν πράγματι χωρισμένος σε πολλές εδαφικές περιοχές στις οποίες οι παραδοσιακές και γλωσσικές ιδιαιτερότητες εξυψώνονταν, έτσι ώστε το μόνο σημείο αληθινής κοινής χρήσης ήταν η έλλειψη ενός αισθήματος ειλικρινούς ενότητας.

Μετά από περισσότερο από ενάμιση αιώνα, ορισμένες μη δευτερεύουσες ανομοιότητες είναι ακόμη εμφανείς, αν και σε μεγάλο βαθμό έχουν απορροφηθεί από το μοίρασμα των αξιών και των αρχών που εκφράζονται από το σύνταγμα του 1948, ανίκανοι να το περιμένουν πολύ να επίτευξη αυθεντικής ενότητας μεταξύ των κρατών πρέπει, το συντομότερο δυνατό, να ξαναβρεί την πνευματική ζέση που ενέπνευσε τον ενιαίο σκοπό της, που στόχευε πάνω απ’ όλα στη διασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας.

Συνοπτικά, μια ένωση που, αναγνωρίζοντας εθνικά προνόμια και ταυτότητες, επιτρέπει την υπέρβαση ηγεμονικών και εγωιστικών λογικών, αποδεικνύοντας ότι έχει συνειδητοποιήσει πλήρως ότι με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτστις μακρινές πλέον 7 Φεβρουαρίου 1992, δημιουργήθηκε ο σημαντικότερος και ανεπανάληπτος θεσμός οικονομικής, πολιτικής, νομικής και πολιτιστικής συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών.

Είναι καιρός να προχωρήσουμε πέρα ​​από τις εξαντλητικές διαπραγματεύσεις του παρελθόντος για τις οικονομικές επιβολές, την ωρίμανση των γαλακτοκομικών προϊόντων, τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό και το μέγεθος των λαχανικών για να επικεντρωθούμε σε κεντρικά ζητήματα όπως η κοινή άμυνα. Ταυτόχρονα, απελευθερώνοντας τον εαυτό της από την εξάρτηση τρίτων κρατών και στοχεύοντας να κερδίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης που αντιλαμβάνεται ολοένα και περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια δυσκίνητη γραφειοκρατική ομάδα που αδιαφορεί για τις ανάγκες των απλών ανθρώπων.

Δυστυχώς, ειδικά τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε μια οπισθοδρόμηση στις σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και κατά συνέπεια σε μεγαλύτερο πολιτιστικό κατακερματισμό εντός του ευρωπαϊκού χώρου που είναι προφανώς λιγότερο ομοιογενής και πιο ανασφαλής σήμερα. Το μεγάλο σχέδιο πολιτιστικής ταυτότητας της Ένωσης έχει υλοποιηθεί μόνο εν μέρει με τη νομισματική μονάδα, τις εμπορικές και περιβαλλοντικές διαπραγματεύσεις, την προστασία των καταναλωτών, τις ίσες ευκαιρίες και την εργασία.. Ζητήματα αναμφισβήτητα συναφή αλλά ανεπαρκή για να σκιαγραφήσει μια ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα η οποία, που πρέπει να βασίζεται στην ενότητα στο όνομα της διαφορετικότητας, δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί χωρίς δημοκρατική πολιτιστική ολοκλήρωση που βασίζεται στην κοινή αίσθηση του ανήκειν και όχι απλώς στην επίτευξη οικονομικών στόχων.

Ο δρόμος είναι σίγουρα ανηφορικός, αλλά ο στόχος δεν είναι ανέφικτος γιατί παρά την αδικαιολόγητη παραίτηση από τη δημοσίευση ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος, ο στόχος της επίτευξης μιας πολιτιστικής ταυτότητας για την Ευρώπη δεν έχει εγκαταλειφθεί, όπως προβλέπεται από την ίδια τη Συνθήκη της Λισαβόνας (άρθρο 4). που διεύρυνε επίσης το πεδίο εφαρμογής του. Το μοίρασμα των αξιών του ευρωπαϊκού λαού δεν είναι τεχνοκρατικό τέχνασμα όπως αποδεικνύεται από την ιστορία του, ξεκινώντας από το ρωμαϊκό δίκαιο και τις εβραϊκές και χριστιανικές θρησκευτικές παραδόσεις. Επιχειρήματα που νομιμοποιούν με άλλους τρόπους τη διεκδίκηση κεντρικού ρόλου της χώρας μας εντός της Ένωσης, αφού δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, και μέσω της προστασίας και αξιοποίησης της αμέτρητης πολιτιστικής της κληρονομιάς, συμβάλλει περισσότερο από άλλους στην οικοδόμηση ενός Ευρωπαϊκή πολιτιστική ταυτότητα. Το ρυθμιστικό σύστημα στο σύνολό του και οι συνταγματικές αρχές καταρχάς (άρθρο 9 Συντάγματος) καταδεικνύουν ότι η Ιταλία πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει ότι η διαδικασία ταυτότητας, είτε εθνική είτε ευρωπαϊκή, εξελίσσεται συνεχώς και ότι το ευρωπαϊκό νομικό σύστημα και η Τα εθνικά, τα οποία πρέπει να διατηρηθεί η πλήρης αυτονομία, βρίσκονται πάντα σε σχέση αμοιβαίας ολοκλήρωσης.
Ένα όραμα που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την υπέρβαση της διάκρισης μεταξύ πλειοψηφίας και αντιπολίτευσης, για την οποία δεν έχει νόημα να μιλάμε στο ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό σύστημα.