Απόψεις | Το χάος των όπλων στην Ουκρανία

Πώς να εξηγήσετε ένα τέτοιο χάλι; Πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι, των οποίων η ρίζα πρέπει να αναζητηθεί στο παρελθόν, που μπορούν να μας κάνουν να κατανοήσουμε την ιταλική ψηφοφορία για τα όπλα στο Κίεβο στο Κοινοβούλιο του Στρασβούργου. Λοιπόν, για να ανακεφαλαιώσουμε: οι ιταλικές αντιπροσωπείες στο Στρασβούργο, με ελάχιστες (θαρραλέες) αυτομολήσεις, ψήφισαν «όχι» στην ψήφιση του ψηφίσματος που εξουσιοδοτεί το Κίεβο να χρησιμοποιεί δυτικά όπλα στο ρωσικό έδαφος. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν σχεδόν ότι υπήρχε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας στη Ρώμη και ότι οι ιταλικές αντιπροσωπείες, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, ακολουθούσαν τις οδηγίες της.

Μια αρμονία που δεν έχει ξαναδεί: σκύλοι και γάτες στην Ιταλία, μπλεγμένοι σαν κισσοί σε μια κρίσιμη επιλογή της διεθνούς πολιτικής. Η πολιτική Ιταλία εκείνη τη στιγμή ευθυγραμμίστηκε με τις θέσεις των άλλων χωρών της Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών, από τις ομάδες των οποίων κάθε ιταλική αντιπροσωπεία συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μετά, το άλλο στρίψιμο. Όσον αφορά την ψήφιση του εγγράφου στο σύνολό του, η Lega, 5 Αστέρων, Ιταλική Αριστερά, Πράσινοι, καταψήφισαν (με συνέπεια) το ψήφισμα ενώ οι Fratelli d’Italia, Forza Italia και Δημοκρατικό Κόμμα, με τριπλούν, ψήφισαν υπέρ. Η ιταλική ασάφεια, η «μονόπλευρη» θέση μας σε ένα κρίσιμο ζήτημα, ξεχώριζε σε εκείνη την υπόθεση περισσότερο από ό,τι μια μύγα σε λευκό σεντόνι.

Η πολιτική Ιταλία είναι διχασμένη μεταξύ εκείνων που θέλουν να δώσουν στον Πούτιν τη νίκη (όχι άλλα όπλα στο Κίεβο) και εκείνων που υποστηρίζουν την Ουκρανία, αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν υπερβάλλει στη δέσμευσή της να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Υπάρχει ένα ιστορικό γεγονός που είναι η πηγή της ιταλικής ανωμαλίας: η δημοκρατία γεννήθηκε μετά την ήττα της προηγούμενης δικτατορίας στον πόλεμο. Εκμεταλλευόμενη τη μακρά περίοδο ειρήνης που εξασφάλιζε η αμερικανική στρατιωτική προστασία, διαδόθηκε σε πολλούς κύκλους η πεποίθηση ότι η Ιταλία θα μπορούσε να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του παρελθόντος μόνο μεταμορφώνοντας τον εαυτό της σε ένα sui generis κράτος ή μάλλον σε ένα «μη κράτος»..

Διαφορετικά η ερμηνεία του άρθρου 11 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο η Ιταλία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταφύγει στη χρήση στρατιωτικής βίας δεν θα είχε γίνει δημοφιλής. Διαβάζοντας μόνο την πρώτη παράγραφο αυτού του άρθρου («Η Ιταλία αποκηρύσσει τον πόλεμο ως όργανο επίθεσης στην ελευθερία των άλλων λαών και ως μέσο επίλυσης διεθνών διαφορών»), παρεξηγώντας το νόημά του (οι ψηφοφόροι αποκήρυξαν τους επιθετικούς πολέμους του παρελθόντος φασιστικού καθεστώτος), αποφεύγοντας να διαβάσουν το άρθρο στο σύνολό του, οι υποστηρικτές αυτής της ερμηνείας, ίσως χωρίς να το καταλάβουν, ήθελαν και θέλουν να αφαιρέσουν από την Ιταλία -μια ιδέα που δεν μπήκε ποτέ στο μυαλό των ψηφοφόρων- την ιδιότητα του κρατισμού. Ίσως το σκέφτονται σαν μια ένωση προσκόπων ή μια ενοριακή λέσχη, αλλά, σίγουρα, όχι σαν ένα κράτος που είναι τέτοιο (αυτό ισχύει και στην περίπτωση του δημοκρατικού κράτους) εάν διατηρεί το δικαίωμα χρήσης βίας όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. .

