«Ένας θρίαμβος», ένα «παλιρροιακό κύμα», επαίνεσε ο επίσημος Τύπος της Αλγερίας καθώς χαιρέτιζε την επανεκλογή, το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου, του Abdelmadjid Tebboune. Η νίκη του εν ενεργεία προέδρου, ενός 78χρονου αγνού προϊόντος του κυβερνητικού συστήματος, πρώην νομάρχη και στη συνέχεια υπουργού, υποτίθεται ότι θα εδραίωσε ένα καθεστώς που κλονίστηκε από την ειρηνική εξέγερση του Χιράκ του 2019-2020. Υποτίθεται ότι θα ανταποκρινόταν σε μια διοίκηση που είχε χάσει κάθε κατεύθυνση, σαστισμένη τόσο από τους μετασχηματισμούς της αλγερινής κοινωνίας όσο και από τη συνεχιζόμενη στρατηγική ανασύνθεση του περιφερειακού περιβάλλοντος. Δεν είναι βέβαιο ότι το σκορ του 94,65% των ψήφων που αποδίδεται στον Tebboune θα είναι αρκετό για να κρύψει την ευθραυστότητα της επέμβασης.
Όχι μόνο αυτή η παρτιτούρα σοβιετικού τύπου ξυπνά θλιβερές αναμνήσεις από τα παγιωμένα καθεστώτα του παρελθόντος, αλλά η αναταραχή που ακολούθησε την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έθεσε ανοιχτά αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της διαδικασίας. Πράγματι, η εκλογική επιτροπή ανακοίνωσε ένα μυστηριώδες ποσοστό συμμετοχής 48,03%, παρόλο που η αναλογία μεταξύ του συνολικού αριθμού των ψήφων (5,63 εκατομμύρια) και του εκλογικού σώματος (24,35 εκατομμύρια) δείχνει ποσοστό ψήφων 23%, το μισό από αυτό που είχε ανακοινωθεί.
Η στρέβλωση είναι τόσο κραυγαλέα που οι υπεύθυνοι της εκστρατείας των τριών υποψηφίων – ο ίδιος ο Tebboune, ο Abdelaali Hassani, του Ισλαμο-συντηρητικού Κινήματος της Κοινωνίας για την Ειρήνη, και ο Youcef Aouchiche, του Μετώπου των Σοσιαλιστικών Δυνάμεων (ένα δημοκρατικό κόμμα με ισχυρό βάση Kabyle) – κατήγγειλαν από κοινού «αντιφάσεις» και «παρατυπίες» στα στοιχεία που δημοσίευσε η εκλογική επιτροπή. Ο Χασάνι έφτασε μάλιστα στο σημείο να αναφερθεί σε «μασκέ».
Το ατμόπλοιο της realpolitik
Ο λόγος για τον οποίο η συζήτηση για τη συμμετοχή είναι τόσο κρίσιμη είναι ότι αποτελεί το κριτήριο της νομιμότητας του επανεκλεγμένου προέδρου. Το 2019, μόλις το 39% των Αλγερινών ψηφοφόρων προσήλθε να ψηφίσει. Τώρα, πέντε χρόνια μετά, η δυσαρέσκεια φαίνεται να έχει επιδεινωθεί, με τη συμμετοχή να πέφτει στο 23%. Η πραγματικότητα που αντικατοπτρίζεται από μια τέτοια αποδέσμευση –αυτή ενός πληθυσμού που διστάζει να εγκρίνει προκαθορισμένες εκλογές– είναι ακριβώς το αντίθετο από την επίσημη αφήγηση, η οποία μιλά για «ανανεωμένη ενότητα της χώρας γύρω από έναν ηγέτη ικανό να οδηγήσει την Αλγερία στο μέλλον», λαμπερά λόγια της καθημερινής εφημερίδας L’Expression.
Ως συνήθως, το ατμόπλοιο της realpolitik θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να κρύψει αμφιβολίες και απορίες. Τα συγχαρητήρια από το εξωτερικό έχουν ήδη αρχίσει να κατακλύζονται, κυρίως από τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος έστειλε στον Τεμπούν τις «τις καλύτερες ευχές του για επιτυχία». Αυτό απέχει πολύ από την ψυχρή αντίδραση του Γάλλου προέδρου το 2019, ο οποίος απλώς «σημείωσε» την πρώτη εκλογή του Tebboune. Ομολογουμένως, αυτή ήταν μια διαφορετική εποχή, αυτή του αναβρασμού του Χιράκ, πριν την καταπνίξει η καταστολή.
Σε μια εποχή που αναπτύσσεται μια νέα ρήξη μεταξύ Παρισιού και Αλγέρι, μετά τη φιλομαροκινή όψη της Γαλλίας στη Δυτική Σαχάρα, ο Μακρόν σίγουρα θα διπλασιάσει τις προσπάθειές του προς τον Tebboune. Το Παρίσι δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι έκανε ό,τι μπορεί για να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών της Μεσογείου. Ωστόσο, πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η κοινή γνώμη της Αλγερίας παρακολουθεί με πικρία αυτό το θέατρο των διπλωματικών καλλωπισμών, απογοητευμένη βλέποντας τα ενωμένα πολιτικά συμφέροντα να αγνοούν τόσο εύκολα τη δική της φωνή.
