Η TV Time Capsule των John Lennon & Yoko Ono

Μεταφέρετε τον εαυτό σας πίσω σε μια εποχή που η Αμερική είχε μόλις τρία μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και ένα μόνο ημερήσιο talk show μπορούσε να δημιουργήσει αριθμούς θεατών έως και 40 εκατομμύρια την εβδομάδα — περισσότερο από το ένα πέμπτο του πληθυσμού τότε. Τώρα φανταστείτε, αν θέλετε, ένα κλίμα μετάδοσης στο οποίο μια αγαπημένη εκπομπή της απογευματινής τηλεόρασης, που παρακολουθείται με κόκκινες πολιτείες και μπλε, θα κινδύνευε να αποξενώσει ένα σημαντικό κομμάτι του κοινού του καλωσορίζοντας ως συν-παρουσιαστές ένα ζευγάρι διασημοτήτων γνωστό για τον επαναστατικό τους ζήλο. Σχεδόν ακούγονται οι ανησυχητικές κραυγές των κοστουμιών: «Θα χάσουμε τις νοικοκυρές!»

Αλλά αυτό συνέβη στην πραγματικότητα τον Φεβρουάριο του 1972, όταν ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο — φρέσκοι από την έγγραφη του τραγουδιού διαμαρτυρίας τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Attica State», ένα θρήνο για τις ζωές που χάθηκαν στην τραγική εξέγερση των φυλακών και μια καυστική καταγγελία του δικαστικού και ποινικού συστήματος της χώρας. συστήματα — κάθισε με τον ευγενικό οικοδεσπότη του Το σόου του Μάικ Ντάγκλας για μια ολόκληρη εβδομάδα. Ήταν ελεύθεροι να προσκαλέσουν τη δική τους επιλογή των καλεσμένων να μιλήσουν για τα πάντα, από την πολιτική μέχρι τη θεραπεία βιοανάδρασης έως τα οφέλη μιας μακροβιοτικής δίαιτας. Έγγρ. Έρικ Νέλσον Ημερήσια επανάσταση επανασυναρμολογεί αυτό το τολμηρό πείραμα για να φέρει την αντικουλτούρα στα τετράγωνα ως μια ζωντανή χρονοκάψουλα.

Οι Beatles είχαν χωρίσει δύο χρόνια νωρίτερα και ο Λένον παρέμεινε ένας παγκόσμιος σούπερ σταρ της μουσικής, ενώ η σύζυγός του, Όνο, ήταν εκείνη την εποχή ακόμα πιο διχαστική φιγούρα. Οι μακροχρόνιοι θαυμαστές κατηγόρησαν τη διάσπαση του θρυλικού συγκροτήματος — αρκετά ή όχι — στην Ιάπωνα καλλιτέχνιδα πολυμέσων, η οποία θεωρήθηκε παρεμβατική παρουσία όταν ο Lennon άρχισε να την φέρνει μαζί σε ηχογραφήσεις.

Αλλά η συμβιωτική σχέση του ζευγαριού και η φυσική ζεστασιά και ο επαγγελματισμός του Ντάγκλας έκαναν τον ανορθόδοξο αγώνα μια εκπληκτικά ομαλή εφαρμογή μόλις ξεπέρασαν κάποια αρχική νευρικότητα. Η γοητεία του Lennon φαίνεται να ήταν μεγάλη βοήθεια. Έχει δει πολλές φορές να λειτουργεί ως καθησυχαστικός μεσολαβητής μεταξύ του Ντάγκλας και των καλεσμένων τους.

