Πέρυσι μπορεί να έχετε δει πρωτοσέλιδα σχετικά με μια εκπληκτική φωτογραφία που τραβήχτηκε από δορυφόρο – ένα βουνό από ρούχα στην έρημο της Χιλής. Αν δεν μείνατε στην ιστορία, μπορεί να μην έχετε μάθει ότι αυτός ο σωρός οφείλει την προέλευσή του στα μεταχειρισμένα ρούχα – τα πράγματα που εγκαταλείπουμε, μερικές φορές μετά από λίγες μόνο εξόδους.
Μπορεί να πετάξουμε τις απορρίψεις μας στον κάδο απορριμμάτων. Ή ίσως τα φορτώνουμε σε πλαστικές σακούλες που προορίζονται για καταστήματα λιανικής ή μπουτίκ μεταπώλησης. Ίσως τα γεμίζουμε σε κάδους και κουτιά δωρεάς ρούχων.
Εάν αυτά τα αντικείμενα δεν πουληθούν ή δεν κάνουν το κούρεμα για δωρεές εδώ, μπορεί κάλλιστα να φτάσουν σε άλλες χώρες, όπου υπάρχει έντονη δραστηριότητα στα χρησιμοποιημένα φούτερ, φορέματα και παντελόνια μας. Αλλά ο όγκος που ρέει σε χώρες όπως η Χιλή και η Γκάνα είναι συντριπτικός και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις αρχές, οδηγώντας σε περιβαλλοντικές καταστροφές – φρικιαστική μαρτυρία που επιβεβαιώνει τη συνεχή ανάγκη της Αμερικής για νέα ρούχα.
Η άνοδος της γρήγορης μόδας έχει επιδεινώσει μόνο τη ροή των απορρίψεών μας, πολλά από τα οποία έχουν υποστεί επεξεργασία με χημικά ή περιέχουν ίνες με βάση το πλαστικό, συμβάλλοντας περαιτέρω στα μικροπλαστικά που μπορούν να εισέλθουν στο σώμα μας.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι νομοθέτες αρχίζουν να δίνουν προσοχή στις ανησυχίες για τους εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους και τα αέρια του θερμοκηπίου που σχετίζονται με τη γρήγορη μόδα, προτείνοντας νόμους που, ελπίζουν, θα περιορίσουν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Αλλά δεν είναι σαφές εάν κάποιο είδος νομοθεσίας μπορεί να εμποδίσει την παράδοση ενός τζιν 13 δολαρίων — τυλιγμένο σε πλαστικό και χαρτόνι και που ταξιδεύει με κοντέινερ και φορτηγό — στις μπροστινές μας πόρτες.
Εν τω μεταξύ, τα υπολείμματά μας συνεχίζουν να φράζουν τους υδάτινους δρόμους, να φουσκώνουν τους ουρανούς με τοξικό καπνό και να καταστρέφουν μέρη όπου ζουν άλλοι άνθρωποι. Και άλλοι 39.000 τόνοι (περίπου) αναμένονται στη χωματερή στην έρημο Ατακάμα της Χιλής φέτος.
