Πολύ πριν ξεκινήσει, το 50ου η έκδοση του Φεστιβάλ Αμερικανικού Κινηματογράφου Ντοβίλ έγινε πρωτοσέλιδο. Μετά την απομάκρυνση του διευθυντή του Μπρούνο Μπαρντ για φερόμενη σεξουαλική παρενόχληση, τα ηνία του φεστιβάλ παραδόθηκαν στον στενό του συνεργάτη Aude Hesbert, ο οποίος είχε να αντιμετωπίσει μια σειρά από διαμάχες μετά την αναδιάρθρωση της κριτικής επιτροπής. Και στις αίθουσες προβολών, υπήρξε μια σαφής και εντυπωσιακή μεταφορά εξουσίας ανάμεσα σε δύο εποχές του αμερικανικού κινηματογράφου – το παρελθόν του, περήφανο, θριαμβευτικό, κυρίως άντρες και λευκά και ένα παρόν με εμμονή με το ζήτημα της εκπροσώπησης της μειονότητας – αποφασισμένο να κουνήσει το εκκρεμές. προς την άλλη κατεύθυνση.
Στο Cinéma Morny, θα μπορούσατε να εξερευνήσετε την ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου με 50 ταινίες-ορόσημα, που περιλαμβάνουν τα πάντα από Ράμπο (Ted Kotcheff, 1982) στον DW Griffith’s Μισαλλοδοξία (1916), μέσω Κάντε το σωστό (Spike Lee, 1989) και Gone with the Wind (1939, Βίκτορ Φλέμινγκ). Δίπλα, μια πλήρης αναδρομή του Τζέιμς Γκρέι, ο οποίος ήρθε για να δώσει ένα master class και να εγκαινιάσει – όπως επιτάσσει η παράδοση – την καμπίνα του στην παραλία.
Ιστορική και σύγχρονη
Στον μικρό εβραϊκό κόσμο της Νέας Υόρκης που ο σκηνοθέτης εξερευνά συνεχώς, η τελευταία του ταινία, Ώρα Αρμαγεδδώνα (2022), είδε την εμφάνιση της καθαρής ετερότητας, μια αντιστροφή της προοπτικής. Ξαφνικά, ο γκρίζος μικρόκοσμος παρατηρήθηκε από το πλεονέκτημα της συνθήκης του Μαύρου. Ο θεσμικός ρατσισμός διείσδυσε σε σημείο να καταστρέψει μια παιδική φιλία. Ώρα Αρμαγεδδώνα κατά κάποιο τρόπο λειτουργεί ως ένα κομβικό έργο, γεφυρώνοντας τα ιστορικά και τα σύγχρονα στοιχεία του προγραμματισμού, με το τελευταίο να ξεδιπλώνεται στον επίσημο διαγωνισμό.
Από τις 14 ανεξάρτητες ταινίες, οι πέντε μοιράζονται ένα κοινό θέμα: Επικεντρώθηκαν σε αφροαμερικανούς χαρακτήρες που δεν θεωρούνταν πλέον ως «άλλοι» μέσα από ένα λευκό βλέμμα, αλλά αποτυπώθηκαν για αυτό που ήταν, στα βάθη της οικειότητάς τους. Το ίδιο έργο προκάλεσε ποικίλες απαντήσεις, που κυμαίνονταν από αφέλεια έως απόλυτη απαισιοδοξία.
Σε Έγχρωμο βιβλίοο σκηνοθέτης David Fortune κινηματογραφεί μια εντυπωσιακά απλή ιστορία: Ένας μαύρος πατέρας, πρόσφατα χήρος, που φροντίζει μόνος το αγοράκι του με σύνδρομο Down. Εν μέσω καθημερινών αγώνων και πατρικών επιφανειών, η ταινία περιστρέφεται γύρω από έναν λεπτό στόχο: ένα ταξίδι στην πόλη της Ατλάντα, ώστε ο γιος να μπορέσει να παρακολουθήσει τον πρώτο του αγώνα μπέιζμπολ. Εδώ, η αναπηρία υπερισχύει έναντι των φυλετικών ζητημάτων, αλλά όλα είναι γεμάτα με μια αίσθηση καλοσύνης και ανυπέρβλητες δυσκολίες. Αιχμαλωτισμένη σε ένα απαλό, σχεδόν νυσταγμένο ασπρόμαυρο, η ταινία πέφτει στην παγίδα της σκέψης ότι το να αγαπάς τους χαρακτήρες της σημαίνει να τους κάνεις υποδειγματικούς, αγγελικούς – και σύντομα, μάλλον θορυβώδεις.
Έχετε να διαβάσετε το 49,15% αυτού του άρθρου. Τα υπόλοιπα είναι μόνο για συνδρομητές.