Όταν ο Ντάγκλας ρωτά, νωρίς στο πρώτο από τα πέντε επεισόδια τους, για τι θα ήθελαν να μιλήσουν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, ο Λένον και ο Όνο απαντούν: «Αγάπη, ειρήνη, επικοινωνία, γυναικεία φιλανθρωπία, ρατσισμός, συνθήκες φυλακής, ναρκωτικά. ” Καθιστούν σαφές ότι η δημιουργική και η πολιτική τους ατζέντα είναι αλληλένδετες, και είναι εκεί για να διαδώσουν τη λέξη. Αν ο Ντάγκλας αισθάνεται κάποια ανησυχία για το πόσο ευχάριστο μπορεί να είναι αυτό για το κοινό του, δεν το αφήνει.

Με την πρώτη ματιά, ο Ντάγκλας φαινόταν να είναι μιας γενιάς και μια νοοτροπία ασυμβίβαστη με τον Λένον και τον Όνο. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται από την lounge-act εκδοχή του «Michelle» των Beatles που ερμηνεύει ως εισαγωγή η πρώην τραγουδίστρια του Big Band. Αλλά η ανοιχτότητα του Ντάγκλας, όσο και ο χαλαρός αυθορμητισμός του Λένον και της Όνο, είναι ένας λόγος που το πείραμα λειτουργεί.

Ακόμη και όταν ο Ντάγκλας εκφράζει διαφωνία με τις ριζοσπαστικές απόψεις του καλεσμένου Τζέρι Ρούμπιν, φοβούμενος ότι μπορεί να φέρει αναστάτωση, ο οικοδεσπότης σέβεται και είναι δεκτικός καθώς ο ακτιβιστής μιλάει για τη συγκέντρωση της δυσαρεστημένης νεολαίας του έθνους για να νικήσει τον Νίξον. Αυτή η στιγμή είναι μία από τις πολλές στις οποίες η ικανότητα των ανθρώπων σε αντίθετα άκρα του πολιτικού φάσματος να ανταλλάσσουν ιδέες χωρίς εχθρότητα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σημερινό κλίμα θυμού μέγιστου ντεσιμπέλ.

Κυρίως, ο Ντάγκλας φαίνεται να γαργαλιέται όταν συνομιλεί με καλεσμένους εκτός της κανονικής τροχιάς του που κάνει κράτηση ή συμμετέχει σε κοινοτικά έργα τέχνης του Όνο – ένα από τα οποία περιλαμβάνει την επανασυναρμολόγηση, ένα κομμάτι την ημέρα, ενός σπασμένου φλιτζάνι τσαγιού. Η ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη, αλλά και ειλικρινής και κατατοπιστική, με εμφανίσεις ονομάτων όπως ο Ralph Nader, ο πρόεδρος του Black Panther, Bobby Seale και ο κωμικός George Carlin.

Στη συνέχεια, υπάρχουν τα λιγότερο οικεία πρόσωπα, όπως ο ερευνητής βιοανάδρασης Gary Schwarz, ο οποίος τα συνδέει όλα με ηλεκτρόδια για να μετρήσει τις εσωτερικές τους αποκρίσεις στη μουσική. ο avant-garde μουσικός David Rosenboom. Η μακροβιοτική σεφ Hilary Redleaf, η οποία ηγείται μιας επίδειξης μαγειρικής φτιάχνοντας τσέπες hijiki. και ο λαϊκός τραγουδιστής/ακτιβιστές Nobuko Miyamoto και Chris Iijima, γνωστός ως Yellow Pearl, του οποίου το υπέροχο τραγούδι για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς “We Are the Children”, φέρει ένα μήνυμα που εξακολουθεί να είναι επίκαιρο περισσότερα από 50 χρόνια αργότερα.

Οι Miyamoto, Schwarz, Rosenboom και Redleaf είναι μεταξύ των μερικών καλεσμένων που προσθέτουν σχόλια στη σημερινή εποχή, ξαναβλέπουν βίντεο με τις εμφανίσεις τους και θυμούνται την αρχική τους δυσπιστία όταν πήραν την κλήση να εμφανιστούν με τον Lennon και τον Ono. Η Miyamoto μοιράζεται ένα υπέροχο ανέκδοτο σχετικά με την αντίσταση στις προσπάθειες του σκηνοθέτη της σειράς να μειώσει ορισμένους στίχους που θεωρούνται ανατρεπτικοί, ενώ η Redleaf εμφανίζει περήφανα το στέλεχος πληρωμής για το τιμητικό της 100 $ (εξαργύρωσε την επιταγή).

