Σπάζοντας το ταμπού γύρω από το “Living Wills” στην Ινδία

Το 2010, ο Ip Yadev, χειρουργός από το νότιο ινδικό κράτος της Κεράλα, αντιμετώπισε μία από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της ζωής του.

Έπρεπε να αποφασίσει να κρατήσει τον πατέρα του – έναν ασθενή με καρκίνο του τερματικού – ζωντανό και να τιμά την επιθυμία του, να εκφράζεται προφορικά, να σταματήσει όλες τις θεραπείες και να θέσει τέρμα στο πόνο του.

Προειδοποίηση: Αυτό το άρθρο περιέχει μερικές δυσάρεστες λεπτομέρειες

“Ως γιος, ένιωσα ότι ήταν καθήκον μου να κάνω ό, τι μπορούσα για να παρατείνω τη ζωή του πατέρα μου. Αυτό τον έκανε δυσαρεστημένο και κατέληξε να πεθαίνει μόνος σε μια μονάδα εντατικής φροντίδας. RIBS.

Η εμπειρία, λέει, τον επηρέασε βαθιά και τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει τη σημασία των προχωρημένων ιατρικών οδηγιών (AMDS), γνωστή και ως Living Wills.

Η ζωντανή βούληση είναι ένα νομικό έγγραφο που επιτρέπει σε ένα άτομο πάνω από 18 χρόνια να επιλέξει την ιατρική περίθαλψη που θα ήθελε να λάβει εάν αναπτύξει μια τερματική ασθένεια ή κατάσταση χωρίς ελπίδα ανάκαμψης και δεν είναι σε θέση να λάβει αποφάσεις από μόνα τους.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να διευκρινίσουν ότι δεν θέλουν να τεθούν σε μηχανές υποστήριξης της ζωής ή να επιμείνουν ότι θέλουν να τους δοθούν επαρκή φάρμακα ανακούφισης από τον πόνο.

Σε 2018Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας επέτρεψε στους ανθρώπους να καταρτίσουν ζωντανές διαθήκες και έτσι να επιλέξουν παθητική ευθανασία, όπου η ιατρική περίθαλψη μπορεί να αποσυρθεί υπό αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές για να επιταχύνει το θάνατο ενός ατόμου. Η ενεργή ευθανασία – οποιαδήποτε πράξη που σκόπιμα βοηθά ένα άτομο να σκοτώσει – είναι παράνομη στη χώρα.

Όμως, παρά το νόμιμο πράσινο φως, η έννοια των ζωντανών διαθηκών δεν έχει απογειωθεί πραγματικά στην Ινδία. Οι ειδικοί λένε ότι αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που οι Ινδοί μιλούν, ή μάλλον, δεν μιλάνε για το θάνατο. Ο θάνατος συχνά θεωρείται ως θέμα ταμπού και οποιαδήποτε αναφορά θεωρείται ότι φέρει κακή τύχη.

Αλλά τώρα υπάρχουν προσπάθειες για να αλλάξετε αυτό.

Τον Νοέμβριο, ο Δρ Yadev και η ομάδα του ξεκίνησαν το πρώτο πρόγραμμα της Ινδίας – στο Κυβερνητικό Ιατρικό Κολλέγιο στην περιοχή Kollam της Κεράλα – για να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους για τη ζωή των διαθηκών, προσφέροντας πληροφορίες προσωπικά και μέσω τηλεφώνου. Οι εθελοντές διεξάγουν επίσης εκστρατείες ευαισθητοποίησης και διανέμουν τα πρότυπα.

Η δημιουργία μιας ζωντανής βούλησης απαιτεί από τα μέλη της οικογένειας να έχουν ανοιχτές και ειλικρινείς συνομιλίες για το θάνατο. Παρά την αντοχή, οι ακτιβιστές και τα ιδρύματα λαμβάνουν μέτρα για την ευαισθητοποίηση και υπάρχει ένα αυξανόμενο, αν και προσεκτικό, ενδιαφέρον.

Η Κεράλα οδηγεί το δρόμο σε αυτές τις συνομιλίες. Επί του παρόντος, έχει τη χώρα το καλύτερο δίκτυο παρηγορητικής φροντίδαςκαι οι οργανώσεις που προσφέρουν φροντίδα στο τέλος της ζωής έχουν επίσης ξεκινήσει εκστρατείες ευαισθητοποίησης γύρω από τις διαθήκες που ζουν.

Τον Μάρτιο, Περίπου 30 άτομα από την κοινωνία πόνου και παρηγορητικής φροντίδας Στο Thrissur City υπέγραψε διαθήκες διαβίωσης. Ο Δρ E Divakaran, ιδρυτής της κοινωνίας, λέει ότι η χειρονομία στοχεύει να κάνει την ιδέα πιο δημοφιλή στους ανθρώπους.

“Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον όρο, έτσι ώστε να έχουν πολλές ερωτήσεις, όπως αν μια τέτοια οδηγία μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατάχρηση ή αν μπορούν να κάνουν αλλαγές στις διαθήκες τους αργότερα”, λέει ο κ. Yadev, προσθέτοντας ότι οι περισσότερες έρευνες προέρχονται από τους ανθρώπους τους 50 και 60s.

“Αυτή τη στιγμή είναι η μορφωμένη, ανώτερη μεσαία τάξη που κάνει χρήση της εγκατάστασης, αλλά με εκστρατείες ευαισθητοποίησης της λαϊκής βάσης, περιμένουμε να διευρυνθεί το δημογραφικό”, λέει.

