Απονεμήθηκε το Prix Goncourt, το κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο της Γαλλίας Houris του Kamel Daouds, ανακοίνωσε η Académie, υπό την πρόσφατη προεδρία του συγγραφέα και σκηνοθέτη Philippe Claudel, τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου στο παρισινό εστιατόριο Drouant. Επίσης στο τρέξιμο ήταν Η Μαντλέν πριν ξημερώσει (“Madelaine Before Dawn”) της Sandrine Collette, Τζακαράντα από τον Gael Faye και Αρχιπέλαγος (Αρχιπέλαγος) από την Hélène Gaudy.
Ανακοινώθηκε στον ίδιο χώρο στον απόηχο του Γκονκούρ, το Prix Renaudot, ένα άλλο λογοτεχνικό βραβείο, απονεμήθηκε στη Φαίη για Τζακαράντα.
Σημαντική προσωπικότητα στον γαλλικό δημόσιο διάλογο
Θεωρείται για εβδομάδες ως το φαβορί, Houris πετυχαίνει Πρόσεχε την (“Watch Over Her”) του Jean-Baptiste Andrea. Με αυτό το μυθιστόρημα, ο Daoud εμφανίστηκε στο φάιναλ φορ του Goncourt για δεύτερη φορά, 11 χρόνια μετά Αντιερεύνηση Meursault (Η έρευνα Meursault), το οποίο κέρδισε τελικά το Γκονκούρ για το καλύτερο πρώτο μυθιστόρημα. Η επόμενη δεκαετία καθιέρωσε τον συγγραφέα, γεννημένο το 1970 στην πόλη Mostaganem της Αλγερίας, έναν μακροχρόνιο δημοσιογράφο με Η Καθημερινή του Οράν και αρθρογράφος για Το σημείοως σημαντική προσωπικότητα στο δημόσιο διάλογο στη Γαλλία. Εγκαταστάθηκε εδώ το 2023, τρία χρόνια μετά τη γαλλική υπηκοότητα.
Houris κάνει τον συγγραφέα του τον πρώτο Αλγερινό νικητή του Goncourt, αν και το βιβλίο είναι απαγορευμένο στη χώρα του και αναμφίβολα προκάλεσε τον αποκλεισμό του Gallimard από την Έκθεση Βιβλίου του Αλγέρι. Το μυθιστόρημα παραβιάζει ένα άρθρο του Χάρτη για την Ειρήνη και την Εθνική Συμφιλίωση, το οποίο απαγορεύει την επίκληση των «τραυμάτων της εθνικής τραγωδίας» – την έκφραση που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τον εμφύλιο πόλεμο που έφερε αντιμέτωπες ισλαμιστικές ομάδες με τον αλγερινό στρατό από το 1992 έως το 2002 και έφυγε. μεταξύ 60.000 και 200.000 νεκροί και χιλιάδες αγνοούμενοι.
Από τη σιωπή στην αντιπαράθεση
Η Houris τοποθετεί αυτή τη «μαύρη δεκαετία» στην καρδιά της. Είκοσι χρόνια μετά το τέλος των μαχών, η ιστορία εκτυλίσσεται σε δύο μέρη – από τη σκιά στο φως, από τη σιωπή στην αντιπαράθεση. Πρώτον, ο μελαχρινός λυρικός μονόλογος της 26χρονης Aube, μια ουλή σε σχήμα χαμόγελου στο λαιμό της, που απευθύνεται στο παιδί που κουβαλά στην κοιλιά της. Δεν θα τον γεννήσει σε αυτή τη χώρα που της έχει πάρει τα πάντα, λέει. Μετά, ο μονόλογος ενός οδηγού-βιβλιοθηκονόμου που την κάνει να μπει στο αυτοκίνητό του όταν ήθελε να φύγει με τα πόδια από τον Οράν. Σε ένα αναμνηστικό οδικό ταξίδι, πηγαίνει την Aube στο χωριό όπου, ένα βράδυ, ισλαμιστές σκότωσαν και έκοψαν τον λαιμό.
Έχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για τον εμφύλιο πόλεμο, σε σημείο να περνά για τρελός. κουβαλά τα σημάδια, αλλά δεν έχει πια τις φωνητικές χορδές να μιλήσει γι’ αυτά. Ακολουθώντας την αταξία των αναμνήσεων τους, το μυθιστόρημα φέρνει στο νου θαμμένες εικόνες, αναμασώντας τις απαρνηθείσες φρικαλεότητες με την ελπίδα να τις επιβεβαιώσει. Περισσότερο από ένα έργο αλήθειας, ο Daoud θέτει το σκηνικό για μια απελευθέρωση του λόγου.
