Gaudí, Feroz και Goya. Eduard Sol Σπίτι σε φλόγες. Και πάλι, έχει κατακτήσει ξανά την ομιλία του. Αν στα πρώτα βραβεία αγκάλιασε την υπερηφάνεια του Charnego και στα δευτερόλεπτα υπερασπίστηκε τον πολιτισμό ως όπλο ενάντια στην εξαφάνιση. Οι μητέρες ήταν οι πρωταγωνιστές της τρίτης ομιλίας τους.
Ο σεναριογράφος υπενθύμισε μια σκηνή ταινίας μεγάλου μήκους στην οποία ο χαρακτήρας του Montse (Emma Vilarasau) του λέει ότι “η αγάπη είναι να δώσει χωρίς να λαμβάνει τίποτα σε αντάλλαγμα”. Απαντά ο Sharp, αφού σηκώνει το δάχτυλό της: “Και σκατά.” “Εγώ και η γενιά μου είναι παιδιά ενός πλήθους supermadres, έπρεπε να εργάζονται από το σπίτι, χωρίς να αποσπαστούν από την εργασία μέσα σε αυτό. Μας ντύθηκαν, μας έδωσαν, μας έθεσαν, συνδυάζοντας όλα αυτά με οκτώ ώρες χειρότερης πληρωμής από τους άνδρες ομολόγους τους “, ξεκίνησε λέγοντας.
“Κανείς δεν προσέφερε μια εναλλακτική λύση σε αυτό το μοντέλο με βάση την παραίτηση της δικής τους ζωής. Πολλοί γονείς δεν ήταν σε αυτό, ούτε το κράτος πρόνοιας », είπε.
Όπως ο πρωταγωνιστής του Σπίτι σε φλόγεςΟ Eduard Solo επιβεβαίωσε ότι, λοιπόν, “όλα αυτά τα supermadres, θα μπορούσαν να σηκώσουν το δάχτυλό τους και να μας στείλουν σε σκατά”. “Οι θυσίες που έκαναν για εμάς εξακολουθούν να είναι ένας λογαριασμός χωρίς να πληρώσουν”, πρόσθεσε πριν ενθαρρύνει το κοινό να στείλει ένα μήνυμα στις μητέρες τους: “Ας πούμε, ακόμα κι αν όχι, γνωρίζουμε όλα όσα έκαναν για εμάς, από ό, τι θέλουμε και που ευχαριστώ που ήσασταν εκεί.
“Ας οικοδομήσουμε έναν κόσμο στον οποίο η φροντίδα δεν βασίζεται στη θυσία κάποιου. Ας ποντάρουμε σε μια ανατροφή που δεν χρειάζεται supermadres, αλλά μόνο οι μητέρες, οι πατέρες με την κοινωνική και οικονομική δομή που είναι απαραίτητη για να είναι σε θέση να εκπαιδεύσει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια », κατέληξε.
