Απόψεις | Η Γαλλία ανασταίνει τον Σιράκ (και τον Ντε Γκωλ)

Αν τα πορτρέτα ρομπότ ίσχυαν στην πολιτική, ο νέος Γάλλος πρωθυπουργός Μισέλ Μπαρνιέ θα ενσάρκωνε την εικόνα της γκωλιστικής παράδοσης, στην εκδοχή του πρώην προέδρου Ζακ Σιράκ, που μετάνιωσε αρκετά ώστε να αναστηθεί στην εκδοχή του Εμμανουέλ Μακρόν. Ως παιδί, ο Μπαρνιέ επιτέθηκε στις προεκλογικές αφίσες του Ντε Γκωλ, αλλά δεν είναι μόνο η συνέχεια μιας καριέρας – βουλευτής, γερουσιαστής, υπουργός – που τον κάνει μάρτυρα του γκωλισμού, αλλά μάλλον η επιλογή του προέδρου Μακρόν να ξεφύγει από το αδιέξοδο.

Εδώ είναι ένας άνθρωπος της δεξιάς γιατί η Γαλλία είναι δεξιά στη συλλογική νοοτροπία και έντεκα εκατομμύρια Γάλλοι ψήφισαν τη Μαρίν Λεπέν. Εδώ είναι ο φιλελεύθερος συντηρητικός, προσεκτικός στα κοινωνικά ζητήματα, στο ρόλο του κράτους, στις ασθενέστερες τάξεις. Εδώ είναι ο διαπραγματευτής, τείνει προς συμβιβασμούς, συναίνεση και διάλογο αρκετά για να οικοδομήσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας (ή σχεδόν). Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζει ο Μακρόν, παρά το γεγονός ότι μέρος της αριστεράς έχει βγει στους δρόμους και η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν τον περιμένει στο τέλος του προγράμματος πριν δώσει το πράσινο φως.
Αδύνατη αποστολή; Ίσως, αλλά εν τω μεταξύ είναι μια «προσωρινή αποστολή», να γίνει ο νόμος για τον προϋπολογισμό, να μελετηθούν μερικές μεταρρυθμίσεις, να τεθεί σε εφαρμογή ένας νέος αναλογικός εκλογικός νόμος (όπως ζητά η ακροδεξιά) και να φέρει τη Γαλλία σε νέες εκλογές τις επόμενες. έτος. Προθεσμία που ανοίγει ξανά τους αγώνες πριν από τη μητέρα όλων των μαχών, αυτή για τα Ηλύσια.

Ο Μακρόν, ηττημένος στις ευρωεκλογές και στις πρόωρες εκλογές, σταμάτησε τις φιλοδοξίες της Μαρίν Λεπέν, κατέρριψε τις απαιτήσεις της αριστεράς και παρέδωσε την κυβέρνηση σε έναν αληθινό Γκωλιστή, εκπρόσωπο της πέμπτης δύναμης στο κοινοβούλιο! Ένα δόλο.
Μάλιστα, επινόησε μια νέα μορφή συνύπαρξης μεταξύ προεδρίας και εκτελεστικής εξουσίας, με τη διαφορά ότι οι δύο σχηματισμοί αναφοράς είναι σύμμαχοι, μέσα σε ένα πλαίσιο εθνικής ενότητας. Μια ιταλική λύση, είδος συνταγματικής αψίδας. Η Ιταλία επιβεβαιώνεται ως ένα προληπτικό πολιτικό εργαστήριο: η Μαρίν Λεπέν, μέχρι χθες έξω από την περίμετρο των δημοκρατικών δυνάμεων, είναι η κριτής της μοίρας της κυβέρνησης.
Ο Μπαρνιέ κλείνει το μάτι δεξιά και αριστερά, ανοίγει ξανά τη συζήτηση για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, μιλάει στον κόσμο και απομακρύνεται από το ελιτίστικο στυλ του προέδρου. «Κάθε πολίτης είναι απαραίτητος», λέει. Ο Σιράκ δεν θα είχε εφεύρει τίποτα καλύτερο για να κυβερνήσει. Για πόσο όμως; Ο Σιράκ συνέχισε να αναρωτιέται. Επί δώδεκα χρόνια.