Η τραγουδίστρια Βίβιαν Ριντ, η οποία ερμηνεύει τον συγκλονιστικό ύμνο του ευαγγελίου «His Eye is on the Sparrow» σε ένα από τα επεισόδια, κοιτάζει επίσης πίσω, με τσιμπώντας, αυτό που πραγματικά συνέβη. Η Ριντ είχε δουλέψει με τον Ντάγκλας στο Βέγκας, έτσι μαζί με τη συχνή καλεσμένη Κάρλιν, παρείχε μια γέφυρα μεταξύ της ζώνης άνεσης του οικοδεσπότη και εκείνης του Λένον και του Όνο.

Ο Nader, ο οποίος ήταν 37 τότε και τώρα είναι 90, φέρνει το πλαίσιο για να εξηγήσει γιατί αυτά τα επεισόδια ήταν τόσο παραβατικά. Στην εμφάνισή του το 1972, συνιστά ένα εγχειρίδιο πώς να το οργανώσουν οι μαθητές με πολιτικά και κοινωνικά κίνητρα, προωθώντας μια πιο υπεύθυνη αντίληψη της ιδιότητας του πολίτη. Στη σύγχρονη συνέντευξη, απηχεί ειρωνικά τα συναισθήματα του Lennon και του Ono που ενθαρρύνουν τους νέους να βγουν και να ψηφίσουν υπενθυμίζοντάς μας ότι ο σκεπτικισμός είναι πιο χρήσιμος από τον κυνισμό στην πολιτική.

Μια ενδιαφέρουσα παράπλευρη σημείωση σε όλο αυτό είναι η παρουσία πίσω από τις κάμερες του Roger Ailes, ο οποίος είχε φτάσει από δημοσιογράφος σε παραγωγός στην εκπομπή. Σημειώνοντας ότι ο Έιλς είχε συναντήσει για πρώτη φορά τον Νίξον όταν ο πολιτικός ήταν καλεσμένος – μια συνάντηση που τον οδήγησε να δουλέψει στην πρώτη προεδρική εκστρατεία του υποψηφίου – ο Νάντερ κάνει την πρόχειρη παρατήρηση ότι θα μπορούσατε να δείτε τον μελλοντικό διευθύνοντα σύμβουλο του Fox News να μελετά κάθε πτυχή της μηχανής παραγωγής τηλεόρασης , σκεπτόμενος, «Κάποτε θα βεβαιωθώ ότι η τηλεόραση είναι ένα σημαντικό εργαλείο της δεξιάς πολιτικής».

Ο Νέλσον αφήνει ένα κενό στο ντοκιμαντέρ μη συζητώντας για τυχόν διακυμάνσεις της τηλεθέασης κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας ή εάν κάποιος από τους αμέτρητους σταθμούς διανομής που μετέφεραν την εκπομπή έλαβε επιστολές παραπόνων. Ωστόσο, άφθονες πληροφορίες από πρώτο χέρι και παρατηρήσεις εκτός κάμερας παρέχονται από τον επί μακρόν συνεργάτη παραγωγό EV Di Massa, ο οποίος ήταν 24 την εβδομάδα των μεταδόσεων.