Σύμφωνα με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, ένα άτομο πρέπει να συντάξει τη βούληση, να υπογράψει την παρουσία δύο μαρτύρων και να το επιβεβαιώσει από έναν συμβολαιογράφο ή έναν αξιωματικό. Ένα αντίγραφο της διαθήκης πρέπει στη συνέχεια να υποβληθεί σε έναν κρατικό κυβερνητικό θεματοφύλακα.

Ενώ οι κατευθυντήριες γραμμές υπάρχουν σε χαρτί, πολλές κρατικές κυβερνήσεις δεν έχουν ακόμη δημιουργήσει μηχανισμούς για την υλοποίησή τους. Αυτό είναι που ο Δρ Nikhil Datar, ένας γυναικολόγος από την πόλη του Βομβάη, συνειδητοποίησε όταν ζούσε πριν από δύο χρόνια, καθώς δεν υπήρχε θεματοφύλακας στον οποίο θα μπορούσε να το υποβάλει.

Έτσι πήγε στο δικαστήριο και οδήγησε στην κυβέρνηση Maharashtra που διορίζει περίπου 400 αξιωματούχους σε τοπικούς φορείς στο κράτος για να υπηρετήσουν ως θεματοφύλακες της ζωής.

Τον Ιούνιο, Το Goa State υλοποίησε τις εντολές του Ανωτάτου Δικαστηρίου Γύρω από το Living Wills και ένας δικαστής του High Court έγινε ο πρώτος στο κράτος για να καταγράψει ένα.

Το Σάββατο, Το κράτος της Καρνατάκα διέταξε Οι περιφερειακοί υπάλληλοι υγείας για να διορίσουν τους ανθρώπους για να υπηρετήσουν σε ένα βασικό ιατρικό συμβούλιο που απαιτείται για να πιστοποιήσουν τις διαθήκες διαβίωσης. (Δύο ιατρικά συμβούλια πρέπει να πιστοποιήσουν ότι ένας ασθενής πληροί τα απαραίτητα κριτήρια για την εφαρμογή μιας ζωντανής βούλησης πριν οι ιατροί μπορούν να ενεργήσουν σε αυτό.)

Ο κ. Datar υποστηρίζει επίσης για ένα κεντρικό ψηφιακό αποθετήριο για τη διαβίωση των διαθηκών, προσβάσιμο σε εθνικό επίπεδο. Έχει επίσης κάνει τη δική του θα είναι διαθέσιμη δωρεάν στην ιστοσελίδα του ως πρότυπο. Πιστεύει ότι μια βούληση βοηθά στην πρόληψη προβλημάτων τόσο για τις οικογένειες όσο και για τους γιατρούς όταν ένας ασθενής βρίσκεται σε φυτική κατάσταση και πέρα ​​από την ανάκαμψη.

“Πολύ συχνά, τα μέλη της οικογένειας δεν θέλουν το άτομο να υπομείνει περισσότερη θεραπεία, αλλά επειδή δεν μπορούν να φροντίσουν τον ασθενή στο σπίτι, τους κρατούν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί, που δεσμεύονται από την ιατρική ηθική, δεν μπορούν να παρακρατήσουν τη θεραπεία, έτσι Ο ασθενής καταλήγει να υποφέρει χωρίς τρόπο να εκφράσει τις επιθυμίες του “, λέει ο κ. Datar.

Οι διαθήκες που ζουν δεν είναι μόνο για την επιλογή παθητικής ευθανασίας. Ο Δρ Yadev θυμάται μια περίπτωση όπου ένα άτομο ήθελε τη θέλησή του να διευκρινίσει ότι θα πρέπει να τοποθετηθεί στην υποστήριξη της ζωής εάν η κατάστασή του το απαιτούσε ποτέ.

“Εξήγησε ότι το μόνο παιδί του ζούσε στο εξωτερικό και ότι δεν ήθελε να πεθάνει μέχρι να τον συναντήσει ο γιος του”, λέει ο κ. Yadev. “Έχετε την ελευθερία να επιλέξετε πώς θέλετε να πεθάνετε. Λέει.

Οι υποστηρικτές της υγειονομικής περίθαλψης λένε ότι οι συνομιλίες γύρω από την παρηγορητική φροντίδα αναπτύσσονται αργά στη χώρα, δίνοντας μια ώθηση στις ζωντανές διαθήκες.

Ο Δρ Sushma Bhatnagar του Ινστιτούτου Ιατρικών Επιστημών της Ινδίας του Δελχί αναφέρει ότι το νοσοκομείο ξεκινά ένα τμήμα για να εκπαιδεύσει τους ασθενείς για τις διαθήκες που ζουν. “Στην ιδανική περίπτωση, οι γιατροί θα πρέπει να συζητήσουν τις διαθήκες διαβίωσης με τους ασθενείς, αλλά υπάρχει ένα κενό επικοινωνίας”, λέει, προσθέτοντας ότι οι γιατροί κατάρτισης για αυτές τις συνομιλίες μπορούν να βοηθήσουν να διασφαλιστεί ότι ένα άτομο πεθαίνει με αξιοπρέπεια.

“Καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής μας, οι επιλογές μας είναι χρωματισμένες από τις επιθυμίες των αγαπημένων μας ή από αυτό που πιστεύει η κοινωνία είναι σωστή”, λέει ο κ. Yadev.

“Τουλάχιστον στο θάνατο, ας κάνουμε επιλογές που είναι προς το συμφέρον μας και πλήρως δικές μας.”