Η χαριτωμένη βρετανική ιδιοτροπία μπορεί να είναι εξαντλητική και Χαρά δεν το τσιγκουνεύεται. Παρ’ όλα αυτά, παρά την καλή της αίσθηση, η ταινία του Ben Taylor, η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις 22 Νοεμβρίου Netflixείναι μια αναμφισβήτητα συγκινητική ιστορία για τη γέννηση της εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF), ένα ιστορικό επίτευγμα που άλλαξε κυριολεκτικά εκατομμύρια ζωές. Ακολουθώντας μια φόρμουλα μετοχών που πρωτοπαρουσιάστηκε από τους όμοιους The Full Monty, Ημερολόγιο Κορίτσιακαι Kinky Μπότες Προκειμένου να αφηγηθούν οι ηρωικές προσπάθειες των τριών ατόμων που είναι υπεύθυνα για αυτήν την ιατρική ανακάλυψη, είναι ένας φόρος τιμής στην επιστημονική καινοτομία και τη συμπόνια που, ανεξάρτητα από τους προφανείς χειρισμούς της, τραβάει επιδέξια τα κορδόνια της καρδιάς.
Αν και εξαφανίζεται καθώς η ταινία πλησιάζει στο αποκορύφωμά της, το ιδιόρρυθμο cheesiness είναι η αρχική σειρά της ημέρας στο Χαρά.
Φτάνοντας στο Κέιμπριτζ το 1968 για μια συνέντευξη για δουλειά με τον Robert Edwards (James Norton), η Jean Purdy (Thomasin McKenzie) βγάζει το βρεγμένο της παπούτσι για να αποκαλύψει ένα δάχτυλο που βγαίνει από τις σκισμένες κάλτσες της. Αυτή είναι η πρώτη από κοντά και προσωπική εντύπωση του Ρόμπερτ για τον εκκεντρικό Jean, αφού σέρνεται στο πάτωμα προσπαθώντας να πιάσει ένα έγκυο ποντίκι που γλίτωσε από τον περιορισμό και είναι το κλειδί για την έρευνά του για τη γονιμοποίηση. Ο Ρόμπερτ πιστεύει ότι μπορεί να αφαιρέσει το ωάριο μιας γυναίκας, να το γονιμοποιήσει και μετά να το τοποθετήσει ξανά στο σώμα της, παρέχοντάς της έτσι ένα παιδί. Για να το κάνει αυτό, ωστόσο, χρειάζεται έναν ειδικό στη λαπαροσκόπηση, ο οποίος τον αναγκάζει να αναζητήσει τη βοήθεια του κορυφαίου ειδικού της τεχνικής, Δρ. Patrick Steptoe (Μπιλ Νάι).
Μαζί, αυτό το τρίο ενώνεται για να επιχειρήσει την πρώτη εξωσωματική γονιμοποίηση στον κόσμο, στήνοντας ένα κατάστημα σε ένα σκονισμένο δωμάτιο σε ένα νοσοκομείο του Όλνταμ και ξεκινώντας τη δουλειά με ελάχιστους πόρους. Κεντρικό στοιχείο στην προσπάθειά τους είναι μια ομάδα δοκιμαζόμενων που απέτυχαν να συλλάβουν μόνοι τους και είναι πρόθυμοι να γίνουν πειραματόζωα για αυτήν την πρωτοποριακή δοκιμή. Αυτές οι γενναίες γυναίκες τελικά αυτοαποκαλούνται «The Ovum Club», υπομένοντας τακτικά τρυπήματα βελόνας με την ελπίδα ότι θα ευλογηθούν με ένα παιδί. Ταυτόχρονα, ο Ρόμπερτ παλεύει για τον σκοπό τους εμφανιζόμενος τακτικά στην τηλεόραση, όπου υφίσταται τα βέλη και τα βέλη συναδέλφων επιστημόνων και πολιτών που τον αποδοκιμάζουν ως Δόκτορα Φρανκενστάιν που σκοπεύει να ανατρέψει τη φυσική τάξη παίζοντας τον Θεό.
Φυσικά, ο Robert, ο Patrick και ο Jean κάνουν ακριβώς αυτό, και Χαρά καταλαβαίνει ότι ήταν για το καλύτερο, καθιερώνοντάς τους ως λογικά και φροντισμένα άτομα που σκοπεύουν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα και τους αντιπάλους τους ως σκληροτράχηλους, στενόμυαλους ανόητους αφοσιωμένους στις δικές τους παραδοσιακές θρησκευτικές ή/και επιστημονικές ιδεολογίες. Η αντιπαράθεση ευγενών και ευγενικών πρωταγωνιστών ενάντια σε φιγούρες συντηρητικής σκληρότητας και αστοχίας είναι ένα αναμφισβήτητα τυπικό σκηνικό, και ο σκηνοθέτης Τέιλορ και ο συγγραφέας Τζακ Θορν σκόπιμα έδωσαν την ιστορία τους ως μια στερεότυπη Μικρή Μηχανή που θα μπορούσε να παραμυθιάσει. Ωστόσο, αυτή η σύγκρουση δεν είναι ιστορικά ανακριβής, και όσο προχωρά στην πορεία της, τόσο λιγότερο η ταινία συμμετέχει στο χιούμορ του twee, μειώνοντας έτσι κάπως την πολυτιμότητά της.
