Όταν σκέφτεστε το Χρυσή Μπάλαεικονίζεις το μεγαλείο: το λαμπερό βραβείο που ορίζει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον πλανήτη. Για δεκαετίες, οι κορυφαίοι παίκτες του κόσμου ονειρευόντουσαν να κρατήσουν αυτή τη χρυσή μπάλα, ως ο αδιαμφισβήτητος καλύτερος.
Αλλά είναι σχεδόν τραγικό αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και μερικοί από τους πιο εμβληματικούς παίκτες δεν πήραν ποτέ αυτή τη στιγμή που καθόριζε την καριέρα, τα φώτα της δημοσιότητας για να αποδείξουν ότι ήταν οι καλύτεροι. Από ιδιοφυΐες τακτικής έως εκθαμβωτικούς επιθετικούς, εδώ είναι 15 θρύλοι του ποδοσφαίρου που, συγκλονιστικά, δεν κέρδισαν ποτέ τη Χρυσή Μπάλα.
Πρώτη σε αυτή τη λίστα πρέπει να είναι Τιερί Ανρί. Θυμάστε τις μέρες του στην Άρσεναλ; Ο Χένρι ήταν ασταμάτητος, ένα αθλητικό θαύμα με ακρίβεια και ταχύτητα που μετά βίας μπορούσαν να καταλάβουν οι αμυντικοί, πόσο μάλλον να ελέγξουν. Η σεζόν του 2003–04 στην Πρέμιερ Λιγκ ήταν θρυλική, ωστόσο παρακολούθησε τον Πάβελ Νέντβεντ να σηκώνει τη Χρυσή Μπάλα εκείνη τη χρονιά. Ίσως η φινέτσα του να αγνοήθηκε προς όφελος των ομαδικών διακρίσεων, αλλά η ατομική του ιδιοφυΐα εξακολουθεί να κατέχει θέση στις καρδιές των φιλάθλων σε όλο τον κόσμο.
Μετά υπάρχει Πάολο Μαλντίνι. Πώς ένας αμυντικός του διαμετρήματος του, ο οποίος επαναπροσδιόρισε τι σημαίνει να φυλάει την οπίσθια γραμμή της Μίλαν, δεν κερδίζει ποτέ; Ο Μαλντίνι έπαιζε με ένα είδος κομψότητας που σπάνια παρατηρείται στους αμυντικούς, ωστόσο η Χρυσή Μπάλα ευνοούσε τους επιθετικούς παίκτες. Η τροπαιοθήκη του ήταν γεμάτη με τίτλους Serie A και Champions League, αλλά η χρυσή μπάλα τον απέφυγε – μια απόδειξη της ιστορικής προκατάληψης του βραβείου.
Τώρα, ας μιλήσουμε Αντρές Ινιέστα. Το 2010, ο Ινιέστα έφερε στην Ισπανία το Παγκόσμιο Κύπελλο με ένα καθοριστικό γκολ και η Μπαρτσελόνα ήταν στην κορυφή του κόσμου. Ήταν ο κολλητός, ο ήσυχος μαέστρος στη μεσαία γραμμή που ενορχήστρωνε παιχνίδια με χάρη. Εκείνη τη χρονιά, ωστόσο, ο Λιονέλ Μέσι κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα και ο Ινιέστα έμεινε χωρίς την ατομική αναγνώριση που τόσο ξεκάθαρα άξιζε. Ο ίδιος ο Μέσι παραδέχτηκε κάποτε ότι ο Ινιέστα το άξιζε, αποδεικνύοντας πως μερικές φορές, ακόμη και οι καλύτεροι είναι αρκετά ταπεινοί για να ξέρουν πότε ο συμπαίκτης τους ξεπερνά.
Φραντσέσκο Τότι—ο άνθρωπος του ενός συλλόγου που έκανε τη Ρόμα βασίλειό του. Σε μια εποχή σούπερ σταρ που μετακινούνταν σε συλλόγους, ο Totti έμεινε πιστός, συγκεντρώνοντας εκπληκτικά στατιστικά και κερδίζοντας τίτλους Serie A. Ωστόσο, η πίστη δεν έκανε πολλά για τις ευκαιρίες του για τη Χρυσή Μπάλα. Η τολμηρή του ικανότητα και το ακλόνητο πνεύμα του αντηχούσαν περισσότερο στους θαυμαστές παρά στους ψηφοφόρους των βραβείων, αλλά τον έκαναν θρύλο διαφορετικού είδους.
Τσάβι Ερνάντεθ εντάσσεται στις τάξεις ως άλλος ένας ανεκτίμητος εγκέφαλος της μεσαίας γραμμής. Φανταστείτε έναν παίκτη με το όραμα να αναλύει τις άμυνες σαν χειρουργός, περνώντας με ακρίβεια πάσες. Ο Τσάβι κυριάρχησε στη μεσαία γραμμή, ειδικά στα χρόνια του «τίκι-τάκα» της Μπαρτσελόνα, αλλά και αυτός επισκιάστηκε από τον Μέσι. Είναι μια σκληρή ανατροπή της μοίρας, σχεδόν ειρωνική, ότι αυτοί οι θρυλικοί χαφ της Μπαρτσελόνα ήταν οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της επιτυχίας του Μέσι.
Προχωρώντας στους τερματοφύλακες, πώς να ξεχάσουμε Τζιανλουίτζι Μπουφόν? Ως ο αξιόπιστος φύλακας του τέρματος της Ιταλίας και ένας σταθερός της Γιουβέντους, ο Μπουφόν αποτελούσε παράδειγμα της ικανότητας του τερματοφύλακα, κερδίζοντας σχεδόν κάθε διάκριση—εκτός από τη Χρυσή Μπάλα. Συχνά οι τερματοφύλακες παραβλέπονται, αλλά ο Μπουφόν ξεχώρισε ως εξαίρεση και η απουσία του από τις λίστες των νικητών της Χρυσής Μπάλας μοιάζει με παράβλεψη των θεών του ποδοσφαίρου.