Αυτό είναι το πλαίσιο. Δηλαδή, από τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε σήμερα.
Παρατηρώντας το πιο πολιτικοποιημένο κομμάτι της ιταλικής κοινής γνώμης (το οποίο είναι επίσης το κομμάτι προς τους προσανατολισμούς του οποίου είναι πιο ευαίσθητες οι πολιτικές ελίτ) παρατηρούμε πόσο ισχυρές είναι δύο τάσεις σε αυτό, διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά συγκλίνουσες για τη διεθνή πλοήγηση της Ιταλίας . Υπάρχουν «λάτρεις του διαβόλου» και υπάρχουν — χρησιμοποιώντας την έκφραση διαφορετικά από ό,τι είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν — «ευσεβείς άθεοι»..

Οι διαβολόφιλοι, σε μίσος για τη Δύση, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν οποιοδήποτε καθεστώς βασανίζει και σκοτώνει υπηκόους που δεν υποχωρούν. Τα βρίσκουμε και στα δεξιά και στα αριστερά. Για τους λάτρεις του Διαβόλου, οι αμαρτίες της Δύσης δικαιολογούν τη συμπεριφορά των τυράννων. Οι διαβολόφιλοι, στην πραγματικότητα, είναι κακοπροαίρετοι. Υπάρχει στην πραγματικότητα ένας αλάνθαστος τρόπος για να αποφασίσουμε εάν ένα πολιτικό καθεστώς είναι καλύτερο από ένα άλλο. Όλα εξαρτώνται από την απάντηση που δίνετε σε μια ερώτηση: αν με βάλουν σε μια γωνιά, πού θα ήθελα να ζήσω; Εκτός από μερικούς μαζοχιστές ή αυτούς που περιμένουν να ανταμειφθούν από τον Διάβολο για τις υπηρεσίες τους, είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λατρευτών του διαβόλου, αναγκασμένοι να διαλέξουν, θα προτιμούσαν να ζήσουν στη μισητή Αμερική ή στο ακόμη πιο μισητό Ισραήλ. παρά σε ένα από τα τυραννικά καθεστώτα που κυβερνώνται από τους πολιτικούς τους αγαπημένους.

Η άλλη κατηγορία, οι πιστοί άθεοι, είναι η πιο ενδιαφέρουσα. Η εκκοσμίκευση έχει δαγκώσει στην Ιταλία όπως και σε πολλές άλλες δυτικές χώρες. Οι καθολικοί είναι μια μειοψηφία. Υπάρχουν όμως πολλοί άνθρωποι που, παρόλο που έχουν αποβάλει κάθε αναφορά στην υπέρβαση από την καθημερινότητά τους, ωστόσο επηρεάζονται από θρησκευτικούς απόηχους και αναμνήσεις. Αποτελούν σημαντικό συστατικό του ιταλικού ειρηνισμού. Εκκοσμικευμένη παραλλαγή (χωρίς καμία αναφορά στον Θεό) της Επί του Όρους Ομιλίας.

Οι διαβολόφιλοι και οι πιστοί άθεοι παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιταλική πολιτική. Η θορυβώδης παρουσία τους καθιστά πολύ δύσκολη την ανάπτυξη συνεκτικών πολιτικών ασφαλείας. Αυτό οδηγεί σε μεγάλους κινδύνους σε έναν όλο και πιο επικίνδυνο κόσμο. Επηρεάζουν τις πολιτικές ελίτ. Και δημιουργούν αποπροσανατολισμό στο λιγότερο πολιτικοποιημένο μέρος (της πλειοψηφίας) των Ιταλών. Η Ιταλία ήταν πάντα μια δύσκολη δημοκρατία. Αλλά τουλάχιστον κάποτε είχε ισχυρή διεθνή προστασία. Η σταθερότητα δεν είναι πια εκεί. Η ασάφεια παραμένει.