Είναι ένα φοβερό πράγμα όταν είσαι Γάλλος Πρόεδρος: δεν είσαι ποτέ στο βρόχο. Ξεκίνησε νωρίτερα, όταν ο Nicolas Sarkozy ήταν υπουργός Εσωτερικών: ο αρχηγός του προσωπικού του και ένας από τους συμβούλους του, ο καλύτερος φίλος του Brice Hortefeux, δεν θεωρήθηκε σκόπιμο να του πει ότι είχαν συναντήσει και τα δύο διακριτικά, το 2005, με τον Abdullah Senoussi, το The Ο εγκέφαλος των επιθέσεων της Λιβύης στην Ευρώπη. Επειδή, είπαν στο δικαστήριο, δεν είχε πει τίποτα σημαντικό.
Και όταν οι γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών εξόρισαν τον άνθρωπο του Muammar Gaddafi από τη Γαλλία το 2012, ούτε ο φίλος του Sarkozy, ο επιχειρηματίας Alexandre Djouhri, ούτε ο Bernard Squarcini, ο κεντρικός διευθυντής της εγχώριας νοημοσύνης (DCRI), τον οποίο είχε διορίσει, είχε την παρουσία του μυαλού να προειδοποιήσει τον Πρόεδρο. Αλλά στη δίκη για υποψίες για τη χρηματοδότηση της Λιβύης της προεδρικής του εκστρατείας του 2007, ο Sarkozy κατείχε σταθερή την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου στη γραμμή που έθεσε ο ίδιος: δεν γνώριζε τίποτα και δεν υπάρχουν στοιχεία για το αντίθετο.
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2011, ο Bashir Saleh ζήτησε να μπορέσει η οικογένειά του να καταφύγει στη Γαλλία. Ο πρώην αρχηγός του προσωπικού του Καντάφι και ο επικεφαλής του Κολοσσιαίου Κυριαρχικού Ταμείου της Λιβύης δεν ήταν ξένο προς τον πρώην Γάλλο Πρόεδρο. “Είχα τρεις συναντήσεις μαζί του, αλλά μόνο μία, στις 2 Ιουνίου 2011, στο La Lanterne,” Η κατοικία του Προέδρου στις Βερσαλλίες, εξήγησε ο Sarkozy. : Για τον Καντάφι να αφήσει την εξουσία και να αποσυρθεί με την οικογένειά του στη Λιβύη, αλλά αρνήθηκε. “
Έχετε το 78,51% αυτού του άρθρου που έχει απομείνει για να διαβάσετε. Τα υπόλοιπα είναι μόνο για συνδρομητές.