Δεν υπάρχει μυστήριο Χαρά; Στις 25 Ιουλίου 1978, η Louise Joy Brown προορίζεται να γίνει το πρώτο μωρό “δοκιμαστικό σωλήνα” εξωσωματικής γονιμοποίησης. Αυτό που μένει, λοιπόν, είναι μια δραματοποίηση των αγώνων του Ρόμπερτ, του Πάτρικ και του Ζαν να παραμείνουν στην πορεία μέσα σε μια σειρά από εμπόδια. Αυτά περιλαμβάνουν πολλές εργαστηριακές αποτυχίες που απογοητεύουν τον Robert και τον Patrick και απειλούν να υπονομεύσουν τη χρηματοδότηση και τη φήμη τους, καθώς και τις προσωπικές δυσκολίες που υπέστη η Jean, η οποία απορρίπτεται τόσο από την εκκλησία της όσο και από μια πιστή μητέρα, την Gladys May (Joanna Scanlan), η οποία πιστεύει ότι η θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι βλάσφημη και κάνει τον Jean «αμαρτωλό». Επιπλέον, η Ζαν πρέπει να αντιμετωπίσει τη δική της ενδομητρίωση, η οποία την εμποδίζει να συλλάβει παιδιά, και τα συνακόλουθα συναισθήματα θυμού και ζήλιας που προκύπτουν φυσικά από τη δουλειά της με εκείνους που έχουν θεμιτό σκοπό να επιτύχει το όνειρο που επιθυμεί.
Όλα αυτά παρουσιάζονται σχηματικά από Χαράακριβώς στο γεγονός ότι, παλεύοντας ενάντια στην εξωσωματική γονιμοποίηση και αποφεύγοντας τον Jean, η Gladys May αρνείται τον εαυτό της το δικό της παιδί. Πολλές σκηνές έχουν σχεδιαστεί για να προκαλούν την οργή των θεατών, όπως όταν ο Ρόμπερτ δέχεται θυμωμένα μέλη του τηλεοπτικού στούντιο επειδή θέλουν απλώς να παράσχουν στις συζύγους την ικανότητα να αναπαράγουν και το σενάριο δεν αποδοκιμάζει την ιδέα ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν είναι Ακριβώς για την απόκτηση μωρών? έχει να κάνει με την ενδυνάμωση των γυναικών. Απαντώντας στην ανησυχία του Jean ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν ζωή στην ίδια εγκατάσταση που πραγματοποιεί αμβλώσεις, η νοσοκόμα Muriel (Tanya Moody) δηλώνει: «Είμαστε εδώ για να δώσουμε στις γυναίκες μια επιλογή. Κάθε επιλογή. Αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία, και αυτό είναι το μόνο που πρέπει να έχει σημασία για εσάς».
Μια τέτοια ωμότητα είναι εμβληματική της όλης υπόθεσης, είτε είναι ο Πάτρικ που λέει στον Ρόμπερτ, «Ξέρεις ότι θα μας πετάξουν το βιβλίο. Η Εκκλησία, το κράτος, ο κόσμος. Θα τους ενώσουμε όλους εναντίον μας», ή είναι ο Robert που ενθαρρύνει τον Jean με το, «Κάνουμε το αδύνατο δυνατό, Jean. Θα δεις!», ή είναι ο Ζαν, σε μια στιγμή κρίσης, θρηνώντας, «Αυτό ήταν ένα όμορφο όνειρο. Και πραγματικά το πίστευα! Αλλά όλα αυτά, μου κόστισαν τα πάντα. Και δεν μπορώ.”
Χαρά δεν μπορώ να σταματήσω να τα λέω όλα δυνατά και με τον πιο ευθύ τρόπο. Ωστόσο, ξέρει πώς να εξοργίζει και να ξεσηκώνει μελοδραματικά, και γίνεται αρκετά συγκινητικό καθώς οι χαρακτήρες του παραμερίζουν τις μικροδιαφορές τους -και τις προσωπικές τους κουβέντες για την αποτυχία- για να αντιμετωπίσουν αυτό το ενοχλητικό και τραυματικό ιατρικό πρόβλημα. Το ότι γλιτώνουν τις γυναίκες από τη ντροπή και την απέχθεια που προέρχεται από την αδυναμία εκπλήρωσης των αναμενόμενων (και σε πολλές περιπτώσεις, περιζήτητων) κοινωνικών και συζυγικών λειτουργιών τους είναι απλώς ένας άλλος λόγος για να στηριχτούν στον Robert, τον Patrick και τον Jean. Η αποστολή τους είναι μια ενάρετη —αν όχι θεϊκή— αποστολή και με στιβαρές ερμηνείες από τους McKenzie, Norton και Nighy, η ταινία την χαρακτηρίζει ως έναν αμείωτο θρίαμβο που φίμωσε τους περισσότερους οπισθοδρομικούς, φανατικούς κριτικούς της.
Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν εκείνοι σε αυτή τη χώρα και αλλού που -ακόμα και ενόψει εκατομμυρίων επιτυχημένων γεννήσεων εξωσωματικής γονιμοποίησης παγκοσμίως- θα εξακολουθούσαν να αμφισβητούν τη διαδικασία για ηθικολογικούς ή θρησκευτικούς λόγους. Χαράεπομένως, είναι μόνο μια γιορτή στην επιφάνεια. Κάτω από την εμπνευσμένη πρόσοψή του κρύβεται μια επείγουσα υπενθύμιση ότι χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα για την καταπολέμηση των δυνάμεων της άγνοιας και της μισαλλοδοξίας, ειδικά όταν πρόκειται για τα δικαιώματα των γυναικών, που απειλούνται πάντα και συχνά επιτίθενται με το πρόσχημα της προάσπισης της ασφάλειας, της αρετής και της μισαλλοδοξίας. Θεός.
