Απόψεις | Ο «τρίτος δρόμος» των Ολυμπιακών Αγώνων

Μόλις η ολυμπιακή γιορτή στο Παρίσι ολοκληρώθηκε με την τελευταία ημέρα των Παραολυμπιακών Αγώνων (που κατέγραψε σημαντική αύξηση στην τηλεθέαση), ο χώρος ανοίγει για προβληματισμό: οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν πρότυπο έμπνευσης για όλους, σε οποιαδήποτε ηλικία. Τότε θα ήταν σωστό να εκμεταλλευτούμε αυτές τις τεράστιες δυνατότητες για να βελτιωθούμε, να ζήσουμε σε έναν κόσμο πιο κατάλληλο για τον τρόπο που είμαστε φτιαγμένοι. Ας ξεκινήσουμε με δύο γεγονότα: Το 2023, το 21,3% του ευρωπαϊκού πληθυσμού που αντιστοιχεί σε 448,8 εκατομμύρια είναι άνω των 65 ετών (αυτός είναι ο μέσος όρος της ΕΕ, στην Ιταλία το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 24%). Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 2050 θα υπάρχουν 1,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι άνω των 65 ετών στον κόσμο.

Γηράσκων: ας μιλήσουμε για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τη «μεταβλητή» ενός πληθυσμού που συνεχίζει να έχει όλο και περισσότερα χρόνια στη ζώνη του. Τι να κάνουμε; Μία από τις πιθανές απαντήσεις είναι ο αθλητισμός. Η κοινωνία μας θέλει να είμαστε όλο και πιο ενεργοί (αυξάνοντας την ηλικία συνταξιοδότησης) και πιο υγιείς (για να επιβαρύνουμε λιγότερο το εθνικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης). Τότε θα πρέπει επίσης να παρέχει στόχους, ή μάλλον ιδανικά που πρέπει να ακολουθήσετε. Με λίγα λόγια πρωταθλητές. Και για να δημιουργήσεις πρωταθλητές χρειάζεσαι διεθνείς σκηνές, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εκτός από αυτές του De Coubertin και εκείνων για αθλητές με αναπηρία, θα ήταν απαραίτητο να αναπτυχθούν εκείνοι για άτομα ηλικίας που δεν προορίζονται μόνο για πάγκους και πάρκα αλλά (και) σε στίβους, πισίνες και δεκάδες άλλες σωματικές δραστηριότητες. Ένα είδος «τρίτου Ολυμπιακού δρόμου».

Είναι μια πρόταση, φυσικά, ένα όραμα. Οι άγνωστοι μπορούν να συνοδεύσουν αυτό το όνειρο: από το πραγματικό ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού (όχι προφανές) στους αθλητικούς κλάδους που πρέπει να αντιμετωπιστούν (ίσως οι πιο σκληροί και πιο ακραίοι) μέχρι την ιατρική πτυχή (οι αθλητές που δεν είναι πλέον νέοι θα χρειάζονται συχνότερους ελέγχους για να αποφύγουν τον κίνδυνο να «πέσουν» στο γήπεδο). Αλλά αυτές είναι πτυχές που μπορούν να ξεπεραστούν: στις κοινωνίες μας κάθε αλλαγή αναμένεται από κριτική και πάντα ακολουθείται από διαμάχες. Η πραγματικότητα, ωστόσο, παραμένει, και αργά ή γρήγορα θα απαιτήσει έναν λογαριασμό, όπως το επίπεδο του Totò: ο κόσμος γερνά και θα πρέπει να λύσουμε αυτό το πρόβλημα.