Ενώ η εστίαση κλίνει περισσότερο στην κοινωνική αλλαγή παρά στη μουσική, ο Λένον αντανακλάται στα χρόνια των Beatles, την ανατροφή του και τις πρώτες του επιρροές (αυτός και ο Paul McCartney είχαν ένα κοινό όνειρο να ακολουθήσουν τα βήματα της Carole King και του Gerry Goffin ως η επόμενη μεγάλη ομάδα τραγουδοποιών) . Αναφέρεται ότι είπε το στούντιο στο υπόγειο στη Φιλαδέλφεια όπου Το σόου του Μάικ Ντάγκλας Η ηχογράφηση του θύμισε τον ιστορικό χώρο των Beatles, The Cavern, στο Λίβερπουλ. Περιέργως, προσφέρει τον πιο αμυδρό έπαινο για τα πρώτα άλμπουμ του ΜακΚάρτνεϊ με τους Wings — αν και αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό ήταν ένα χρόνο πριν από την εμπορική και κριτική τους ανακάλυψη με Band on the Run.

Τα μουσικά ιντερμέδια του Ono μπορεί να είναι λίγο σκληρά στα αυτιά, αλλά σίγουρα έχουν αξία ως ιδιόμορφα κομμάτια εποχής. Η εντυπωσιακή ερμηνεία του “Imagine” από τον Lennon στο πληκτρολόγιο παίρνει ένα τραγούδι μπαναλοποιημένο από δεκαετίες χυμώδεις διασκευές και το επαναφέρει στην πιο αγνή του μορφή.

Το μουσικό αποκορύφωμα, ωστόσο, είναι η πρώτη συνάντηση του Lennon με έναν από τους εμπνευσμένους ήρωές του, τον Chuck Berry, που μοιάζει με μια δροσερή γάτα με ένα μωβ πουκάμισο με κρόσσια και ένα τραγανό λευκό παντελόνι. Όταν ο Μπέρι εκτοξεύει τις χαρακτηριστικές του κινήσεις που παίζει κιθάρα κατά τη διάρκεια ενός ντουέτου με τον Λένον στο “Μέμφις, Τενεσί”, είναι απολαυστικό να βλέπεις τα πρόσωπα των συγκροτημάτων να φωτίζονται. Η ανεξέλεγκτη πτυχή των μουσικών τμημάτων προσθέτει μόνο την ευχαρίστηση.

Οι προσπάθειες ενσωμάτωσης αρχειακών ειδήσεων της εποχής —το ταξίδι του Νίξον στην Κίνα, η παραπληροφόρηση στο Βιετνάμ, ο συναγερμός για τη μαριχουάνα, οι διαδηλώσεις κατά των σχολικών λεωφορείων— θα μπορούσαν να είναι πιο απρόσκοπτες, αλλά τα πλάνα από τις εκπομπές είναι το νόμιμο αστέρι.

Δεν έλειψαν τα ντοκιμαντέρ του Lennon. Μόλις πριν από ένα μήνα έκανε πρεμιέρα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και τα δύο One to One: John & Yokoένα οικείο ρεκόρ χρονιάς στη ζωή, και TWST: Πράγματα που είπαμε σήμεραένα πειραματικό στιγμιότυπο από τη συναυλία των Beatles το 1965 στο Shea Stadium. Αλλά αυτή η ανακεφαλαίωση μιας μοναδικής και βαθιά ειλικρινούς προσπάθειας απομυθοποίησης των ουτοπικών ιδανικών για τις συντηρητικές μάζες χρησιμοποιώντας την πλατφόρμα της δημοφιλούς τηλεόρασης προσφέρει μια συναρπαστική ματιά σε μια πολύ διαφορετική περίοδο στο παρελθόν αυτής της χώρας.

Το κείμενο στην οθόνη στο τέλος σημειώνει ότι εντός εβδομάδων από τις εκπομπές, η κυβέρνηση Νίξον κινήθηκε για να φιμώσει το ζευγάρι, πυροδοτώντας μια δικαστική μάχη τριών ετών όταν ο Λένον απειλήθηκε με απέλαση. Αυτό το κεφάλαιο, χωρίς έκπληξη, καλύφθηκε σε ένα άλλο έγγραφο – του 2006 Οι ΗΠΑ εναντίον του Τζον Λένον.