Ραούλ Γκονζάλεςτο στολίδι της Ρεάλ Μαδρίτης πριν από την άφιξη του Ρονάλντο, ήταν ένα έμβλημα συνέπειας και φινέτσας. Στο απόγειό του, ο Ραούλ σκόραρε γκολ αβίαστα, πάντα εκεί όταν τον χρειαζόταν η Μαδρίτη. Όμως, παρά τους ηρωισμούς του στο Champions League και τις εγχώριες επιτυχίες του, η Χρυσή Μπάλα ήταν πάντα απρόσιτη.
Ντένις Μπέργκαμπ είναι ένα όνομα συνώνυμο της καλλιτεχνίας. Η τεχνική του ικανότητα και η επίγνωση του παιχνιδιού ήταν τόσο σουρεαλιστικές που οι οπαδοί εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τους θρυλικούς του στόχους. Η απουσία του Μπέργκαμπ να κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα φαίνεται περισσότερο μια ιδιορρυθμία της ιστορίας, μια θλιβερή υπενθύμιση ότι δεν αναγνωρίζεται όλη η ομορφιά με τα χρυσά τρόπαια.
Στίβεν Τζέραρντη καρδιά και η ψυχή της Λίβερπουλ, αξίζει επίσης να αναφερθεί. Η ηγεσία, η σκληρή πίστη και οι κρίσιμες εμφανίσεις του Τζέραρντ του κέρδισαν σεβασμό πολύ πέρα από την Πρέμιερ Λιγκ. Μπορεί να μην κέρδισε ποτέ το πρωτάθλημα, αλλά ήταν ένας παίκτης που ενέπνευσε μια πόλη. Η Χρυσή Μπάλα μπορεί να τον είχε παραβλέψει, αλλά οι οπαδοί της Λίβερπουλ θα υποστήριζαν ότι δεν τη χρειαζόταν.
Έρικ Καντονάο αινιγματικός βασιλιάς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ήταν ένας παίκτης που έφερε γοητεία και επιδεξιότητα στην Πρέμιερ Λιγκ. Το χάρισμά του και η επιρροή του στην κυριαρχία της Γιουνάιτεντ στη δεκαετία του ’90 ήταν αναμφισβήτητη, ωστόσο η Χρυσή Μπάλα τον αγνόησε, πιθανότατα λόγω του απρόβλεπτου και του επαναστατικού σερί του.
Μετά υπάρχει Του Ρονάλντο Ναζάριο συμπατριώτης, Ρόμπερτ Κάρλος. Ο αριστερός μπακ με ένα πόδι εκτοξευτή πυραύλων ήταν κάτι παραπάνω από αμυντικός. ήταν διασκεδαστής. Γνωστός για τα εμβληματικά του γκολ και την αδυσώπητη ενέργειά του, ο Carlos ήταν ένα πλεονέκτημα τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα, ωστόσο η συνεισφορά του δεν του κέρδισε το βραβείο.
Πηγαίνοντας πιο πίσω στο χρόνο, έχουμε Κένι Νταλγκλίς. Η βασιλεία του King Kenny στο Λίβερπουλ ήταν γεμάτη με εγχώριους και ευρωπαϊκούς θριάμβους, αλλά η Χρυσή Μπάλα με κάποιο τρόπο γλίστρησε από τα χέρια του. Η Χρυσή Μπάλα συχνά παρέβλεψε τους Βρετανούς παίκτες την εποχή του Νταλγκλίς, κάτι που μπορεί να εξηγεί την απουσία του από το βραβείο.
Φρανκ ΛάμπαρντΣτις τάξεις εντάσσεται και η μεσαία μηχανή της Τσέλσι. Γνωστός για το γκολ του από τη μεσαία γραμμή, ο Λάμπαρντ καθόρισε μια γενιά επιτυχιών στην Τσέλσι. Παρά το γεγονός ότι ήταν δευτεραθλητής το 2005, δεν πήρε ποτέ το τρόπαιο στα χέρια του.
Ράιαν Γκιγκςμε την αξιοσημείωτη μακροζωία του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κέρδισε σχεδόν ό,τι είχε να κερδίσει, ωστόσο η έλλειψη της Χρυσής Μπάλας τσιμπάει την επιτυχία. Ως παίκτης που θα μπορούσε να βρει αστέρια σε οποιονδήποτε σύλλογο, η πίστη του στη Γιουνάιτεντ μπορεί να είναι αυτό που τον καθόρισε και τον περιόριζε.
Και τέλος, Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς—το ίδιο το λιοντάρι. Ο Ιμπραΐμοβιτς έφερε ύφος και αυτοπεποίθηση σε κάθε πρωτάθλημα στο οποίο αγωνίστηκε. Γνωστός για τα εντυπωσιακά γκολ του και την πιο αξιόπιστη προσωπικότητά του, ο αποκλεισμός του Ζλάταν από τη λίστα των νικητών της Χρυσής Μπάλας φαίνεται άδικος, αν και είναι το τελευταίο άτομο που θα περίμενε κανείς να χάνουν τον ύπνο τους.
Αυτοί οι 15 παίκτες είναι υπενθυμίσεις ότι, μερικές φορές, το μεγαλείο ξεπερνά τα βραβεία. Η Χρυσή Μπάλα μπορεί να γιορτάζει τα καλύτερα, αλλά αυτοί οι θρύλοι είναι απόδειξη ότι η κληρονομιά χτίζεται στις καρδιές, όχι μόνο στα τρόπαια.
