WΌταν πρόκειται για τον Ντόναλντ Τραμπ, υπάρχουν ορισμένα σημάδια που δεν μπορούμε να κάνουμε λάθος. Επιμένοντας, στις 11 Σεπτεμβρίου, ότι το ντιμπέιτ του με την Καμάλα Χάρις την προηγούμενη μέρα είχε «στηθεί», ο πρώην πρόεδρος παραδέχτηκε ουσιαστικά ότι δεν έλαμψε ακριβώς μπροστά στη σταθερή απόδοση του Δημοκρατικού υποψηφίου για την προεδρία. Η εμφάνιση της αντιπροέδρου αναμενόταν με ανυπομονησία και δεν απογοήτευσε το στρατόπεδό της.
Αφού πλησίασε τον αντίπαλό της στις πρώτες στιγμές της συζήτησης για να τον αναγκάσει σε μια χειραψία που δεν περίμενε, έπαιξε επιδέξια με τον διογκωμένο εγωισμό του Τραμπ για να τον τραβήξει στις παγίδες στις οποίες έχει εμπλακεί πάντα, είτε είναι η ποιότητα του προεκλογικές συγκεντρώσεις ή η γοητεία του με τους δικτάτορες.
Με αυτόν τον τρόπο, ο Χάρις συνέχισε την πορεία προς έναν θεαματικό πολιτικό μετασχηματισμό. Η απόφαση του Τζο Μπάιντεν να αποσυρθεί από την προεδρική κούρσα στις 21 Ιουλίου, μετά από μια καταστροφική συζήτηση με τον Τραμπ, σε λιγότερο από οκτώ εβδομάδες μεταμόρφωσε έναν κάπως εσφαλμένο αντιπρόεδρο, μέτριας δημοτικότητας, σε έναν υποψήφιο που λατρεύεται από το στρατόπεδο των Δημοκρατικών, ικανό να συγκεντρώσει τεράστια πλήθη που παρασύρονται από μια προδραστική, προνοητική συζήτηση.
Ωστόσο, η συζήτηση της 10ης Σεπτεμβρίου έδειξε επίσης ότι αυτός ο μετασχηματισμός είναι ακόμη ατελής. Οι βιαστικές και εξαιρετικά ασυνήθιστες συνθήκες της υποψηφιότητάς της δεν επέτρεψαν στη Χάρις να αναπτύξει το προσεκτικά μελετημένο πολιτικό σχέδιο, που παραδοσιακά λειτούργησε κατά τη διάρκεια των προκριματικών, που θα έδινε στην υποψηφιότητά της το πλήρες βάρος της. Η απροθυμία της να απαντήσει σε ερωτήσεις – έχει δώσει μόνο μία συνέντευξη από τότε που ο πρόεδρος αποχώρησε από την κούρσα – αφήνει αναπάντητα τα σχετικά με τους στόχους της και τα μέσα για την επίτευξή τους.
Οι αναποφάσιστοι
Πρώτα και κύρια οι απαντήσεις της στα ζητήματα που απασχολούν περισσότερο τους ψηφοφόρους – την οικονομία, ακόμα κι αν ο πληθωρισμός πέφτει επί του παρόντος, και η μετανάστευση, μια πρόκληση που αντιμετωπίζουν πολλές δυτικές κυβερνήσεις – τα οποία συχνά θεωρούνται ανεπαρκή. Ούτε η Χάρις αντιμετώπισε μια άλλη πρόκληση κατά μέτωπο: αυτή της σύνδεσης της υποψηφιότητάς της με τη διοίκηση στην οποία είναι μέρος για περισσότερα από τρεισήμισι χρόνια, το ρεκόρ της οποίας έχει κριθεί αυστηρά από τους Αμερικανούς ψηφοφόρους.
Μετά από ένα επιτυχημένο ξεκίνημα της εκστρατείας, ένα ενοποιητικό συνέδριο υποψηφιοτήτων και μια επιτυχημένη πρώτη συζήτηση, η Χάρις πρέπει να προχωρήσει περισσότερο για να διατηρήσει, και πάνω απ’ όλα να ενισχύσει, τη δυναμική πίσω της. Μια επιτυχημένη συζήτηση τον Σεπτέμβριο δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας τον Νοέμβριο, όπως διαπίστωσε η Χίλαρι Κλίντον για το κόστος της το 2016, και τα στοιχεία δημοσκοπήσεων επιβεβαιώνουν ότι η προεδρική κούρσα παραμένει ιδιαίτερα αβέβαιη στις βασικές πολιτείες.
Μέχρι τώρα, η Δημοκρατική έπαιζε έναν βιρτουόζο ρόλο στην ανακούφιση του στρατοπέδου της μετά την αποχώρηση του Μπάιντεν, ο οποίος οδηγούσε σε μια αναπόφευκτη ήττα λόγω ηλικίας και σωματικών περιορισμών. Τώρα πρέπει να πείσει τους λίγους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, σε μια χώρα βαθιά χωρισμένη στα δύο, ότι είναι το άτομο που είναι καλύτερα εξοπλισμένο για να ανταποκριθεί στις ανησυχίες τους. Πρέπει ακόμα να ξεκαθαρίσει πώς θα μπορούσε να είναι μια προεδρία του Χάρις.
