«Να ακούω, να σέβομαι και να λογοδοτώ στον γαλλικό λαό:» Αυτό υποσχέθηκε ο Μισέλ Μπαρνιέ κατά τη δήλωση κυβερνητικής πολιτικής του την Τρίτη, 1 Οκτωβρίου. Δεσμεύτηκε επίσης να «στηριχτεί περισσότερο» στο έργο του Κοινοβουλίου. Αυτές οι δύο καλές προθέσεις που εξέφρασε ο νέος πρωθυπουργός έπληξαν αμέσως ένα σοβαρό εμπόδιο: τον επιπόλαιο χειρισμό του, στο τέλος της ομιλίας του, του νομοσχεδίου του τέλους ζωής. Αν και αυτό το νομοσχέδιο αντιπροσώπευε τη σημαντική κοινωνική μεταρρύθμιση της δεύτερης θητείας του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν και προηγήθηκε δημόσια διαβούλευση και έναρξη μιας ζωηρής κοινοβουλευτικής συζήτησης που διακόπηκε από τη διάλυση της Εθνικής Συνέλευσης, ο νέος πρωθυπουργός παρέμεινε ασαφής για το μέλλον της.
Ομολογουμένως, ο Μπαρνιέ υποσχέθηκε να “ξαναρχίσει τον διάλογο” με την Εθνική Συνέλευση, με τη Γερουσία, με γιατρούς και ενώσεις στις αρχές του 2025. Δεν έδωσε όμως ακριβές χρονοδιάγραμμα ή σαφή πρόθεση για ένα θέμα που αφορά κατ’ ανάγκη κάθε πολίτη. Το νομοσχέδιο, του οποίου η πρώτη ανάγνωση διακόπηκε απότομα όταν ο Μακρόν διέλυσε τη Συνέλευση και ζήτησε πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο, επιτρέπει την ευθανασία ή την υποβοηθούμενη αυτοκτονία για ενήλικες ασθενείς στο τέλος της ζωής τους που το ζητούν, με την επιφύλαξη ιατρικής άδειας και βάσει πολλών ειδικών κριτήρια.
Αυτό το κείμενο, που στοχεύει στη νομιμοποίηση της «βοήθειας στον θάνατο», εγείρει κρίσιμα και εκτεταμένα ερωτήματα. Ο Κόσμος έχει ήδη εκφράσει ότι οι νομοθέτες μπορούν να προχωρήσουν σε αυτόν τον τομέα μόνο κάνοντας πρόχειρα μέτρα. Η ανησυχία να μην αφήσουμε κανέναν σε αγωνία μπροστά στον πόνο και τον θάνατο πρέπει να σταθμιστεί έναντι του κινδύνου εισαγωγής ενός μηχανισμού που ευνοεί τον θάνατο ορισμένων ασθενών επειδή είναι πολύ ηλικιωμένοι, πολύ φτωχοί ή κοστίζουν πάρα πολύ για να διατηρηθούν στη ζωή.
Αλλά πώς μπορούμε να παραμερίσουμε το γεγονός ότι το 90% των Γάλλων δηλώνει υπέρ της δυνατότητας ιατρικής βοήθειας για να συντομεύσει μια αφόρητη ζωή; Ότι το 75% των μελών της συνέλευσης πολιτών ήθελε το νομοσχέδιο να επιτρέπει αυτή την επιλογή; Σίγουρα, ο Μπαρνιέ βρίσκεται τώρα υπό διασταυρούμενα πυρά αντιπάλων – του δικού του πολιτικού κόμματος, των δεξιών Les Républicains, αλλά και των Εκκλησιών και ενός τμήματος γιατρών– και υποστηρικτών του κειμένου, συμπεριλαμβανομένης της υπουργού Υγείας Geneviève Darrieussecq, η οποία ζήτησε «Το έργο πρέπει να ολοκληρωθεί», και οι 180 βουλευτές από όλες τις ομάδες –εκτός από την ακροδεξιά και τους συμμάχους της– που υπέγραψαν το νομοσχέδιο που έγραψε ο αριστερός ανεξάρτητος Ολιβιέ Φαλόρνι, επαναλαμβάνοντας το κείμενο όπως ψηφίστηκε τον Ιούνιο.
Ημερήσια διάταξη
Σε μια εποχή που όλοι γνωρίζουμε τη σπανιότητα των νομοθετικών έργων που είναι πιθανό να προσελκύσουν την πλειοψηφία των βουλευτών, και όταν αυξάνονται οι φόβοι για αποσύνδεση μεταξύ των εκλεγμένων αντιπροσώπων και των ανησυχιών των πολιτών, θα ήταν ακατανόητο να καθυστερεί επ’ αόριστον η εξέταση του τέλους. – λογαριασμός ζωής. Εναπόκειται στους εθνικούς εκπροσώπους να ασχοληθούν ξανά με το θέμα και να διευθετήσουν τα σημαντικά ζητήματα που παραμένουν άλυτα. Για το σκοπό αυτό, εναπόκειται στην κυβέρνηση να θέσει το νομοσχέδιο για το τέλος του κύκλου ζωής, το οποίο απαιτεί ακόμη μακρά συζήτηση, ξανά στην ατζέντα της Εθνικής Συνέλευσης χωρίς καθυστέρηση.
Η απόλυτη αναγκαιότητα ενός σχεδίου για τη γενίκευση της πρόσβασης στην παρηγορητική φροντίδα, μια δίκαιη αιτία που συχνά επικαλούνται οι πολέμιοι του δικαιώματος στον υποβοηθούμενο θάνατο ως εναλλακτική όταν τα δύο υποκείμενα είναι συμπληρωματικά, δεν πρέπει να εμποδίζει. Το γεγονός ότι τέτοια ζητήματα, που υποστηρίζονται από την κοινή γνώμη, αφήνονται στο δεύτερο πλάνο, θα έβλαπτε ακόμη περισσότερο την εικόνα της κυβέρνησης.
